Vikan - 15.04.1982, Síða 22

Smásagan
annarri á sama tima. Annar aðilinn er
vanalega tveim árum á eftir.
— Eru margir skilnaðir?
— Fyrir næstu afmælisveislu verða
það enn fleiri. Við erum á hættulega
aldrinum, skilurðu. Orðin fertug. Eftir
tiu ár verða stúlkurnar orðnar skelfdar
af hugsuninni um allt sem þær hafa ekki
upplifað og drengirnir frá karlaveikina.
— Karlaveikina?
— Þekkirðu ekki til hennar? Þeir
verða eldri og konurnar yngri og yngri.
— Hræsnari getur þú verið, Torolv.
Hann fylgdi henni heim með
morgninum. Þau gengu i gegnum hallar-
garðinn. Hún bjó á litlu hóteli við
Frogner. Þegar Lars var meðbjuggu þau
alltaf á Grand. Hann var ekki nískur á
slíka hluti, tjáði hún honum.
— Við hefðum ekki haft ráð á þvi ef
þú hefðir gifst mér, sagði hann.
— Ég gifst þér? spurði hún undrandi.
— Það kom nú aldrei til.
— Ekki kannski hvað þig snertir,
sagði hann. — En ég....
— Nú ertu aðgrínast.
En Torolv var ekki að því og hann
brosti við hugsunina um ástardrauma
yngri ára.
— Ég hefði bara getað boðið þér litla
ibúð i úthverfi borgarinnar. Þar sem þú
hefðir bara séð á svalir nágrannans,
svalir þar sem nærbuxur hanga til þerris
alla daga ársins.
Lisbeth hló aftur sinum dillandi hlátri.
— En ef ég þekki þig rétt hefðir þú
áreiðanlega skáldað betri sögu, sagði
hún. — Miðjarðarhafið og hvitir
klettar..
— Já, það hefði ég gert.
— Þungt unaðslegt rauðvín og vinber;
sild og kartöflur og vatn úr eldhús-
brunninum hefði verið lofsungið.
— Heldurðu að skáldið hefði haft
nóga hæfileika til þess?
Lisbeth lagði hönd sína á arm hans og
sagði i aðvörunartón:
— Ætlum við líka að falla fyrir daðri
og ódýrri skemmtun? Var það ekki það
sem þú talaðir um með slikri litils-
virðingu,Torolv?
Þau höfðu staðið nokkra stund í hótel-
garðinum og nú horfði hann beint i augu
hennar.
— Góða nótt og takk fyrir kvöldið.
Velkominn á morgun! sagði hún, tyllti
sér á tær og kyssti hann á kinnina.
Hann lagði handlegginn snöggt utan
um hana og dró hana að sér. Hann
horfði á munn hennar og hún fann til
löngunar til að hafa heitan sterkan
líkama hans nálægt sér aftur. Hún varð
hrædd er hún sá löngunina sem skein úr
augum hans.
Sama furða og hræðsla greip þau
bæði.
— Manstu siðasta skiptið sem við
hittumst, Lisbeth?
Hún mundi þaðen fann ekki orðin til
að segja það. En augu hans voru orðin
dökk og alvarleg. gleðin sem hafði verið i
þeim um kvöldið var alveg horfin.
— Ég átti að flytja nokkur Ijóð í út-
varpinu. Stór stund fyrir ungt skáld. Og
ég hafði beðið þig urn að hlusta á.
Lisbeth beygði höfuðið til samþykkis.
— Þegar ég hringdi i þig daginn eftir
sagðist þú hafa hlustað á mig og að
Ijóðin hefðu veriðdásamleg.
Jú, hún mundi eftir þvi.
— Annað sagðir þú ekki. Þegar ég
spurði þig hvort þú hefðir ekkert meira
að segja svaraðir þú nei — dálítið
undrandi.
Jú, allt var rétt. Hún hafði verið
hrædd um að særa hann. Hún hafði ekki
hlustað á upplesturinn og þorði ekki að
viðurkenna það.
Torolv hélt henni fast núna og aftur
fann hún hlýjuna frá honum.
Hann hvislaði nokkrar Ijóðlinur i eyra
hennar.
— Manstu?
Nei, hún gat ekki munað þessi fögru
orð og hún varð taugaóstyrk.
Hann hélt áfram með Ijóðið sem var
fagurt.
Hún lokaði augunum.
— Ég las þetta Ijóð fyrir þig, sagði
Torolv. — Af því ég hafði ekki efni á
blómi, eins og biðlum ber. En ég fékk
aldrei svar frá þér hvað okkur tvö
varðaði. Svo bað ég þin í útvarpinu en
þú svaraðir mér ekki. Hvers vegna fékk
ég hvorki já eða nei?
— Torolv, sagði hún niðurbrotin. —
Ég hlustaði ekki á upplesturinn. Ég var
hjá veikri frænku minni en þorði ekki að
viðurkenna það.
Hann hélt enn fastar i hana.
Þaðer
aldrei að
vita...
— Takk fyrir, sagði hann. — Það er
léttara fyrir Ijóðskáld að vita að það
hefur ekki verið hlustað á það en að boð-
skapurinn hafi ekki skilist.
Hann brosti. Síðan beygði hann sig og
kyssti hana.
Það var unun að finna fyrir munni
hans. Það var eins og hún hefði þráð
hann lengi. Hann kyssti hana varlega.
Það var eins og hann tæki eitthvað sem
honum fyndist að hann ætti, eitthvað
sem hann hefði týnt fyrir mörgum
árum.
Hann sleppti henni og þau stóðu bæði
dálítið fölleit, feimin yfir því sem hafði
gerst. Þau höfðu ekki leitað en þetta
hafði gerst jafneðlilega og þegar
straumar mætast.
Siðan sagði hann;
— Ég held það sé best ég fari.
— Þaðer líklegabest, svaraði hún.
En innra meðsér heyrði hún hróp: —
Ekki fara. Bíddu aðeins. Það er margt
sem við höfum ekki talað um enn.
En Torolv fór, hokinn I snjáðum
smókingnum. Hann hafði vafið bandinu
á stúdentshúfunni um fingur sér, gekk
Ætlarðu að bjóða okkur heim tii
að prófa heimabruggið og skoða
skuggamyndir úr sólarferðinni!
Ég er hræddur um að áfengis-
vandamálið hafi náð tökum á mér
— ég hef ekki lengur efni á þvi
að drekka!
2* Vikan X5. tbl.