Vikan - 22.04.1982, Síða 38

Lisbeth þaut á fætur. — Já, guð, við
skulum fara þangað í kvöld. Ég sá um
daginn að það á að vera ball þar í kvöld.
Ég er orðin hundleið á að hanga alltaf
hér í þessum vindrassi.
— Ball? sagði Parkinson hvasst. —
Ertu að hugsa um ball núna?
— Já, hvers vegna ekki? Þið náið
hvort eð er ekki upp þessu grjótflikki i
kvöld, þaö er að verða dimmt. Og er ekki
tilvalið að halda upp á daginn?
Meðan hin reyndu að melta þessa
óvæntu uppástungu horfði Martin á
Anniku. Hún stóð skammt frá Ron og
enda þótt hæfilegt bil væri á milli þeirra
og þau forðuðust að líta hvort á annað
var Martin ekki í vafa um straumana á
milli þeirra. Það olli honum óskiljanleg-
um sársauka. Hún er min, Ron, hún er
mín, skilurðu það ekki? hugsaði hann.
Þú getur hvort eð er ekki fengið hana.
Hvers vegna ertu að kvelja hana og
sjálfan þig í leiðinni?
Skyndilega fékk hann andstyggilega
hugmynd. Jæja, litla fröken Núll, nú
skaltu fá að kenna á því hvernig fer fyrir
þeim sem fúlsa við Martin öyen.
8. hluti
— Já, við skulum bara drífa okkur,
sagði hann. — Annika og Tone? Eruð
þið ekki með?
— Gjarna, sagði Tone. — Við þurfum
tilbreytingu eftir þriggja daga dvöl hér í
auðninni. Svolitla menningu.
— Menningu? Á sveitaballi? sagði
Jörgen. En hann var fljótlega til i tuskið.
— Ég veit ekki, sagði Annika hikandi
og gaut augunum á Ron.
— Jú, láttu ekki svona, sagði Tone. —
Komdu lika, Ron.
Hann hló bara. En hann bað ekki
-getraunm á fullu
SUZUKI-jeppi
Kannski fáið þið fjölhæfan
SUZUKI -jeppa
í lok aprfl
ÁSKRIFT ARSÍMI27022
Anniku um að verða eftir. Martin lagöi
handlegginn um axlir hennar og bað
hana að koma með „því hvað verður
annars um mig?” en hún var treg 1
taumi.
— Ég nenni ekki að fara.
— Við getum tekið bátinn, sagði
Jörgen. — Ég kíkti á hann i dag og hann
hefur ekki orðið fyrir miklum skemmd'
um. Þá losnum við líka við að bera verk-
færin yfir fjallsöxlina.
Annika horfði stöðugt á Ron í þöguli'
bæn um afstöðu hans en fékk ekked
svar. — Hvað með vélina i bátnum-
spurði hún ráðalaus.
— Við sjáum til, sagði Jörgen.
Þau hröðuðu sér niður að sjónum- Og
nú var útilokað að Ron kæmi með. Það
yrði of kalt fyrir hann í bátnum og Þ311
yrðu að sitja þétt saman. Annika sd
hann ganga inn í húsið. Hún hikaði enn.
henni fannst ekki rétt af þeim að skilJa
hann eftir. En hann hafði ekki getl<^
henni minnstu bendingu um að verða
eftir.
Lisbeth horfði til himins. — Svei mér
ef það lítur ekki út fyrir þrumuveður "
eða að minnsta kosti rigningu.
— Þetta þrumuveöur kemur ek 1
hingað, sagði Parkinson. — Komun1
okkur nú af stað að sækja verkfærin.
Hugsanir Parkinsons snerust aðeins
um eitt.
Vélin fór í gang eftir nokkrar tilraun>r
og gekk eðlilega eftir fyrstu hiksta*1*-
Martin dró Anniku niður á þóftuna v'
hlið sér og breiddi jakkann sinn > '
herðar þeirra beggja. Alla leiðina >>
nesið hélt hann henni þétt að sér en
allrar áleitni, öðru hverju strukust va ^
hans um hár hennar og Annika n ^
blíðu hans i ríkum mæli. Hún var ^
óreynd til að skilja hvað hann ætla |S^
fyrir. Innst inni hafði henni alltaf •'
vel við Martin og hún hafði tekið Þ"
mjög nærri sér þegar Knut sagði nc
frá veðmálinu. Nú var hann allur ann
Öyen
maður. Nú var hann sá Martm 1 ^
sem hún hafði hitt í veislunni forðuf1
geðjast að frá fyrstu stundu.
Nú ha'1
•ði
hún það ekki á tilfinningunni að
tian"
væri að reyna að fá hana til við sig- ^
þeirra var eitthvað gott og . 0
samband þeirra var eins og henm
alltaf fundist samband tveggja
eskja eiga að vera. Hún ýtti veðm
burt úr huga sér, þau Martin voru
heimsins bestu vinir — og kannsk' P
litið meira. Þetta óskilgreinanleg2, (
lega og viðkvæma, sem oft nl-r' ^
milli karls og konu, var nú tek'
myndast milli þeirra.
En svo var líka Ron. Þráin, *öng tUn'
nsestu
rík<'1
óttinn við hið óþekkta og
óhugnanlegur skilningurinn sem
mtl1' Þeirra. inu
Þau voru komin að landi > t* ^
hinum megin og Annika var engu
um tilfinningar sínar.
lavikan Ifc.tbl.