Vikan - 12.08.1982, Blaðsíða 20

Christine er jafnréttissinnuð ung kona sem
ákveður að breyta í engu lífsvenjum sínum þrátt
fyrir það að hún sé ílutt frá London og sest að í
Karachi. Einhvern veginn fer samt margt
öðruvísi en til er ætlast. Austur og vestur mætast
og til ýmissa árekstra kemur í þessari spennandi
skáldsögu Deborah Moggach.
hammed var í íþróttaskóm.
Gúmmísólarnir undir skónum or-
sökuðu það að hann gat gengið
hljóðlaust úr einu herberginu í
annað á meðan hann þurrkaði af,
tók til hendinni og lagfærði eftir
hana óreiðuna. Hann var fullur
lotningar og undirgefinn í fram-
komu og það truflaði Christine
enn meira en þótt hún hefði heyrt
eitthvað í honum. Hún lét fallast
niður á sólbekkinn og hallaði
undir flatt. Henni þótti gott að
láta fara vel um sig en samt leið
henni ekki sem allra best.
Mohammed hafði fylgt húsinu
rétt eins og Cameron-húsgögn-
in. I hálfan mánuð hafði hún
orðið að umbera nærveru hans.
Það var sama hvað hún gerði,
hann gerði það allt betur. Þar við
bættist aö hann mundi móðgast
tæki hún fram fyrir hendurnar á
honum varðandi húsverkin.
„En elskan mín, þú hefur
aldrei þolað heimilisstörf,” hafði
Donald sagt í gærkvöldi. Þau
voru að borða kvöldmatinn. „Þú
hefur alltaf sagt að það væri lítil-
lækkandi að þurfa að þvo og sópa
og svo tæki enginn eftir að það
hefði verið gert.”
„Mér finnst bara svo kjánalegt
að sitja svona aðgerðalaus og
þurfa bara að lyfta upp fótunum
ööru hverju svo aö hann geti
sópað undan þeim.”
„En þú varst vön að segja —
Hann þagnaði. Dyrnar stóðu í
hálfa gátt. Mohammed var í eld-
húsinu og beið þess að geta sótt
tóma diskana þeirra. Það var
eins og maður skynjaði nærveru
hans þar sem hann beið þarna
frammi, íklæddur hvítum ein-
kennisbúningnum.
„Hann skilur ekki ensku,”
hreytti Christine út úr sér. „Að
minnsta kosti ekki svo vel að
hann skilji þetta.”
„Það er sama . . .”
„Eigum við þá aldrei eftir að
geta talaö saman? Ekki í heil tvö
ár?”
Donald stakk upp í sig síðasta
bitanum. Hún gerði slíkt hið
sama. Þegar hann var búinn að
kyngja ræskti hann sig.
„Mohammed”
Diskarnir voru teknir burtu í
snarheitum. Aftur kom
Mohammed með appelsínurétt í
skál. Eftir að hafa skammtað
þeim hvarf hann fram í eldhúsið.
„Kaup handa eiginkonum,”
sagði Donald lágri röddu. „Hann
er bara að sinna þeim störfum
sem þessir óttalegu vinir þínir
voru alltaf að fjargviðrast út af.”
„Ekki þessa einföldun.”
„Þær voru óttalegar og allar
með svo slæma húð.”
„Ekki vera með kynferðislega
fordóma.”
„Ef þær hefðu aðeins getað
hlegið öðru hverju. Þær gerðu
þér ekkert gott.”
„Hvað sem því líður var ég
ekki bara húsmóðir. Ég hafði
vinnu.”
„Kaup handa húsmæðrum.”
Donald hló við.
„Kannski þú ættir bara að gift-
ast Mohammed. Þessi Rosemary
þarna sagði að paþanarnir væru
allir hommar. Konur eru til þess
eins að geta með þeim syni.”
„Uss.”
Kjóllinn loddi við Christine.
Hún kom sér betur fyrir á sól-
bekknum. Svona átti lífið að
vera. Þegar Mohammed hefði
dregið sig í hlé og fengið sér síð-
degisblundinn ætlaði hún að fara
í bikini, svo framarlega sem hún
gæti afborið að fara úr skuggan-
um. Hann var uppi á lofti. Hún
heyrði urg í glugganum þegar
hann opnaði til þess að lofta út úr
svefnherberginu. Nú væri hann
að búa um rúmið þar sem þau
Donald höfðu legið saman. Henni
varð hugsað til næturinnar. Það
hafði verið þegjandi samkomulag
þeirra á milli undanfarna mánuði
að koma sem eðlilegast fram
varðandi það sem Donald kallaði
„þá deildina”. Voru þau ekki líka
búin að vera gift í þrjú ár?
K12 íbúðirnar voru mjög eftir-
sótt húsnæði. Hún skildi ekki
nafnið. Það virtist hvorki vera til
Kll eða K nokkuð annað. Þetta
var enn ein af þessum austur-
lensku gátum. Húsin voru öll
mjög nýtískuleg. Sum voru meira
að segja enn í byggingu. Þeirra
hús var bæði stórt og þægilegt.
Bak við hana, innan við moskító-
netshurðina, var stofan full af
Cameron-húsgögnum. Þarna
voru spónlögð tekkhúsgögn,
lampar og stólar sem gengið
höfðu í arf frá einum forstjór-
anum til annars. Yfir sófanum
hékk mynd af pari og augnaráðið
fylgdi henni eftir hvert sem hún
fór í stofunni.
20 Vikan 32. tbl.