Vikan - 14.03.1985, Qupperneq 23

saman, hún hnussaði örlítið en
sagði aldrei neitt. Afi átti að
heita stækur bindindismaður.
Jl
aðurinn í köflóttu
skyrtunni, sem sat á mótijúdý,
var vandræðalegur á svipinn og
leit laumulega niður til að
athuga á sér buxnaklaufina.
Hún flýtti sér að líta undan.
Hún hlaut að hafa verið að
stara rétt einu sinni. Þegar hún
lét hugann reika störðu dökku
bláu augun hennar gegnum
skjaldbökuspangargleraugun af
ákafa sem var jafnægilegur og
hann var óviljandi.
Hún velti því aftur fyrir sér
hver væri tilgangurinn með
þessum fundi við Lilí og hvers
vegna öll þessi leynd væri.
Fyrst hafði komið þetta
harmþrungna símtal og guð
veit að Lilí hafði fulla ástæðu
til þess að harma. Þegar allt
kom til alls hafði rimman við
Lilí haft góð áhrif á viðskipti
Júdýjar en það hafði Lilí ekki
ætlað sér kvöldið í Chicago. . .
,,Ef þú gætir aðeins fyrirgefið
mér slæma framkomu
mína. . hafði Lilí beðið
djúpri röddu með vott af
erlendum hreim. . . ,,ég var
svo vanþakklát. . . hagaði mér
ekki í samræmi við starf
mitt. . . ég skammast mín þeg-
ar ég hugsa til þess. . .” Þvert
gegn vilja sínum tók Júdý að
bráðna. Það var ekki bara
vegna þess að Lilí væri stór-
stjarna eða hefði mikið segul-
magn heldur einfaldlega vegna
þess að Júdý hafði haft gaman
af að vinna með henni. Þær
höfðu vissulega verið stórgóðar
saman þar til þetta kvöld í Chi-
cago.
Lilí sagði að það væri nokkuð
sérstakt sem hún vildi ræða við
Júdý, ,,. . . mikið trúnaðarmál
sem mig langar til að ræða við
þig undir fjögur augu. ’ ’
J7
(jy údý sóaði aldrei
tíma sínum í þágu nokkurs
manns. Hún fékk ótal ein-
kennileg tilboð á viku hverri og
flest komust ekki lengra en til
ritara hennar. En þetta var Lilí
sem hafði verið orðuð við fleiri
fræga menn en nokkur önnur
kona. Fegurð hennar minnti á
barn sem ratar ekki heim, og
var orðin goðsögn á tuttugustu
öld, Lilí sem veitti aldreisiðtöl.
Það síðasta vó þyngst hjá
Júdý. Lilí var að minnsta kosti
þúsund orða virði fyrir VERVE!
hvað sem kynni að gerast á
fundinum, svo Júdý féllst á að
koma: Lilí þakkaði henni fyrir
og bað hana að segja engum frá
stefnumótinu. Júdý hafði hvort
sem var ekki ætlað að segja
neinum neitt. En hún var for-
vitin. Eins og hún sjálf hafði
Lilí náð langt í lífinu hratt,
undarlega og gegnt því sem við
var að búast. Hún hlaut að vera
orðin tuttugu og átta eða níu
ára þótt hún liti ekki út fyrir
það.
Símtalið í síðasta mánuði
hafði síðan verið staðfest með
bréfi en á þykkan, rjómalitan
pappír var eitt orð, Lilí, letrað
bláu skrautletri. Af ein-
hverjum ástæðum bar Lilí
ekkert eftirnafn.
Hvað ætlaðist hún fyrir?
Júdý velti því fram og aftur
fyrir sér. Stuðning? Örugglega
ekki. Fá eitthvað gefið út?
Fremur ólíklegt. Auglýsingu?
Ekki lengur nauðsynleg.
Klukkan var tuttugu mínútur
yfir sex og umferðin mjakaðist
ekki. Því fór Júdý úr vagn-
inum og gekk síðasta spölinn.
Hún vildi alltaf koma á réttum
tíma.

að var megn óþefur
af gömlum sígarettureyk í
leigubílnum, aftursætið hafði
verið rekið í gegn og innvolsið
valt út. Hann var sömuleiðis
fastur í umferðinni á Madison
Avenue en bílstjórinn,
ólundarlegur Puerto Ricani,
hélt sér sem betur fer saman
þar til hann gelti allt í einu:
,,Hvaðan ertu?”
„Cornwall,” sagði Heiðna
sem leit aldrei á sjálfa sig sem
Englending. Hún bætti við:
,,Hlýjasta hluta Bretlands,” og
hugsaði um leið að þetta segði
ekki mikið. Fölleitt útlit
hennar var vegna þess að
blóðrásin var ekki sem örust.
Hún hafði alltaf liðið fyrir
kalt veðurfar, sem var ellefu
mánuði á ári heima hjá henni.
Þegar hún var barn var henni
mjög illa við að stíga berum
fótum fram úr rúminu á
köldum vetrarmorgnum og
flýtti sér að skella kuldabólgn-
um fótunum í gæruskinnsskó.
Fyrsta ástar-haturssamband
hennar var við óþægilegu
vetrarnærklæðin, ljósan ullar-
samfesting sem stakk hana og
huldi frá ökklum upp á háls og
hafði op til þarfaverka, með
hneppingu í bakið, hrjúft
flannelskotið, flík sem líktist
vesti, náði niður á maga og í
því héngu löng sokkabönd til
þess að halda uppi þykku ullar-
sokkunum hennar.
ee;
var
egar Heiðna
barn fór litla þjónustustúlkan
klukkan sjö á hverjum morgni
um húsið og kveikti upp í eld-
stæðunum. Eldurinn var falinn
á hverju kvöldi klukkan ellefu,
alveg án tillits til þess hvenær
farið var að sofa. Sívalir olíu-
ofnar, sem lyktuðu, stóðu
fyrir framan kniplingatjöldin í
baðherbergjunum og
minni svefnherbergjunurn^
opnir kolaeldar glóðu í
aðalsvefnher-
bergjunum og stórum,
glóandi viðardrumbum
var staflað upp í
anddyrinu og stofunni. I
langa ganginum og baðher-
bergjunum var alltaf ískalt.
Maturinn frá býlinu var orðinn
hálfkaldur þegar hann kom á
borðið á óðalinu. Ojafnt,
steinlagt gólfið í borðstofunni
var alltaf kalt viðkomu, jafnvel
á sumrin, jafnvel gegnum
skóna. Þegar Heiðna hélt
að enginn sæi sig beygði hún
fæturna undir sig og burt frá ís-
köldu gólfínu en það tók alltaf
einhver eftir því og henni var
skipað harðri hendi að „sitja
upprétt eins og dama”.
En verst var þó á veturna að
fara í rúmið undír köld þykk
línlökin. Þegar Heiðna var
komin út fyrir hitasvið olíu-
ofnsins verkjaði hana í beinin
og skrokkurinn varð dofinn þar
til svefninn miskunnaði sig yfír
hana og linaði þjáningarnar.
Við þessa endurminningu
fór kuldahrollur um Heiðnu í
bleiku ullarkápunni frá Jean
Muir. Þó var hlýtt í veðri eftir
því sem gerðist í október og
Heiðna var orðin 46 ára göm-
ul.

eiðna mundi varla
eftir föður sínum. Hann hafði
látist í bílslysi þegar hann var
aðeins 26 ára. Heiðna var þá
þriggja ára og mundi aðeins
óljóst eftir vanga sem stakk og
tvídklæddu fangi sem stakk.
Einu verksummerkin eftir
föður hennar var röð af silfur-
verðlaunabikurum sem stóðu á
eikarhillunni í skrifstofunni og
voru fyrir skólasund og héraðs-
keppni í golfí, fölnaðar brúnar
ljósmyndir af krikketliði og
hópi hlæjandi fólks í skemmti-
ferð á ströndinni.
Framhald í næsta blaói.
13
XI. tbl. Vikan 23