Vikan - 05.09.1985, Blaðsíða 47

Heiðnu og hún hristist og
skalf. Kata áleit að þegar
líkami Heiðnu þyrfti að sofa
þá myndi hún sofna. Þangað
til skipti það litlu máli hvort
hún svæfi eða ekki. Ekki þurfti
hún að fara að gera neitt áríð-
andi.
í þrjá daga skalf Heiðna og
gat ekki sofið. Hún gat hvorki
staðið né gengið hjálparlaust.
Fjórðu nóttina gat Heiðna enn
ekki sofið og kúgaðist hræði-
lega en í dögun róaðist hún
skyndilega og sofnaði.
,,Ég er hreykin af þér,”
sagði Kata blíðlega þegar hún
dýfði brauðbitum í soðið egg
og gaf Heiðnu að borða uppi í
rúmi.
,,Ö, elskan mín, ég líka. Nú
kem ég ekki meiru niður. Það
hvarflaði aldrei að mér að það
yrði svona hryllilega viðbjóðs-
legt að hætta. Ég hafði ekki
hugmynd um að ég væri svona
háð þessum andskota.
Kata óttaðist að þegar hún
færi aftur til London færi
Heiðna að drekka aftur.
Heiðna hafði jafnmiklar
áhyggjurog Kata. „Veistuþað
að þetta er í fyrsta skipti sem
mig langar í raun og veru til að
hætta? Hvers á ég annars úr-
kosti? Á ég eftir að halda áfram
að staupa mig á matarsérríi
næstu tuttugu árin? ’ ’
„Við skulum fá síma fyrir
þig og ég hringi í þig á hverjum
degi. Þú getur þá að minnsta
kosti hringt í mig ef þú verður
ofsalega hrædd. Ég ætla að
biðja þig að lofa mér einu: að
þú skammist þín ekki fyrir að
viðurkenna það ef þú . . . ef
þér tekst það ekki.”
„Nei, ég er þegar búin að
segja að ef ég lýg að þér þá ætla
ég að segja þér frá því á eftir,”
svaraði Heiðna.
Kata fór og var ekki sérlega
vongóð. Þangað til síminn kom
sendi hún skeyti eða stutt bréf í
litla húsið á hverjum degi. Hún
hringdi líka í AA-samtökin en
þar var henni sagt að þau gætu
ekkert hjálpað nema Heiðna
kæmi til þeirra af sjálfsdáðum.
— 29 —
jafnþreytt þá hressti það hana
nokkuð upp hvernig það varð
notalegra og notalegra í litla
húsinu með degi hverjum. Frú
Hocken kom tvisvar í viku til að
þrífa. Heiðna fór sjálf að
hreinsa til í óræktinni í garð-
inum því hún vildi hafa
eitthvað að gera og komast út.
Hún fór í langa gönguferð á
hverjum morgni og hélt því
áfram þar til hún var orðin
nógu hraust til að fara aftur á
hestbak. Hún og Kata höfðu
verið sammála um að þegar
hún væri aftur orðin örugg á
hestbaki þá gæti hún fengið
einhvers konar vinnu í sam-
möttulinn að sér. Hún fann
napran vindinn leika um
andlitið. Hafið var fölgrátt úti
við sjóndeildarhringinn og
grátt þar sem það skall upp að
klettunum fyrir neðan en svart
þar á milli.
„Kemur þú oft hingað,”
sagði maðurinn vingjarnlega.
,Já,” svaraði hún hrana-
lega. Það var þögn í tíu mínút-
ur. Þegar vindurinn ýfði
vatnið við rætur bjargsins fann
Heiðna skjálfta undir fótum
sér. Nú sáust blá strik á gráum
himninum svo líklega var
stormurí aðsigi.
„Fallegt veður í dag,” sagði
bandi við hesta sem hún gæti
haft gaman af þó hún fengi
ekki mikið kaup.
Sveipuð persneska lamb-
skinnsmöttlinum frá hvirfli til
ilja gekk Heiðna með Búster
móti vindinum upp að lúnum
trébekk efst á bjargbrúninni.
Þar sat hún í sólinni og brimið
fyrir neðan hafði róandi áhrif á
hana.
En einn morguninn, þegar
vorvindurinn reif í möttulinn
og hún klifraði hægt upp bratt-
ann, sá hún að það sat einhver
á bekknum. Þegar hún kom
nær sá hún að þetta var karl-
maður og dökka mynd hans
bar við gráan himininn.
vríeiðna rogaðist upp á
bjargbrúnina. Hún tautaði
hranalega: „Góðan daginn”
og settist síðan niður á hinn
enda bekkjarins og vafði
sá ókunni.
Hún sneri sér við og leit á
hann: „Ég á afmæli í dag.”
,,Má ég óska þér til
hamingju?”
„Nei.”
„Jæja, fáðu þér karamellu.”
Hann tók bréfpoka upp úr vas-
anum og bauð henni klístraðar
piparmyntukaramellur. Hún
hafði aldrei séð hann áður.
Hann var ekki úr nágrenninu
og það gat ekki verið að hann
væri á hælinu með þessar kara-
mellur. „Má bjóða þér upp á
glas af kampavíni í tilefni dags-
ins?”
„Áttu við að þú sért með
flösku hérna?”
„Nei, en ég held til á Gullna
Ijóninu í þorpinu. Ætli þeir
eigi ekki eitthvað þar. Býrð þú í
þorpinu?”
„Eiginlega ekki.” Heiðna
hikaði, hún kunni ekki við að
segja að hann væri á hennar
landi.
au gengu
gegnum skóginn að
barnum á Gullna ljóninu. I
„Daginn, ungfrú Heiðna,’
sagði gestgjafinn. „Þaðer
ekki oft sem við sjáum
þighérna.”
I lága, tóma salnum var lykt
af bjór og sígarettum frá því
deginum áður. Bak við bar-
borðið héngu glitrandi flösk-
urnar í röðum á hvolfi og biðu
þess aðeins að Heiðna segði eitt
orð. Það var ekki nema ein
kampavínsflaska í kjallaranum.
Hún var eldgömul og vínið allt
of sætt en þegar þau dreyptu á
því á gamla eikarbekknum við
eldinn fann Heiðna hvernig
vellíðunarkenndin hríslaðist
um allan líkamann.
Sá ókunnugi hét Christopher
Swann og hann bjó á Gullna
ljóninu til þess að ljúka við
bók. „Þetta er ekki bók sem
líklegt er að nokkur maður
kaupi sér til afþreyingar um
helgi. Ég er lífefnafræðingur og
veirufræðingur. Bókin fjallar
um niðurstöður tilrauna. Ég
tilheyri hópi manna sem vinna
að því að reyna að koma í veg
fyrir krabbamein. Við erum að
reyna að finna hentugt bólu-
efni. Tilraunastofan, sem ég
vinn á, er að vinna að bóluefni
gegn hepatítis B lifrarbólgu-
veirunni sem tengist mjög
ákveðið krabbameini í lifr-
inni.”
„Bóluefni? Eins og kúabólu-
setning?”
Það var sú allra merkileg-
asta.”

egar Heiðna var um
það bil hálfnuð með annað
kampavínsglasið og hafði
hlustað á heillandi frásögn
hans í nærri klukkutíma bauð
hún honum í kvöldmat. „Það
verður ekki margbrotin
máltíð,” sagði hún við hann í
viðvörunarskyni því hún vissi
að hún átti ekkert matarkyns í
skápunum nema dós af lifrar-
kæfu og krukku af sykruðum
fjólum. Hann bauðst til þess að
fylgja henni heim en hún
36. tbl. Víkan 47