Vikan - 05.09.1985, Side 48

hafnaði því.. , ,Ég hitti
þig hér klukkan sex og
fer með þig heim.”
Hún fylltist skyndilega
krafti og von og hentist
til frú Hocken.
„Elsku frú Hocken,
vilduð þér ekki gera mér
þann greiða að þrífa húsið
hjá mér í dag í staðinn fyrir
föstudaginn? Ég á
von ágesti!”
Það hafði ekki mikið verið
eldað í litla húsinu síðan Kata
fór og það var ekkert í ísskápn-
um nema majónesdós og stórt
glas af vítamíntöflum. Heiðna
hjólaði aftur niður í þorpið og
keypti þykkar sneiðar af kálfa-
kjöti, bökunarkartöflur, salat
og nýjan ost. Hún keypti líka
tvær vínflöskur.
Hún gætti sín mjög vel á
meðan gesturinn var hjá henni.
Hún hellti aðeins örlitlu í
glasið sitt í einu, beið með að
hella aftur í sitt glas þangað til
hann var búinn úr sínu og
opnaði hina vínflöskuna ekki
vegna þess að hann virtist ekki
vilja meira.
&
n eftir að hann var
farinn drakk hún strax úr hinni
flöskunni og vaknaði klukkan
fjögur um morguninn, ennþá
sitjandi í hægindastólnum,
ísköld og með dúndrandi
höfuðverk. Hún fór að gráta og
braut flöskuna í heitri öskunni
í eldstónni.
Næsta morgun þjáðist hún
af sjálfsásökunum en var skýr í
kollinum. Á meðan hún lá í
baðinu hugsaði hún um hvað
hún ætti að gera við flöskurnar
sem hún hafði falið fyrir Kötu
bak við viðarskýlið. Hún var að
hugsa um að kasta þeim fyrir
björgin. Hún var sömuleiðis að
hugsa um að fá sér sopa strax.
Hún klæddi sig, setti flösk-
urnar í stðru innkaupakörfuna
sína, fór með þær út í skóg og
gróf þær undir burknablöðum.
Síðan fór hún heim og fletti
upp orðinu lífefnafræðingur í
orðabók.
Christopher vann snemma á
morgnana og síðdegis. Næstu
þrjá morgna hitti Heiðna hann
á bekknum efst á bjarginu. Þau
reikuðu um skógana og fjör-
urnar og klifruðu yfir granít-
hellurnar sem lágu í fjöru-
borðinu fyrir neðan bjargið.
Bæði urðu þau gegnvot af
söltu brimi sem skall á
ströndinni ofar en þau áttu von
á. Þau hrösuðu í þangi og þara
og gengu síðan til baka og
borðuðu heitt Cornwall-pæ og
drukku hálfpott af bitterbjór á
Gullna ljóninu.
Christopher kom á hverju
kvöldi í kvöldmat í litla húsið.
Heiðna mútaði frú Hocken
og smjaðraði fyrir henni til þess
að fá hana til að vera einka-
kokkur sinn. Hún kom með
súpur, pottrétti, kökur, meira
að segja steik- og nýrnapæ með
fangamark Christophers grafið
í gullbrúna skorpuna.
Á hverju kvöldi lét Heiðna
loga glatt í arninum, setti
sígilda tónlist á plötuspilarann
og síðan töluðu þau saman
langt fram eftir nóttu. Hún
komst að því sér til undrunar
að þótt hún skildi ekki allt sem
Christopher sagði þá var hún
mjög hrifin af því sem hann
sagði um starf sitt.
Hún horfði á logana flökta á
andliti hans og var svo upp-
tekin af honum að hún
gleymdi pæinu, sem frú
Hocken hafði búið til, í
ofninum. Það brann.
iði
eiðna reyndi að
drekka ekki nema eitt glas af
bjór á morgnana og ekki nema
eitt glas af víni á kvöldin. Hún
hellti því sem eftir var í flösk-
unni í glasið hjá Christopher
eins hratt og hún gat. ,,Ertu að
reyna að fylla mig og fleka mig
síðan?” sagði hann hálfvegis í
gríni fjórða kvöldið sem þau
voru saman.
,,Mér finnst ekki gott að
drekka mikið, ’ ’ tautaði hún.
En morguninn eftir skreið
Heiðna eftir blautum burkna-
breiðunum og reyndi í
örvæntingu að muna hvar hún
hafði falið flöskurnar. Þegar
hún fann þær ekki fór hún að
gráta. Hún leitaði aftur og fann
þá fjársjóðinn sinn. Hún þreif
tappann úr og mundi síðan
ekki eftir sér fyrr en eftir marga
klukkutíma þegar hún vaknaði
stirð og vot. Þetta var ekki í
fyrsta skipti sem hún missti
svona meðvitund en það var í
fyrsta skipti sem hún lét sér
ekki standa á sama. Það voru
ekki nema fjórtán dagar til
stefnu þar til Christopher sneri
aftur til London.
Hún staulaðist aftur heim í
litla húsið, fór í ískalda sturtu
og gekk síðan heim á hælið til
að hringja tvö símtöl. Fyrst
hringdi hún á Gullna ljónið og
skildi eftir skilaboð til
Christophers þess efnis að þó
hún hefði ekki getað hitt hann
um morguninn þá vænti hún
hans í kvöldmat eins og venju-
lega. Síðan hringdi hún til
Kötu til að gera játningu.
,,En geturðu ekki hitt hann
án þess að fá þér í glas ? ’ ’ spurði
Kata. ,,Þaðgeramargir.”
,,En ég get það ekki, ég get
ekki hætt. Það er svo skammar-
legt. Ég yrði að útskýra . . . Ég
get það ekki, get það ekki,”
Heiðna grét aumlega. „Haltu
áfram að senda skeyti og ég
reyni að drekka eins lítið og ég
get. En ég get ekki hætt.
Honum myndi þykja það
skrítið.”
„Það gæti orðið skrítið ef þú
gerðir það ekki,’ ’ svaraði Kata.
q
jöunda kvöldið urðu
Heiðna og Christopher rennvot
í skyndilegri dembu á leiðinni
gegnum skógana að húsinu.
Heiðna hélt að hún væri frábær
útlits með blautt hárið klesst
við höfuðið þar sem hún arkaði
áfram í rigningunni. Þetta var
gömul brella hjá henni að
stinga upp á gönguferð í rign-
ingu, og þar fyrir utan naut
hún þess að verða gegnblaut.
Þau klæddu sig úr blautum
skóm og sokkum og úr rökum
tvíd-jökkunum í eldhúsinu.
Eldurinn í stofunni hafði dáið
út og Christopher beygði sig
niður til þess að kveikja upp á
meðan Heiðna nuddaði blá-
rauðar hendurnar á sér. „Eina
leiðin til þess að mér hitni aftur
er að fara í heitt bað,” sagði
hún. Hún hljóp upp og
skrúfaði frá vatninu og hellti
allt of mikilli blómaolíu úr
einni af flöskunum hennar
Kötu í vatnið.
Ilmandi gufa fyllti baðher-
bergið. „Ég þarf að fá skáta
mér til hjálpar,” kallaði
Christopher að neðan. „Ég get
ekki kveikt upp í þessum
arni.”
Heiðna rak höfuðið út um
gættina. „Viðurinn er dálítið
rakur. Reyndu uppkveikjuna í
skápnum til hægri.”
Hún var rétt komin ofan í
yndislega heitt vatnið þegar
hann kallaði aftur; „Það er
engin eftir.”
„Jæja, það er annar kassi í
eldhúsinu, í . . ég man það
ekki. . . . Bíddu, ég skal ná í
hann.” Hún þreif af sér bað-
hettuna, vafði utan um sig
nýja, gula sloppnum, gekk
niður og fann spýturnar undir
vaskinum. „Ég get alveg eins
gert þetta fyrst ég er komin. Ég
kann lagið á honum. ’ ’
Hún beygði sig niður til að
setja uppkveikjuna undir viðar-
48 Vikan 36. tbl.