Vikan - 03.04.1986, Blaðsíða 60

BILAPROFUN VIKUNNAR:
Mtonnameð 180ha. turbo
og diskabremsurá öllum
EFTIR SIGURÐ HREIÐAR
MYNDIRNAR TÓKRAGNAR TH.
Húsinu ve/t fram og aögengi audvelt að vélbúnadi.
Sá sem einu sinni hefur komist á bragðið með
að aka stórum bílum verður aldrei fyllilega
samur maður. Víst getum við fundið ánægju
og yndi af þessum venjulegu (og sumum ekki
mjög venjulegu) drossíum og heimilisbílum
en það er eitthvað sérstakt við það að sitja
hátt í stórum bíl við stórt stýrishjól, finna
slagþéttan dísilkraftinn duna og horfa al-
mennt niður á umferðina í kringum sig. Vel
má heimfæra, upp á þessa tilfinningu frægar
fákalínur Einars Ben: „Knapinn á hestbaki
er kóngur um stund, kórónulaus á hann ríki
ogálfur."
Það var Veltir hf. sem gerði mig að ókrýnd-
um kóngi um stund með því að bjóða mér að
reynsluaka nýja vörubílnum Volvo FL6, 14
tonna grip með yfirbyggðum palli. Þá voru
liðin 14 ár, ef ég man rétt (tvö af eða á), síðan
minn æruverði og spengilegi rass nam skynja
bílstjórasæti í vörubíl. Og ég skal játa strax
(neyðist til þess, fullt af vitnum) að fyrsta
beygjan, sem ég þurfti að taka, var ekki sér-
lega glæsileg - það lá við að ég dræpi á hest-
unum 180 (turbo) og afturhjólið innan í beygj-
unni fór yfir gangstéttarhornið. Ja, svei.
Nokkra málsbót má strax fram færa. Gripur-
inn er svo léttur og meðfærilegur að óvaningi
hlýtur að teljast til málsbótar þótt hann
gleymi sér ögn fyrstu metrana. Látum oss tína
til hrós nokkurt i upphafi máls: frábært, létt
og nákvæmt aflstýri sem vegurinn slítur aldr-
ei í (öðruvísi mér áður brá með Volvo!), gír-
skipting, sem er eins og í venjulegum heimilis-
bíl (nema bakkgírinn), mjög gott sæti, stillan-
legt á alla vegu, meðal annars fyrir þyngd
hvers ökumanns og að sjálfsögðu með sér-
fjöðrun, útsýni vítt of vegu um allar jarðir.
Það er líka af sem áður var, að ökumaður
og farþegi þyrftu að hrópast á. Hér er hljóð-
einangrunin svo góð að þessir tveir, sem ég
nú nefndi, þurfa aldrei að hækka röddina -
en samt hefur maður ánægjuna af því að
heyra vel dísilhljóðið og það þó maður sitji
raunar fast að því fyrir framan vélina.
Einmitt þetta, að aka svo frambyggðum bíl
að ökumaðurinn situr nánast fyrir framan
framhjólið, gerir það að verkum að hreyfingar
bílsins virka öðruvísi en þegar maður situr á
gamla (áður) hefðbundna staðnum spölkorn
fyrir aftan framhjólið. Á bárubrautum eins
og á Vesturlandsvegi, þar sem Höfðabakki
var leiddur undir hann, fær maður rútsébana-
tilfinningu líka uppi við Blikastaði þar sem
Vesturlandsvegurinn færist sérhvern vetur
ögn nær himninum. Ég viðurkenni að fram-
bygging vörubíls hefur vissa kosti, en það
hefur gamla, góða lagið líka, svo hver verður
bara að meta fyrir sig hvort hann kýs heldur
- hvernig týpu af bíl hann kýs helst.
Óhlaðinn var hann, blessaður, og vissulega
hefði hann látið ljúfar á holóttum vegi hefði
verið á honum svo sem sex eða sjö tonna
hlass. En miðað við suma aðra sem rifja má
upp í minninu var hann tiltölulega bærilegur
á holóttu þó alltaf séu þvottabrettin gamal-
kunnu, þar sem ofaníburðurinn hefur hlaðist
í harða þversumkamba í hjólförunum, harla
andstyggileg. Á steypta veginum hér utan við
Reykjavík og á góðum malarvegi var hann
prýðilegur. Af sérstakri hógværð fór ég ekki
nema upp í 90 og var þó mikið eftir, og ferðm
ekki teljandi að því fundið var. Og enn undir-
strika ég það sem kom mér hvað mest á óvart
á svenskri kvalítetsvöru af tegundinni Volvo:
Hann var eins og hreinasti engill í stýrinu.
Sú undarlega árátta gatnamálayfirvalda í
Reykjavík að búa til ávala gúla á borð við
hálftunnur og leggja þessi óféti þversum um
allar götur, sem annars væru sæmilega bílfær-
ar, er merki um uppgjöf samfélagsins gagn-
vart því verkefni að kenna fótgangandi fólki
á öllum aldri að umgangast bílagötur. Á
góðum, sæmilega stórum fólksbílum gerir
þetta kannski ekki svo mikið til, minn heimil-
isbíll til dæmis tekur þessi gúlóféti ágætlega
á 50-60 sem hvort sem er hlýtur að teljast
viðunandi hraði þar sem stutt er milli gatna-
móta. En á stórum bílum eru þessir gúlar
hreinasta morð. Ég fór varlega að fyrsta gúl
og hélt mig við þrjátíu. Það var lán að ég
hélt í stýrið og var ekki með neitt brothætt
á pallinum. Bíllinn kom heill niður. Næsta
gúl svo gott sem stoppaði ég við og skreið svo
yfir hann eins hægt og mögulegt var að malla
í öðrum - fyrsti er ekki notaður á þessum bíl
nema í ýtrustu þörf. Nú skil ég vel af hverju
gúlar á strætisvagnagötum eru þó skárri og
fátíðari en öðrum - en skil raunar ekki af
Hœpt er að Jylgjast með smuroliu og vatni ón
pess að velta húsinn.
Þaðfer vel um
bilstjórann, sama
bvaða stellingu
bannvelur sér.