Vikan - 24.04.1986, Page 4

EFTIR BERGLJÚTU DAVÍÐSDÚTTUR
MYNDIR TÚK RAGNAR TH.
FÖRÐUN: Dagbjört Úskars-
dóttir, hár- og snyrtistofunni
Gott útlit, með snyrtivörum frá
Yves Rocher.
„Fötin tala. Þau skapa manninn,
þau eru maðurinn." Þessi orð eru
höfð eftir frægum tískuhönnuði.
En er þetta svona einfalt? Nei, föt
eru ákaflega misjöfn að gæðum og
það er ekki nóg að skrýða sig
„merkjum" til að vera glæsilegur.
Fólk berfötsvo misjafnlega. Það
er ekki þar með sagt að við getum
ekki áttað okkur að einhverju leyti
á klæðaburði fólks og með því sagt
okkur sitthvað um manneskjuna.
Fyrir ekki svo ýkja mörgum
árum munum við eftir mæðrum
okkar í morgunkjólunum frægu
sem þær gengu í við heimilisstörf-
in. I þá daga létu þær flestar duga
að eiga „Hagkaupssloppa“ til
skiptanna, betri kjól efþærbrugðu
sér í bæjarferð og að sjálfsögðu
sumar- og vetrarkápu. Fjárfesting
í kápu þótti meiriháttar mál. Tím-
arnir hafa svo sannarlega breyst.
Nú fara konur jafnvel í Etienne
Aignerdragt-eða viðlíka klæðn-
aði - í vinnu. „Hagkaupsslopparn-
ir“ sjást ekki lengur. Breytingin
hefur verið mjög hröð á undan-
förnum árum. Konur vinna flestar
utan heimilis - og atvinnurekendur
gera nú auknar kröfur um klæða-
burð starfsfólks. Ekki nóg með það.
Samfélagið sjálft dæmir fólk eftir
því hvernig það klæðist.
Svipaða sögu má segja um feð-
urna. Aður fyrr fjárfestu þeir í
jakkafötum á nokkurra ára fresti
- helst dökkum - og þeir sem unnu
á skrifstofum áttu kannski föt til
skiptanna. En því er eins farið með
þá og mæðurnar - þeir hafa svo
sannarlega breytt stíl sínum. í dag
sjáum við menn við vinnu sína -
jafnt í opinberum stofnunum sem
annars staðar-jafnvel í eplagræn-
um peysum og appelsínugulum
skyrtum.
Unglingarnir láta ekki lengur
segja sér hverju þeir eigi að klæð-
ast - foreldrarnir ráða þar engu
um. Það eru tískuvöruverslanirnar
semstjórnaþví.
VIKAN fór á stúfana og ræddi
við nokkra kaupmenn sem versla
með svokallaðan betri fatnað -
gjarnan merktan frægum hönnuð-
um.
SÆVAR KARL ÓLASON flytur
inn vandaðan fatnað frá Þýska-
landi og Italíu - og þar má nefna
Hugo Hossjakkaföt og Armani
jakka - og fyrir konurnar hefur
Sævar hið fræga þýska merki Eti-
enne Aigner. I því sambandi má
nefna að verð á meðalpeysu getur
verið allt að fjórðungur mánaðar-
launa verkakonu. Við spurðum
Sævar hvort hinn almenni borgari
hefði efni á að versla hjá honum.
Sævar svaraði því játandi og sagði
að fólk kæmi og borgaði jafnvel inn
á flíkina smátt og smátt!
En af hverju er lagt svo mikið á
sig til að eignast Aignerflí k? Hefur
hún sérstöðu umfram aðrar flíkur?
Eða er það aðeins fyrir snobbið?