Vikan - 24.04.1986, Qupperneq 46

en á honum var lítið að græða. Hann kvaðst
hafa hleypt bróður sínum inn um nóttina en
vissi ekki hversu framorðið þá var orðið. Var
honum síðan leyft að fara til skips eins og hann
hafði gert ráð fyrir en Jóhannes og Sveinn
voru enn um sinn í haldi.
Ulstrup hafði lítið mark tekið á neitunum
piltanna tveggja. Fór hann á fund Jóhannesar,
en þeir voru þá í haldi hvor á sínum staðnum.
Jóhannes hafði virst auðveldari viðfangs enda
fór svo að hann játaði eftir stutta stund.
„Þótt ég neitaði öllu í kvöld þá skal ég nú
segja sannleikann eftir því sem ég framast
man. Ég tók sjálfur úrið á borðinu í kompu
Guðmundar, en þeir Sveinn og Guðmundur
Eiríksson stálu úr kistunni. Úrið fékk ég Guð-
mundi Eiríkssyni til þess að geyma það eða
fela það. Veit ég ekki hvað hann hefur gert af
því. Þeir Sveinn fóru stutta stund frá okkur
Guðmundi Jónssyni og sögðu mér á eftir að
þeir hefðu farið með þýfið og látið það í poka
og síðan urðað það í holti fyrir ofan Þingholt."
Eftir þessa játningu hélt Ulstrup þegar í stað
á fund Guðmundar Eiríkssonar sem enn gekk
frír. Guðmundur varð felmtri sleginn og játaði
undireins og hann gerði meira, hann vísaði
strax á úrið sem lá falið í grjótgarði fyrir neðan
Garðshorn. Þýfið í Þingholtunum fann hann
hins vegar ekki, enda var þá svartamyrkur.
Ulstrup lét því setja Guðmund í gæsluvarðhald
og hélt á fund Sveins Sveinssonar sem Guð-
mundur sagði að hefði lagt á ráðin um þjófnað-
inn.
Sveinn var hinn þverasti og kvaðst ekkert
um þetta vita en þegar Ulstrup sýndi honum
úrið varð honum svarafátt. Þegar hann hafði
náð áttum á ný hélt hann áfram að þvertaka
fýrir aðild sína að þjófnaðinum og sat við sinn
keip um nóttina.
Úm morguninn mistókst Guðmundi Eiríks-
syni enn að finna þann stað í Þingholtunum
þar sem þeir Sveinn höfðu urðað meirihluta
þýfisins. Þegar farið var með Svein á þær slóð-
ir var hann enn hinn þvermóðskufyllsti. Þá
gerðist það að einn fylgdarmanna Ulstrups
gekk fram á þýfið og skipaði Uistrup Sveini
að taka pokann upp og bera hann inn í bæ.
Sveinn harðneitaði en varð að láta undan þeg-
ar „dómarinn hafði gefið honum nokkur högg
með spanskreirstokki sínum“, eins og segir í
réttarskýrslu.
Eftir frekari yfirheyrslur kom í ljós að þeim
Jóhannesi og Guðmundi Eiríkssyni bar mjög
saman. Sveinn hefði átt upptökin og hefði tek-
ið hlutina úr kistu Guðmundar Jónssonar og
þeir Guðmundur Eiríksson síðan falið þá eins
og fyrr er getið um. Þeir héldu þá aftur til
Guðmundar Jónssonar, sem var of ölvaður til
að taka eftir nokkrum hlut, og náðu í Jóhann-
es. Jóhannes hvatti þá til að skila þýfinu aftur
en þeir kváðust ekki geta fundið það aftur í
myrkrinu. Þegar framburður beggja var lesinn
fyrir Svein gafst hann upp og játaði. Var þeim
þá öllum sleppt en sviptir útróðrarskírteinum
sínum.
Guðmundur Jónsson var hinn ánægðasti með
þessi málalok en rak í rogastans þegar hann
var kallaður fyrir Ulstrup og átalinn fyrir
„straffverðuga hegðun“ sína þá um kvöldið.
Guðmundur var dæmdur til að geiða 10 ríkis-
dala sekt fyrir ölvun sína og framferði almennt
og lækkaði þá nokkuð á honum risið.
Þeir þremenningar voru allir dæmdir til op-
inberrar hýðingar. Jóhannes Björnsson slapp
best því honum voru einungis dæmd tíu vandar-
högg og taldi dómarinn ýmsar málsbætur
„mæla fram með honum til linkindar í straff-
inu“. Guðmundur Eiríksson fékk fimm höggum
meira því hann var talinn hafa framið þjófnað-
inn að yfirlögðu ráði. Hins vegar varð það
honum til málsbóta að hann játaði strax og á
hann var gengið. Sveinn Sveinsson fékk að
vonum þyngsta dóminn.
„Ekki alleina lét hann í ljós, er hann var
gripinn og við þau höldnu próf, harðhnakkað
og þvermóðskulegt, og eftir að hann var upp-
vís orðinn, svo forhert sinni, að hann ei vildi
meðkenna sannleikann, og ekki færa þýfið til
réttarins fyrr en líkamlegri þvingun var við
höfð. Og þar sem hann nú hefur sýnt sig hinum
tveimur háskalegri fyrir almennings friðhelgi,
þá hlýtur hann harðara straffi að sæta.“ Tutt-
ugu vandarhögg.
Sakborningar þrír voru spurðir hvort þeir
óskuðu vægðar eða hvort þeir vildu freista þess
að áfrýja dómnum en allir kváðust þeir sætta
sig við þessi málalok.
Þremenningarnir voru síðan hýddir á Aust-
urvelli og fer fáum sögum af þeirri athöfn. Þó
segir í einni heimild að sumir embættismanna
hafi viljað Húnvetninga sérstaklega til að vera
viðstaddir hýðinguna, en allir þrír voru úr
Húnavatnssýslu. Ulstrup bæjarfógeti hafi hins
vegar ekki þorað að birta slíka hvatningu af
ótta við uppþot enda séu „norðanmenn oftast
mjög samheldnir nyrðra".
Hýðingar fóru þannig fram að hinir dæmdu
voru lagðir á grúfu, fötum þeirra flett upp og
svo gekk böðullinn fram með vönd sinn. Eftir
hýðinguna var sakamönnunum svo sleppt og
þeir þremenningar hafa fengið að fara í sín
skipsrúm eins og ráð hafði verið fyrir gert. En
fyrsta kastið hafa þeir líklega átt undir högg
skipsfélaga sinna að sækja, eigi síður en undir
vönd Guðmundar „Fjósarauðs“ og fyrrum
draugs...
« VIKAN 17. TBL