Vikan - 12.02.1987, Page 14

upplýsingar að best væri að setja annað-
hvort sandkassa eða bara dagblöð í
eitthvert horn hússins til þess arna. Við
settum því Þjóðviljann inn á klósett og
biðum átekta. En heimska kvikindið
leit ekki við blaðinu heldur gekk rak-
leitt inn i stofu og notaðist þar við
uppáhaldshornið sitt.
Við tókum það næst til bragðs að
leggja leið okkar í gæludýraverslun og
spurðum ráða. Afgreiðslukonan dró
upp eitthvert undrameðal sem hún sagði
að innihéldi sérstaka lykt sem fengi
hvern þann hund til að pissa sem fyndi
hana, við skyldum bara setja nokkra
dropa þar sem við vildum að hann gerði
það og öll vandamál yrðu þar með úr
sögunni.
Við hröðuðum okkur himinlifandi
heim með undralyfið, gátum ekki beðið
eftir því að prófa.
Fyrst settum við fáeina dropa á Þjóð-
viljann, svo kölluðum við á Perlu. Þar
sem hún var ekki farin að svara nafni
frekar en annað urðum við að sækja
hana. Við settum hana á blaðið og þar
hlammaði hún sér á rassinn ofan á blett-
inn þar sem við höfðum sett undralyfið
og horfði á okkur til skiptis, afskaplega
skilningssljóum augum. Við biðum
spennt. Svo stóð hún upp og þefaði af
blaðinu og þótti það greinilega ómerki-
legt því hún fitjaði upp á trýnið og
strunsaði í burtu.
Undralyfið hafði greinilega akkúrat
engin áhrif því hún pissaði hvorki þar
né annars staðar í bráðina. Hins vegar
sýndi hún Þjóðviljanum megnustu fyrir-
litningu eftirþetta.
Okkur datt náttúrlega í hug að þótt
tíkin vildi ekki míga á Þjóðviljann mætti
kannski reyna eitthvert annað blað, til
dæmis Moggann. En allt kom fyrir ekki
og persónulegt álit Perlu á Þjóðviljanum
virtist engu skipta um það hvar hún
gerði þarfir sínar.
Nú tókum við það til bragðs að loka
hundinn inni á klósetti í hvert skipti sem
hann gerði þarfir sínar annars staðar í
húsinu. Þar sat hann og vældi og skældi
, ísvonaklukkutímaíhvertskipti.
í fyrstu eyddi hann mestum hluta
dagsins þar.
Hávaðinn í honum, þegar hann vældi,
var svo mikill að fljótlega fóru nágrann-
ar okkar að venja komur sínar yfir til
okkar til að kvarta undan hávaða.
Nokkrum sinnum komu líka kellingar
frá dýraverndunarfélaginu til þess að
fullvissa sig um að við rækjum ekki
pyntingarstöð fyrir hunda. Þær voru
yfirkomnar af hneykslun þegar þær
komust að því að við lokuðum hundinn
mni einan með Þjóðviljanum. „Það á
að fara með hunda eins og ungbörn,“
sögðu þær og svo möluðu þær í nokkra
klukkutíma um uppeldi hunda og mað-
ur hélt að maður mundi aldrei losna við
þær. Samt þýddi ekkert að spyrja þær
hvernig maður ætti að bregðast við
ýmsum vandamálum eins og til dæmis
pissustandi í uppeldinu. Það eina sem
þær gáfu upp var það sem EKKI mátti
gera við hundinn. Það mátti ekki
skamma hann, í mesta lagi segja „foj“
við hann í vandlætingartón, ekki gefa
honum súkkulaði eða venjulegan
mannamat heldur skyldi kaupa hunda-
mat og hrökkbrauð og svo framvegis.
Þessi ráð dugðu skammt. Þegar ég
sagði „foj“ við Perlu, eins höstuglega
og ég gat, leit hún spekingslega á mig
og velti því fyrir sér hvort þetta orð
þýddi: að fara út, borða eða leika. Svo
sló hún því föstu að það þýddi leika og
flaðraði upp um mig í stað þess að
leggja niður rófuna og læðast út í horn
eins og hundaverndarkerlingar höfðu
lýst fjálglega fyrir mér að hún mundi
gera.
Svo vildi Perla alls ekki hundamat,
hvað þá hrökkbrauð. Við sveltum hana
þangað til hún var farin að borða gólf-
dúkinn á stigapallinum og allan tímann
lá hundamaturinn og hrökkbrauðið
óhreyft í skálinni hennar. Þegarég
komst svo að því að engin þessara kell-
inga hafði nokkurn tima átt hund hætti
ég að taka mark á þeim.
Perla lærði hins vegar smám saman
að það var vissara fyrir hana að hafa
eigendur sina góða ef hún átti að fá að
vera annars staðar en á klósettinu og
að ein leiðin til þess var að nota gólfið
þar til að losa þvag og kúk.
Eini bletturinn, sem hún notaði ekki
af klósettgólfinu til þessara þarfa, var
þar sem Þjóðviljinn með töfradropun-
um lá.
Svo kom vor og þá var hægt að fara
með hvolpinn út án þess að hann krókn-
aði úr kulda á dyrapallinum. Við
keyptum ól og taum og eftir blóðug
slagsmál gátum við komið hálsbandinu
á hana og nælt taumnum í hálsbandið.
Svo fórum við út. Þar gekk þetta þann-
ig fyrir sig að ég gekk á undan og togaði
í annan enda taumsins og við hinn end-
ann sat Perla sem fastast á rassinum og
spyrnti við öllum fótum, staðráðin í að
láta ekki plata sig til að ganga eitt ein-
asta skref. Þannig dró ég hana á sitjand-
anum um allt nágrennið og olli almennri
kátínu hjá bæjarbúum. Þegar þetta
hafði gengið svona í hálfan mánuð var
ég orðin úrkula vonar um að tikin lærði
nokkurn tíma að ganga við taum. Ég
var farin að hugsa um að kaupa undir
hana hjólabretti og snjóþotu þegar
dæmið fór að snúast við. Smám saman
varð það svo að Perla togaði í tauminn
eins og hún gat og ég spyrnti við hæl-
um, dauðhrædd um að hún færi með
mig á enda veraldar ef ég gæfi eftir.
Vorið hafði fleira í för með sér. Til
dæmis hugsuðum við okkur gott til
glóðarinnar að fá hundinn til að gera
þarfír sínar utan dyra, það mundi spara
okkur mikið starf innanhúss, þar sem
klósettgólfxð okkar var býsna viðáttu-
mikið, sérstaklega þegar þurfti að þrífa
það. Þetta gekk vægast sagt illa. Perla
kunni miklu betur við prívatið.
Það var þó munur á því hvort hún
þurfti að gera hversu prívat hún vildi
hafa það því eins og allir vita merkja
hundar sér staði með þvagi sinu svo
aðrir hundar geti vitað að þeir hafa far-
ið þar um. Þetta veldur því að það er
hreinlega óþolandi að ganga með illa
upp alinn hund á alfaraleið þar sem
margir hundar hafa lagt frá sér mismun-
andi lyktandi þvag. Hann hreinlega
dregur þig upp að hverjum staur sem á
vegi ykkar verður og þar snusar hann
góða stund allt í kring áður en hann
merkir sér staðinn líka. Svo þarf hann
að þefa rækilega af sinni eigin lykt og
hafi hann slysast til að láta frá sér of
mikið þarf hann að innbyrða það sem
umfram fór ef göngutúrinn skyldi verða
langur.
Og þarna stendur maður eins og illa
gerður hlutur, roðnar af blygðun yfir
því að maður skuli láta hundinn draga
sig að staur í svona ómerkilegum erinda-
gjörðum, um leið og maður gjóar
augunum í kringum sig til að gá hvort
einhver sér til.
Perla lærði sum sé fljótlega að geyma
í sér vökva þar til hún komst út. Verra
var með hitt. Hún fékkst alls ekki til
aðkúkaáalmannafæri. Ogístuttu
máli sagt er hún enn svoleiðis að ef hún
er lokuð úti i garði og henni verður mál
að kúka kemur hún og hamast á útidyr-
unum eins og krakki sem er að missa í
buxurnar. Þegar opnað er þýtur hún
eins og hún eigi lifið að leysa upp á kló-
sett til þess arna.
Þó á hún til að gera undantekningar
á þessu, til dæmis í miðbænum sautj-
ánda júní og við þess háttar tækifæri.
Þá velur hún sér staði eins og tröppurn-
ar á Landsbankahúsinu sem eru nógu
áberandi til að sá, sem stendur hjá held-
ur í tauminn og roðnar, sjáist sem allra
best. Og auðvitað gefur hún sér nægan
tíma eins og hefðardömu sæmir.
14 VIKAN 7. TBL