Vikan - 27.08.1987, Page 36

þeirrar konu sem ætlar sér að verða til
dæmis deildarstjóri einhvers staðar. Það
er eins og skrautpíur einar fái þrifist
með sóma í þessu samfélagi sem er auð-
vitað rammskakkt. Þær eru líka óörugg-
ar með sig, en brjóta um leið niður
sjálfsvirðingu móðurinnar. Þannig er
gildismat samfélagsins rangt að mínu
mati.
Alþýðukonan er mín hetja. Hún vinn-
ur og elur sin börn og ég trúi og vona
að hún láti vanmáttarkennd ekki aftra
sér. En hana skortir líka tíma fyrir sjálfa
sig. Alþýðukonan er laus við þetta nú-
tímaþras um öryggi og öryggisleysi.
Hún hefur ekki tíma til að vera að rugla
neitt. Það fer svo mikill tími í dag í
þras og nöldur af því að við viljum vera
svo fullkomin. Við ættum heldur að við-
urkenna að við erum það ekki og
einbeita okkur að þvi að vera manneskj-
ur.
- / Draumum á hvolfi mistekst þetta,
persónurnar breytast, ef ég nota þin orð,
í trölla og tröllu, þeim tekst ekki aðfinnt
hvor aðra, þeim mistekst tilfinningaköld
um að sameinast. Ertu svartsýn á hœfni
okkar til að vera manneskjur, tilfinninga-
verur?
Já, það er eins og sú hæfni eldist af
okkur, mér sýnast hæfustu manneskj-
urnar vera börn, einlæg, hrein í hugsun,
gleði þeirra og sorg hömlulaus.
- Hver eru þá viðhorf þín til samtíðar-
innar og samferðarmanna?
Mér finnst þessi tími, sem við hrær-
umst í, ekki beint hollur fyrir okkur.
Ég fór upp í sveit nýlega og talaði þar
við bónda. Hann lifði í allt öðrum tíma
en við, nær tíma forfeðra okkar og nær
náttúrulegum tíma. í borgarsamfélög-
um er svo mikill hraði á öllu, furðulegt
tímaskyn. Það er ekkert við þessum
hraða að gera, við erum alin upp við
hann. Maður er búinn að vera að flýta
sér síðan maður var unglingur. Síðan,
þegar ég sest niður í ákveðna mánuði
og skrifa, lendi ég á skjön við tíma vin-
anna og tíma borgarinnar. Þá upplifi
ég náttúrulegan tíma í sjálfri mér. Jafn-
framt einangrast ég frá öðrum og verð
stundum mannafæla. Þessir tímar kreíj-
ast þess að maður hafi óendanlega
aðlögunarhæfileika, sé fordómalaus,
forvitinn og nýjungagjarn.
Þess vegna leitar fólk
eftir hversdagslegu
klukkulíferni
- En er nýjungagirnin ekki eitt af
meinum hraðans, maður scettir sig ekki
við fábreytileika og einfalda náttúru?
Þegar þú hrærist í miklum hraða þrá-
irðu að lokum kyrrð og fábreytileika
heima hjá þér sem kærkomna tilbreyt-
ingu. Síðan verður þú leiður og gengur
til baka og þannig áfram til skiptis. En
þetta er vissulega hluti af stressi borgar-
innar. Ég fann ekki fyrir stressi í tíma
bóndans. Hættan við nýjungagirnina er
hins vegar sú að maður gangi alltaf
lengra og lengra, að hún verði óstöðv-
andi. Þannig virðist orðið og æðið í
leikhúsi vera hætt að uppfylla kröfur
tímans. Bíómyndirnar hafa komið til,
en í þeim þarf maður alltaf meira og
meira, meiri tækni, meira fiff, meira of-
beldi til að ganga fram af manni,
áhorfandinn verður ónæmur fyrir brell-
um myndarinnar sem sýnd var í síðustu
viku. En í mótsögn við þetta þarf rnjög
litið í einkalífmu til að gera okkur sár
eða glöð. Þú þarft ekki annað en að
segja einhverjum nákomnum, sem þú
ert annars kurteis við, að halda kjafti
og ástandið er í rúst. Það er nefnilega
svo skrýtið með orðin í nútímanum, þau
36 VIKAN 35. TBL