Vikan - 12.01.1989, Page 11

utsmísi’
Svo má geta þess að borgar-
stjórinri pantaði hér gistingu
fyrir hóp manna sem hingað
kom á vegum borgarstjórnar-
innar. Kennara- og foreldra-
félag skólans hér í nágrenninu
er líka farið að halda hér fundi
og hittist fólkið á barnum hjá
okkur svo allt er þetta á réttri
leið.
Eins og
íslendinganýlenda
Á fyrstu hæð Le Roi Dago-
bert er mikill matsalur á
tveimur pöllum, þar er líka
barinn og eldhús hótelsins en
á efri hæðunum tveimur eru
hótelherbergin átján talsins.
Þau eru rúmgóð og fallega
búin og öll með baði og auð-
vitað sjónvarpi líka. Vetrar-
verð fyrir tveggja manna her-
bergi er 2500 krónur en af-
sláttur er veittur ef fólk gistir í
þrjár nætur eða lengur og
sama er að segja ef hópar
koma og gista á hótelinu. Ingi-
björg sagði að nokkuð væri um
að hópar gistu hjá þeim. Til
dæmis hefði starfsfólk Flug-
leiða á Egilsstöðum gert það
þegar það brá sér til Lúxem-
borgar í tilefhi þess að það var
að kveðja einn starfsfélaga
sinn, sem var að hætta
störfúm.
Le Roi Dagobert er sann-
kölluð íslendinganýlenda. Auk
Ingibjargar og Karls og dóttur
þeirra Tinnu, eru matreiðslu-
mennirnir tveir íslenskir, þeir
Sigurður Sumarliðason og
Gísli Kærnested. Guðrún Tóm-
asdóttir kona Sigurðar vinnur
einnig á hótelinu. Þjónninn er
að sjálfsögðu íslenskur, Valur
Geirsson og tvær íslenskar
stúlkur vinna á hótelinu, Hall-
ffíður Ólafsdóttir og Guðrún
Sigurjónsdóttir.
—Það hefúr fengist leyfi fyrir
þessu íslenska starfsfólki á
þeim forsendum að mikill
hluti gesta hótelsins sé íslensk-
ur og því sé nauðsynlegt að
hafa fólk sem geti talað ís-
lensku, segir Ingibjörg.
Tinna litla, sem er tíu ára,
gengur í skóla skammt frá
hótelinu. Hún segist vera
ánægð í skólanum, en hún hef-
ur ekki mikið samband við
krakkana fyrir utan skólatíma,
sem er reyndar ekki óalgengt á
þessum slóðum að sögn móð-
ur hennar, því börn eru ekki
eins mikið úti að leika sér utan
heimilisins þarna eins og
heimilisins þarna og heima á
íslandi. Krakkarnir tala saman
á lúxembúrgísku að sögn
Tinnu, sem segist vera farin að
tala töluvert, en kennslan fer
fram á þýsku og frönsku. Tinna
varð þó í byrjun að notast við
enskuna, þegar hún þurfti að
tala við kennarann sinn, en
það hefur allt bjargast sem bet-
ur fer. — Hún er mjög róleg og
dugleg að leika sér ein, segir
móðir hennar. En Tinna hefur
líka sinn leikfélaga, þótt hann
geti ekki mikið rætt við hana.
Það er kanínan hennar hvíta
sem heitir Anna.
Af gefhu tilefhi spyrjum við
Ingibjörgu hvort þau hafi .
nokkuð orðið fýrir aðkasti
vegna hvalveiða íslendinga,
þar sem mikið hefur verið um
hvalamál rætt í Þýskalandi í
haust og vetur. Hún kveður
nei við og telur að slíkt umtal
gæti allt eins orðið auglýsing
fyrir þau eins og að valda þeim
erfíðleikum.
Og að lokum getum við ekki
á okkur setið og spyrjum hvort
þau séu nokkuð hrædd um að
kaupin á hótelinu í Lúxem-
borg séu dæmi um þessa ís-
lensku offjárfestingu sem alltaf
er verið að tala um heima á ís-
landi?
— Ég vona ekki, segir Ing-
ibjörg. - Okkur hefur gengið
vel fram að þessu og ég sé ekki
annað en þetta ætti að geta
gengið ágætlega í framtíðinni.
Við erum að minnsta kosti
bjartsýn.
Foreldra- og kennarafélag skólans heldur fundi sína á
bamum á Le Roi Dagobert.

Borðsalurinn er með dökkum bitum á veggjum og
lofti.
l.tbl. 1989'VIKAN 11