Vikan - 12.01.1989, Qupperneq 17

Nokkur hundruð manna búa nú í Finderhom, hinni alþjóðlegu samskipta- og
lærdómsmiðstöð.
Eileen og Peter, stofhendur Finderhom.
þeirra um fúllkomna með-
höndlun plantnanna. Slíkar að-
ferðir taki langt fram þeim
aðferðum sem háþróaðar iðn-
aðarþjóðir noti með misjöfn-
um árangri.3)
Eiga álfar framtíð
á íslandi?
Á íslandi er til næmt fólk
sem telur að fsland sé ákjósan-
legur íverustaður fyrir nátt-
úruanda sökum fámennis,
hreinleika og hagstæðra orku-
skilyrða. Sennilega eru ása-
trúarmenn eini skipulegi hóp-
urinn af íslensku bergi brotinn
sem hefúr beinlínis á stefnu-
skrá sinni að leggja rækt við
þá. Varast ber að dæma þá út
lfá hinu forneskjulega yflr-
bragði ásatrúarinnar, því að
norrænu goðin eru í huga
þeirra persónugervingar fvrir
gamlar og góðar þjóðfélags-
hefðir, og þær hafi að geyma
lykilinn að samskiptaháttum
manns við máttarvöldin (tíva-
ríkið) á íslandi. Ef hin þróaðri
deild náttúruandanna á erfitt
uppdráttar vegna afskiptaleys-
is eða yfirgangs mannsins þá er
ekki við ásatrúarmenn að
sakast. Þjóðin hefur þó sýnt
helstu fjóru landvættunum
þann heiður að hafa þær í
skjaldarmerki lýðveldisins.
Ef marka má ummæli
skyggnrar konu í Reykjavík má
enn finna álfabyggðir á þétt-
býlissvæðum þrátt fyrir að það
sé farið að verða þröngt um þá
sums staðar.
Frumstæð
andadýrkun?
Menning Findhornbúa, ása-
trúarmanna og spíritista eru
greinar á ævafornum meiði.
Ýmsar hræringar eru í hinum
vestræna heimi sem má rekja
til náttúrudýrkunar og anda-
áköllunar, þ.e. „shamanisma"
sem „frumstæðar" þjóðir og
ættbálkar stunda enn. Hann
byggist á því að yfir ákveðnum
ættbálki ríki seiðmaður eða
galdraprestur sem hafi sérstak-
ar dulargáfúr til að komast í
samband við anda framliðinna
manna og náttúruanda. Þeir
gera það með því að falla í
leiðsluástand eða trans með
ástundun særinga og áköllun-
um (gala galdur), dansi og
neyslu hugvíkkandi jurta
(fremja seið). Þegar því er náð
ku þeir geta haft margvísleg
áhrif á hin innri öfl til góðs eða
ills.
Nútíma shamanistar í N-
Evrópu sækja í smiðju fornra
trúarbragða eins og launhelgar
ásatrúarmanna á Norðurlönd-
um og Kelta á Bretlandseyjum.
í Skandinavíu hafa menn orðið
fyrir áhrifum af helgisiðum
Sama eða Lappa og einnig leita
ýmsir að fyrirmynd til Inúka
(eskimóa) í N-Kanada og
Grænlandi. Einnig sækja menn
fyrirmynd að andaáköllun til
indíána í S- og N-Ameríku og
til Afríku, Suðurhafseyja, Síber-
íu, SA-Asíu og víðar.51 Ekki er
allt jafngott sem kemur frá
þessari náttúrudýrkun, en
vestræn menning er þó að láta
af hrokanum og farin að upp-
götva að margt er gott sem
gamlir kveða. Læknavísindin
eru t.d. farin að gefa meiri
gaum að grasalyfjum gömlu
seiðmannanna sem þykja hafa
sýnt ágæti sitt fram yfir mörg
nýrra tilkominna læknislyfja.
Findhorn á
Snæfellsnesi?
Fáir verða ósnortnir af hinni
stórbrotnu og óvenjulegu
náttúru Snæfellsness og næmt
fólk talar um sérkennileg og
sterk hughrif sem staðurinn
veldur. Snæfellsnes er líka sá
staður þar sem mest kveður að
sögum um yfirnáttúruleg fyrir-
bæri. Það er hald margra and-
lega þenkjandi manna að á
legum orkustöðvum jarðar og
legu orkustöðvum jarðar og
hafi því samstarf þar við hin
innri öfl ómælda þýðingu. Til
halds og trausts er gjarnan
vitnað í s.k. pýramídafræði,67)
frásagnir ættaðar frá Kína og
IndlandiK9) og goðsögnina urn
landnámsmanninn Bárð Snæ-
fellsás, sem var talinn af trölla-
kyni frá Dofrafjöllum. Haft er
til marks um að hann hafi ver-
ið hinn mesti bjargvættur
þeim sem höfðu hann fyrir
heitguð.9) Talsmenn Norræna
heilunarskólans telja að mið-
stöð tívaríkisins á jörðinni sé
að finna á íslandi og sé Snæ-
fellsjökull þungamiðja þess.
Samstarf við tívaríkið eigi eftir
að skipa íslandi í sérstöðu í
framþróun plánetunnar í fram-
tíðinni sem íslendingar eigi að
búa sig undir.
Ef til vill eru hinar fjöl-
mennu og sérstæðu árlegu
Snæfellsásshátíðir nokkurs
konar vísir að vakningu í þess-
um anda, þar sem áhugafólk
um mannrækt og andleg mál-
efni kemur saman til að víkka
sjóndeildarhringinn og efla
tengslin við lífið og náttúruna.
í því samhengi er núna verið
að vinna að uppbyggingu var-
anlegrar andlegrar samskipta-
miðstöðvar á Snæfellsnesi sem
verður í stíl við Findhorn. Ef til
vill er þess ekki langt að bíða
að íslendingar geti boðið
ferðamönnum upp á íslensk
aldin ræktuð utan gróðurhúsa?
HEIMILDIR:
1. Sbr. útvarpsþættir Ólafs Ragnarssonar
sem fjölluöu um þjóötrú og þjóðlíf.
2. Magnús P. Sigmundsson: Álfar,
Fálkinn, Reykjavík, 1979.
3. Hawken, P: The Magic of Findhorn,
Glasgow, 1975.
4. Tompkins, P. and Bird C.: The Secrel
Life of Plants, U.K. 1976.
5. Chaplin, J.P.: Dictionary of the Occult
and Paranormal, N.Y., 1976.
6. Adam Rutherford: Hin mikla arfleifð
Islands, 1939 og Boöskapur píramíd-
ans mikla, Reykjavík, 1940.
7. Guðmundur S. Jónasson: Framtíðar-
sýnir sjáenda, Reykjavík, 1987, s. 215-
232.
8. Ævar R. Kvaran: „ísland varóskaland-
ið.“ Morgunn, 55. árg., 1. hefti.
9. Bragi Óskarsson: Vættirnir í Snæfells-
jökli og Bárður Snæfellsás, Morgun-
blaðið, Reykjavik, 30. okt. 1988, s. 40-
41.
1. tbl. 1989 VIKAN 17