Vikan - 12.01.1989, Page 51

POPPAÐIR PUNKTARI
Popparar og peningar
Peningar. Flest vantar okkur svolítið meira af
þeim. Og ef við fáum fúlgu, hvað eigum við að
gera við þá? Fjárfesta í bréfum og fasteignum?
Styrkja góð málefni? Eða bara ferðast um heim-
inn, skemmta okkur ærlega og eyða svo afgangin-
um í einhverja bölvaða vitleysu? Popptónlistar-
menn sem verða skyndilega vinsælir verða oftast
mjög ríkir. Þeim farnast ákaflega misjafnlega við
að fara með féð.
ÁSGEIR TÓMASSON ÞÝDDI
■ Peter Green var einn af
stofnendum hljómsveitarinnar
Fleetwood Mac. Þegar hann
dró sig út úr umstangi popps-
ins ákvað hann jafnffamt að
þiggja enga peninga úr þeirri
áttinni framar. En þrátt fyrir
þessa ákvörðun héldu ávísanir
á höfúndarlaun áfram að iaum-
ast inn um bréfarifuna hjá
Green, því að eldri plötur með
Fleetwood Mac hafa ætíð selst
þokkalega. Þetta angraði Peter
Green mjög. Þó tók steininn
úr dag nokkurn þegar ávísun
barst upp á þrjátiu þúsund
sterlingspund eða sem nemur
tæplega tveimur og hálfri
milljón króna. Green fór æfúr
með tékkann og haglabyssu að
auki til Cliffords Davis sem þá
var ffamkvæmdastjóri Fleet-
wood Mac. Hann stillti ávísun-
inni upp og gerði Davis það
ljóst á táknrænan hátt að hann
kærði sig ekki um meira af
slíku - með því að skjóta hana
í tætlur á skrifstofu umbans. —
Nokkru síðar var Peter Green
lagður inn á geðsjúkrahús.
■ Einhvern tíma árs 1967 var
Grace Slick söngkona Jeffer-
son Airplane á ráfi berfett og
illa til fara. Hún gekk þá
ffamhjá sýningarglugga og sá
fyrir innan rennilegan sportbíl
sem henni leist á. Bílasalanum
leist hins vegar ekki jafhvel á
söngkonuna og reyndi kurteis-
lega að koma henni út fyrir.
Grace Slick þrjóskaðist við og
krafðist þess að fá að vita hvað
rennireiðin glæsilega kostaði.
Sölumaðurinn svaraði hlæj-
andi að upphæðin væri stærri
en hún myndi nokkurn tíma
geta ímyndað sér. Loksins fékk
hún það upp úr sölumannin-
um að bíllinn kostaði sem
nemur tæplega milljón króna
(árið var jú 1967). Grace Slick
gerði sér þá lítið fyrir, teygði
sig í tætingslega hliðartösku
sína og kom upp með nægilega
þykkt seðlabúnt til að það
hefði leikandi kæft asna hefði
því verið troðið upp i hann.
Búntinu fleygði hún á borð
ffaman við söfumanninn,
krafðist þess að fá bíllyklana og
var rokin út með sportbílinn
áður en sölumaðurinn sein-
heppni gat hamið á sér neðri
kjálkann af undrun.
■ Mesta launalækkun sem
sögur fara af varð árið 1958. Er
Elvis Presley gekk í herinn.
Fram til þess tíma fékk hann
tíu þúsund dollara í laun á
viku. Þau lækkuðu niður í 74
dollara á mánuði.
Verðskyn Presleys var frem-
ur slæmt. Einhverju sinni
keypti hann sér dagblað á götu
í Memphis. Hann borgaði með
hundrað dollara seðli. Blaða-
salinn gat ekki gefið til baka
svo að rokkkóngurinn sagði
honum að hirða afganginn.
Aumingja maðurinn vissi ekki
hvað hann átti að gera og
reyndi að troða fleiri dagblöð-
um og tímaritum að Presley.
Hann sagðist hins vegar ekkert
hafa við fleiri að gera. Hann
nennti hvort eð var ekki að
lesa nema eitt.
■ Kántrítónlistarmaðurinn
Steve Earle taldi sig hafa dott-
ið í lukkupottinn dag nokkurn
árið 1977. Hann sendi lag sitt
Mustang Wine til Elvis Pres-
leys sem leist vel á það og
samþykkti að hafa á næstu
plötu sinni. Elvis og undir-
leikarar hans voru meira að
segja byrjaðir að æfa lagið.
Steve Earle var sannfærður um
að hann þyrffi ekki að hafa
áhyggjur af fjármálum sínum
það sem effir væri ævinnar. —
En Presley dó tveimur dögum
áður en hann átti að hljóðrita
Mustang Wine. — Earle reikn-
ast svo til að hann hefði getað
haft um sem nemur einni og
hálfri milljón íslenskra króna í
höfúndarlaun vegna lagsins að
meðaltali það sem hann ætti
eftir ólifað. „Kannski var ég
bara heppinn að málin fóru
svona,“ segir Steve Earle núna.
„Það hefði hreint ekki verið
hollt fyrir mig að setjast í helg-
an stein um tvítugt."
■ Sam Phillips stofnandi
Sun útgáfúnnar seldi hljóm-
plötusamning EIvis Presleys
fyrir sem nemur um þremur
milljónum króna árið 1955 en
gleymdi alveg að fara fram á
ákveðna prósentu af sölu
platna í framtíðinni. Sú
gleymska kostaði hann millj-
ónatugi ef ekki hundruð.
Skýringin kann að vera sú að
Phillips reiknaði aldrei með
því að Presley yrði sérstaklega
vinsæll. Hann bjóst við miklu
meiru af Carl Perkins. Hins
vegar var viðskiptavit Sams
Phillips ekki alveg jafn slæmt
og smekkur hans fyrir rokki.
Hann fjárfesti með Presley-
peningunum í Holiday Inn
hótelakeðjunni og þurffi ekki
að gera ærlegt handtak framar.
■ Hljómsveitin Killingjoke
náði nokkurri frægð árið 1981
og þá aðallega að endemum.
Eigi að síður auðguðust fjór-
menningarnir í hljómsveitinni
nokkuð. Þar á meðal hinn
óútreiknanlegi Youth bassa-
leikari. Dag nokkurn gleypti
hann talsvert magn af „Mickey
Mouse“ LSD, tók leigubíl í við-
skiptabanka sinn á Bermúda
sundbuxum einum fata og tók
út alla peningana sína. Síðan
lagði hann leið sína upp King’s
Road og dundaði sér við það á
göngunni að brenna peninga-
fúlguna sína. Forvitnum veg-
farendum tjáði Youth að pen-
ingar væru undirrót alls ills og
þar eð hann hefði hreinsað sig
af öllum kapítalískum hugsun-
um hefði hann enga þörf fýrir
fé lengur og svo framvegis.
Þessi för Youths endaði í
höndum lögreglunnar og sjálf-
sagt hefúr hinum óútreiknan-
lega Youth brugðið í brún þeg-
ar hann vaknaði úr Mikka mús-
vímunni síðar.
48 VIKAN
l.TBL. 1989
■ „Kauptu handa mér eyju.“
Þessi var dagskipun Johns
Lennon til Alistairs Taylor að-
stoðarmanns síns einhvern
tíma í marsmánuði 1967. Tayl-
or var svo einstaklega heppinn
að daginn eftir var einmitt aug-
lýst eyja til sölu í The Times.
Svolítið sker sem heitir
Dornish, skammt undan ír-
landsströndum. Taylor bauð í
eyjuna og fékk hana á aðeins
1.550 sterlingspund. Lennon
heimsótti Dornish aðeins einu
sinni, missti áhugann og leyfði
hippakommúnu að skjóta þar
rótum.
■ Síðastliðinn vetur sýndi
Stöð 2 nokkra viðtalsþætti
með hinum ágæta Michael
Aspel. Meðal gesta hans var
Chuck Berry. Gamli rokkar-
inn tók að sjálfsögðu þóknun
fyrir að koma fram í sjónvarps-
þætti Aspels og hún átti að
berast á hótelherbergi hans
áður en nokkrir samningar
voru undirritaðir og gengið ffá
tímasetningum vegna viðtals-
ins. Chuck Berr\’ varð ekki ýkja
hrifinn þegar hann fékk summ-
una, tvö þúsund dollara eða
sem næst 92 þúsund ísl.
krónur, í notuðum seðlum og
sumum hverjum krumpuðum
og velktum. Þegar forráðamenn
viðtalsþáttarins báðu Berry að
flytja Johnny B. Goode að við-
talinu loknu neitaði kappinn
og bauðst til að spila og syngja
Memphis Tennessee í staðinn.
„Þið borgið mér með annars
flokks peningum. Þið fáið bara
annars flokks lag fyrir þá.“
■ Þegar Robert Stigwood
var að leita að tónlist til að
hafa í kvikmyndinni Saturday
Night Fever hafði hann meðal
annars samband við Boz
Scaggs vegna lagsins
Lowdown. Eftir að Stigwood
hafði útskýrt fyrir Scaggs um
hvað myndin yrði, það er að
segja diskóið alræmda sem var
að ryðja sér til rúms, sagði
Scaggs stutt og laggott: No.
Hann tók hins vegar vel á móti
framleiðanda myndarinnar
Looking For Mr. Goodbar og
lánaði honum lagið góðfús-
lega. Um þetta leyti voru þre-
menningarnir í Bee Gees að
hljóðrita sína tónlist sem átti
að vera í Saturday Night Fever.
Meðal þeirra sem léku undir
með Gibb-bræðrunum var
hljómborðsleikari nokkur sem
var spurður að því hvort hann
vildi heldur fá fasta greiðslu
fýrir vinnu sína eða vera á
prósentum. Hann bað um
föstu greiðsluna þar eð hann
í uppvask eða...
■ Bítlamir fjórir voru ein-
hverju sinni árið 1968 staddir
á kínversku veitingahúsi í
Gangor. Þegar reikningurinn
kom uppgötvuðu milljóna-
mæringarnir að enginn þeirra
átti enga von á að Saturday
Night Fever og tónlistin í
myndinni slægi í gegn. Kvik-
myndin skilaði rúmlega 74
milljónum dollara í aðgangs-
eyri og platan með lögum úr
myndinni var á toppi banda-
ríska vinsældalistans í átján
vikur. Boz Scaggs reiknast svo
til að hann hafi tapað um millj-
ón dollurum vegna dóm-
greindarleysis síns.
— Hljómborðsleikarinn vill
ekki ræða málið.
■ Meira um slæmt verðskyn.
Paul McCartney keypti ein-
hverju sinni fjóra kjúklinga af
sjaldgæfu kyni og flutti með
sér til Bretlands. Þegar á Hea-
throw flugvöll kom hafði
McCartney samband við
skoskt leigubílafyrirtæki og
bað um að kjúklingarnir yrðu
sóttir og fluttir heim á búgarð
hans í Skotlandi. Leiðin sú er
um 1.600 kílómetra löng.
Flutningskostnaðurinn var því
um 72.000 krónur. Þjórfé ekki
innifalið.
Um svipað leyti tók blaða-
maður frá The Times viðtal við
Bítilinn fyrrverandi. Meðan á
viðtalinu stóð datt McCartney
í hug að það væri gott að fá
viskílögg handa sér og blaða-
manninum til að dreypa á.
Hann kallaði því í sendil á rit-
stjórninni þar sem viðtalið fór
fram og bað hann að útvega
sér viskíflösku. Sendilinn lét