Vikan - 16.11.1989, Page 37

of mikið kryddaður," segir Anna brosandi.
Hún lét þessar úrtölur ekki hafa nein áhrif
á sig, sérpantaði ekta leirofn frá Indlandi
og fékk indverskan kokk frá London sér til
aðstoðar (sem þó flúði fljótlega af landi
brott vegna veðurs). Viðtökurnar urðu
ffamar björtustu vonum. „Það hafa svo
margir íslendingar verið við nám í London
og þeir og aðrir sem hafa kynnst indversk-
um mat höfðu beðið eftir að svona staður
yrði opnaður hér í Reykjavík." Anna segir
að útlendingar hafi sagt sér að þeir hafi
hvergi í heiminum fengið jafngóðan ind-
verskan mat og hér á landi og það vottar
fyrir stolti í röddinni.
Nýir veitingastaðir
Þegar Anna hætti rekstri Fógetans flutti
hún indverska veitingastaðinn upp á
Laugaveg. Henni fannst eitthvað vanta á
matseðil staðarins og til að bæta úr því
setti hún upp svokallaðan Sushi-bar. Sushi
er japanskur þjóðarréttur þar sem blandað
er saman hrísgrjónum, kryddi og ýmsum
fisktegundum sem oftar en ekki eru hráar.
Reyktur lax og reyktur áll eru líka á boð-
stólum og nú hefur Anna bætt sölum á
matseðilinn. Sölin eru rúlluð upp ásamt
fiski og hrísgrjónum. „Sushi er góður og
hollur matur og það er tilvalið að fá sér
sushi sem forrétt og síðan einhvern ind-
verskan aðalrétt," segir Anna með sann-
færingarkrafti. í mars síðastiiðnum keypti
Anna veitingastaðinn Ítalíu á Laugavegi.
Anna eldar mikið sjálf bæði á indverska
staðnum og ítalska og segist kunna best
við sig í eldhúsinu. Hún viðurkennir þó að
sér finnist skemmtilegra að elda indversk-
an mat enda er hún alin upp við hann.
Anna blandar sjálf sitt eigið krydd en þeg-
ar hún er innt eftir því hvaða uppskriftir
hún noti í kryddblöndur eða matinn yppt-
ir hún öxlum og segist ekki nota neinar á-
kveðnar uppskriftir. Hún tekur ögn af
þessu og ögn af hinu og blandar öllu
saman.
um kreól-veitingastað hefur ekki orðið að
veruleika ennþá en fyrir skömmu opnaði
Anna hins vegar mexíkanskan veitinga-
stað, Bandito’s, að Hverfisgötu 56. Anna
þekkir vel mexíkanska matargerð frá þeim
árum er hún var í Bandaríkjunum en til að
undirbúa sig sem ailra best vann hún um
tíma sem kokkur í mexíkönsku veitinga-
húsi í Amsterdam sem vinafólk hennar á.
Mexíkanskur matur er að sögn Önnu mjög
vinsæll í Mið-Evrópu og alltaf fullt út úr
Anna Peggý nýtur í dag trausts og
uirðingar í viðskiptaheiminum.
En þegar hún var að byrja var hún
álitin geggjuð og bankastjóri
sem lét ekki einu sinni svo lítið að
horfa framan í hana sagðist ekki
lána henni grœnan túskilding.
Bandito’s — mexíkanskur
veitingastaður
Þegar talið berst að ástæðum þess að
Anna festi kaup á húseigninni að Hverfis-
götu 56, sem er þrjár hæðir og ris, bregður
fyrir hörku í andliti hennar. „Leigan, sem
ég þarf að greiða fyrir aðstöðuna á Lauga-
veginum, er há og þegar mér bauðst að
kaupa þessa eign hér á hagstæðum kjörum
sló ég til.“ Anna er alls ósmeyk við að flytja
veitingastaðina sína frá Laugaveginum og
niður á Hverfisgötu þótt slíkt sé ekki á döf-
inni á næstunni. „Fólk er að sækjast eftir
matnum mínum og ef eitthvað er þá er
auðveldara að fá bílastæði við Hverfisgötu
en við Laugaveg."
Önnu hefur lengi langað að setja upp
veitingahús sem sérhæfði sig í ekta „kreól-
mat“ eins og hann er að finna á eyjunum í
Karíbahafinu. Þessi sérstaka matargerðar-
list er upprunnin firá Vestur-Indíum og er
blanda af indverskri, kínverskri og port-
úgalskri matargerðarhefð. Draumurinn
dyrum á veitingahúsum sem bjóða upp á
hann. Á Bandito’s er boðið upp á ekta
mexíkanskan mat og hráefnin koma að
hluta til frá Mexíkó.
Anna hefur gert margt til að stemmning-
in á matsölustöðunum hennar verði sem
eðlilegust. Þegar hún er að þjóna gestum
til borðs á indverska staðnum er hún
stundum klædd í indverskan þjóðbúning
og það sama verður að segja um nýju mexí
kanska staðinn. Innréttingarnar eru líka
valdar með það fyrir augum að undirstrika
stemmninguna.
íslensk matargerð hefur líka heillað
Önnu. Hún segist borða allan íslenskan
mat, eins og slátur, hangikjöt og svið, og
sjálf hafi hún tekið slátur og búi alltaf til
laufabrauð fyrir hver jól. Það er aðeins eitt
sem henni líkar ekki og það er soðinn fisk-
ur með bræddu smjöri og soðnum kartöfl-
um. „Ég verð að krydda matinn minn með
einhverju fleiru en salti og hafa eitthvað
meira með en bara kartöflur.”
Að standa I veitingarekstri
á íslandi
Anna segir að það sé ekki Iétt verk að
standa í sjálfstæðum atvinnurekstri hér á
landi. Hún hefur að vísu ekki samanburð
erlendis frá en telur að verra en hér geti
það varla orðið. Hún hefur þó alltaf staðið
í skilum og það segir hún að sé vegna þess
að hún hafi lagt á sig ómælda vinnu. Hún
rifjar upp að í tvö skipti sem hún hefur
þurft að leggjast inn á spítala hafi hún
tekið vinnuna með sér og meðal annars
hafi hún farið yfir stimpilkort starfsmanna
sinna og reiknað út laun þeirra meðan hún
lá á fæðingardeildinni. „Sumir sem fara út í
sjálfstæðan atvinnurekstur hætta strax að
vinna sjálfir og kaupa sér bara flotta bíla.
Þeir fara svo auðvitað á hausinn." Þótt
Anna hafi alltaf staðið í skilum segir hún að
bankastjórar hafi ekki alltaf tekið henni
vel. Hún segir að þegar hún var að byrja í
þessum rekstri hafi hún eitt sinn farið á
fund bankastjóra sem ekki lét einu sinni
svo lítið að horfa framan í hana meðan
hann sagðist ekki vilja lána henni grænan
túskilding. „Hann hélt ég væri geggjuð. En
ég hætti öllum viðskiptum við þennan
banka og hef ekki í hyggju að taka þau upp
aftur.” Núna er Anna hins vegar viður-
kennd í viðskiptaheiminum og nýtur
trausts og virðingar. En það gerðist ekki af
sjálfum sér og ekki fýrr en hún hafði rutt
úr vegi mörgum hindrunum sem bæði
stöfuðu af því að hún er kona og líka vegna
þess að hún er af öðrum uppruna en flestir
aðrir í viðskiptalífinu hér á landi.
Fjölskyldan er þolinmóð
Anna viðurkennir að fjölskyldan líði
stundum fyrir það að hún standi í þessum
rekstri. Hún kemur stundum ekki heim
fýrr en seint á kvöldin og er oft farin að
heiman fýrir allar aldir á morgnana. „En ég
hugga mig við það að ég er að búa í haginn
fýrir börnin mín. Ég vil ekki að þau kynnist
sömu fátæktinni og ég bjó við á þeirra
aldri,“ segir Anna og það er greinilegt að
hér talar ekki viðskiptajöfurinn heldur
móðirin. „Ég þarf að vinna svona mikið í
tvö til þrjú ár í viðbót og þá get ég farið að
taka það rólega.”
Þegar talið berst að íslenska „kerfinu"
svokallaða verður Önnu mikið niðri fýrir.
Henni finnst allt ganga óþarflega hægt og
stirðlega fyrir sig. „Það tók mig sex vikur
að fá vínveitingaleyfi og þegar maður ætlar
að borga skatta eða önnur gjöld veit eng-
inn neitt og allir vísa hver á annan. Sem
dæmi má nefha að ég fæ ekki að kaupa vín
fýrir veitingastaðina nema einu sinni í viku
og þarf að borga það á skrifstofum ÁTVR
inni í Borgartúni og fara síðan alla leið upp
á Höfða til að ná í það. Þetta er mjög óhag-
kvæmt.”
Anna er farin að ókyrrast, starfsmenn
hennar farnir að tvístíga skammt ffá okkur
og greinilegt að henni er ekki til setunnar
boðið. Þegar ég kveð fæ ég aftur sama
þétta handtakið og þegar ég kom og
greinilegt er að hér er kjarnakona á ferð.
23. TBL 1989 VIKAN 35