Vikan - 22.02.1990, Side 14

SKEmTANIR
TEXTI: ÞORGEIR ÁSTVALDSSON
UÓSM.: GUNNLAUGUR ROGNVALDSSON
Vf ið íslendingar erum
sagðir lokaðir og stund-
um þungir í taumi í lífs-
ins ólgusjó. Það eru þó til
leiðir að hjarta okkar, aðferðir til
að fá okkur til að brosa eða
hlæja. Það þarf ekki að vera svo
djúpt á léttleikanum þrátt fyrir
brauðstritið, aukavinnuna og af-
borganirnar. Það þekkja fyrirlið-
ar í landsliði skemmtikrafta hér á
landi, þeir Ómar Ragnarsson og
Þórhallur Sigurðsson, Ómar og
Laddi, en samanlagt eiga þeir
hálfa öld að baki, sprellandi á
sviði. Hvorugur þeirra ákvað
einn góðan veðurdag að verða
grínisti, þetta fór bara svona.
Þeir þóttu öðrum skemmtilegri,
höfðu meðfædda hæfileika til að
sprella og röð atvika leiddi þá
fram í sviðsljósin á sínum tíma
og þaðan hafa þeir ekki átt aftur-
kvæmt. Oft er ólíkum saman að
jafna stendur einhvers staðar og
sannast það á siglingu þeirra á
MS. SÖGU - í sýningunni
Omladí-Omlada á Hótel Sögu.
Upphafið
Ómar: Ég kom íyrst fram sem skemmti-
kraftur um áramótin 1958—1959, á
skemmtun Stúdentafélagsins á Hótel Borg
og man ekki betur en það hafi tekist bæri-
lega. Ég hafði áður komið fram á skóla-
skemmtun í MR, en þetta var í fyrsta skipti
sem ég var beðinn um að skemmta á opin-
berri samkomu.
Laddi: Ég kom fyrst ffam á árshátíð í ein-
hverri skemmu. Ég man ekki lengur hvar
það var eða hverjir stóðu fyrir uppákom-
unni. En ég man það glöggt, að það skildi
enginn okkur Halla. Fólkið bara starði og
því stökk ekki bros. Þetta var hreinasta
hörmung. Ég var í hlutverki Saxa læknis og
það var sama hvað hann gerði eða sagði -
ekki bros, bara undrunarsvipur. Eftir
skemmtunina töldum við enga framtíð í
þessu fyrir okkur.
Ómar: Síðustu 30 árin hefur húmor ís-
lendinga breyst mikið. Þegar ég kom fyrst
fram vorum við föst í danska revíuform-
inu. Grónum húmor sem var orðinn
þreyttur. Gömlu góðu grínistarnir þ.á m.
Haraldur Á. Sigurðsson, voru að renna sitt
síðasta skeið og ég naut þess tómarúms,
sem var orðið til eða var að myndast. Það
14 VIKAN 4. TBL. 1990