Vikan - 22.02.1990, Page 29

BARNHLSOLU
Smásaga eftir Jane Deverson
essi miskunnarlausa sól, sem nú
brenndi mig, hafði í fleiri aldir
sviðið og þurrkað akrana og tært
þessi gömlu, hvítu hús. Þetta var
þorp sem virtist algerlega gleymt um-
heiminum, og þó var þetta ekki nema tíu
mínútna ganga ffá hótelinu. Mér fannst ég
komin langt aftur í tímann.
Sólin hafði líka sett merki sitt á andlit
sígaunakonunnar. Svarti kjóllinn var svo
slitinn að hann gat ekki talist annað en
slitur, berir fæturnir báru þess merki að
hafa ekki komið í skó um lengri tíma og
hendurnar sýndu að hún hafði orðið að
þræla mikið. Hún horfði fast á mig, augun
sem voru orðin hörð af innbyggðum
tárum, starði á andlit mitt, beið eftir ein-
hverju merki um ákvörðun, sem hún bæði
óttaðist og vonaðist eftir. Það var erfitt að
ímynda sér að hún hefði einhvern tíma
verið ung og fögur, og ennþá erfiðara að
hugsa sér, að ennþá var hún líklega tiltölu-
lega ung, tæplega orðin fertug.
Þrátt fyrir vinnulúnar hendurnar og
fataræflana var einhver geislun frá henni,
einhver furðulegur virðuleiki, sem svo oft
er að flnna hjá suðrænum konum. Mér
fannst ég sjálf vera næstum ruddaleg, ljós-
hærð og litlaus, og rósrauði kjóllinn minn
sem mér fannst svo glæsilegur á hótel-
svölunum, var alls ekki viðeigandi hér. Ég
var kannski svona miður mín út af útliti
mínu og klæðnaði vegna þess að í augum
konunnar hlaut ég að vera tákn þeirrar
velmegunar, sem hún hvorki þekkti eða
hafði nokkru sinni möguleika á að fá hlut-
deild í.
Hún hélt á ungbarni í fanginu og það
eina sem ég vissi um það var að þetta var
drengur sem hét Paquito, sex mánaða
gamall. Svo vissi ég líka að mér stóð til
boða að kaupa hann fyrir þúsund peseta.
Hvenær sagði hún þetta? Það hlaut að
hafa verið fyrir fáeinum augnablikum, en
mér fannst það heil eilífð, svo oft var hún
búin að segja það.
Þúsund pesetar, nokkrar ómerkilegar
krónur, tíu krónum minna en rósrauði
kjóllinn minn kostaði.
Það var eitthvað óraunverulegt yfir
þessu, eitthvað sem dáleiddi mig; alger
kyrrðin á torginu, glóandi hitinn, stjarfur
svipur konunnar og líflaus augun. Allt í
einu rétti hún barnið í áttina til mín.
— Takið hann, senora, tuldraði hún. —
Hann er góður, aldrei erfiður...farið með
hann heim til lands yðar...veitið honum
gott heimili og gott uppeldi.
Hún beinlínis þröngvaði barninu í arma
mér. Ég fann hve hann var mjúkur, hlýr og
lifandi; hann var raunverulegur, þótt allt
annað væri óraunverulegt. Það lá við að ég
fengi aðsvif þegar mér varð Ijóst hvað ég
var að gera; ég var sem sé að reikna út í
huganum og semja um verðið á lifandi
mannveru, rétt eins og þetta væri einhver
vörutegund á markaðstorgi. Þetta var
hryllilegt, — hrollvekjandi...
Ég stóðst ffeistinguna að kyssa þessa
mjúku, brúnu kinn og lét mér nægja að
strjúka litlu krepptu hefana, sem þrátt fyrir
smæð sína voru ótrúlega sterkir.
Konan talaði aftur. Kunnátta mín í
spænsku var mjög takmörkuð, og þar sem
hún talaði bæði lágt og hratt, átti ég erfitt
með að fýlgjast með því sem hún sagði: -
...maðurinn minn, enga vinnu...sex
börn...Juan enga skó, aldrei átt skó...Paq-
uito á enga framtíð...þetta væri góðverk,
senora.
Átti hún við að það væri góðverk að
kaupa drenginn? Nei, nei, langaði mig til
að segja, það var ekki góðverk. Það var
glæpur! Þetta getur aldrei orðið við-
skiptamál. Það er ekki hægt að kaupa lif-
andi fólk, ekki einu sinni fyrir milljónir
peseta! Maður hefur engan siðferðilegan
rétt til þess! Góði Guð, hjálpaðu mér bað
ég í huganum. — Ráðleggðu mér og gefðu
mér styrk.
I mesta flýti leitaði ég eftir réttu setn-
Takið hann með
yður, senora,
sagði konan aftur,
og nú var hún ekki
lengur biðjandi,
miklu fremur
skipandi.
Takið drenginn og
látið hann fá
tækifæri til að alast
upp, svo hann
geti orðið
hamingjusamur
maður, takið hann
með yður...
4. TBL. 1990 VIKAN 29