Vikan - 09.03.1939, Qupperneq 10

10
VIKAN
Nr. 10, 1939
þorir ekki að fara heim með barnið sitt.
Er það ekki?
— Við skulum taka hana að okkur —
og augu Friðrikku leiftruðu.
Og Teodór, sem langaði til að eiga hann
strax og hann sá hann, þóttist gera það
bara fyrir hana.
— Jæja, komdu, flækingurinn þinn, og
þú skalt verða heiðarlegur köttur! Teodór
kallaði á bíl og þegar hann hafði komið
pökkunum og kettlingnum fyrir, settist
hann við hliðina á Friðrikku og sagði:
— Hvað eigum við að kalla hann?
— Mér finnst „Napoleon“ vera eitthvert
virðulegasta kattarnafn, sem ég þekki. Og
þú ætlar einmitt að gera hann virðulegan,
svo að . . . sagði Friðrikka hlæjandi.
Hún hafði dálítinn hjartslátt, þegar bíll-
inn nam staðar fyrir utan húsið, sem Teó-
dór bjó í. Hún hafði komið þangað oft áður
og drukkið þar te — legið í keng uppi í
legubekknum á meðan Teodór var að lesa
fyrir hana kafla úr skáldsögum sínum, eða
sétið úti á litlu svölunum á sumarkvöld-
um og horft á bakgarðana.
En nú var allt öðruvísi.
Teodór opnaði dyrnar, tók hana upp og
bar hana inn í herbergið, og hún sagði hlæj-
andi:
— Teddi, hvað hefir venjulegur rithöf-
undur að gera með svona stóra íbúð?
Og Teodór hreytti út úr sér:
— Getið þér ekki einu sinni verið dá-
lítið frumlegar, frú Rikka. Annars minnir
mig, að ég hafi heyrt þessa athugasemd
áður!
Stuttu síðar stóð „Napoleon" fyrir fram-
an arininn og lapti mjólk af undirskál, en
Teodór og Friðrikka sátu hlið við hlið á
legubekknum og horfðu í gegnum glugg-
ann á stjörnurnar og tunglið.
Það fór dásamlegur tími í hönd. Teodór
og Friðrikku þótti alltaf vænt um, þegar
fólk rakst inn til þeirra. Það var svo gam-
an að gizka á, hver væri nú að koma.
Þangað komu Finnur málari, Grímur,
sem var fátækastur allra skálda, Fríða,
sem hafði bókabúð á horninu, og að lok-
um Sveinn, sem hafði ágæta stöðu í bank-
anum. Hann var sá eini, sem aldrei kom
óvænt.
— Nú kemur hin virðulega höfuð-
skepna, sagði Friðrikka hlæjandi, þegar
bjallan hringdi eitt kvöldið. Sveini hafði
verið boðið til kvöldverðar. Og Teodór
skellihló, þegar Friðrikka var að setja
blómin, sem Sveinn kom með, í vasa.
Teodór og Friðrikka fóru fram í eldhús
til að taka til matinn, en þegar þau komu
inn aftur, var Fríða komin.
— Sveinn er búinn að skrifta, sagði
hún glaðlega til að dylja vandræði sín, af
því að hún mætti enn einu sinni í kvöld-
verð. — Hann á vinkonu.
— Ég ætla að koma með hana hingað
einhvemtíma. Sveinn reyndi að vera eðli-
legur. — Ég var að segja Fríðu, að hún
þekkti ekkert nema stífuð skyrtubrjóst,
svo að hún tryði ekki, að til væru aðrar
eins manneskjur og þið í heiminum.
— Það er illa gert af þér, Sveinn, sagði
Friðrikka hlæjandi, — að vera að vekja
vonir hjá stúlkunni, og svo verður hún
fyrir vonbrigðum, þegar hún kemst að því,
að við erum aðeins------
— Aðeins venjulegt fólk. Teodór botn-
aði setninguna fyrir hana.
— Ég vona, að hún sé ekki skáldkona,
sagði Friðrikka, því að ef hún er það, þá
grípur hún alltaf fram í fyrir manni.
— Það er hún ekki, sagði Sveinn hlæj-
andi, og hún hefir ekki nema einu sinni
séð lifandi skáld í samkvæmi. Hún sagði,
að það væri alveg eins og að vera í dýra-
garði.
Friðrikka hló.
— Stúlkan er fyndin, Sveinn, — komdu
með hana. Ég skal vera almennileg við
hana. Vilt þú syngja fyrir hana, Teddi?
Þegar þau höfðu lokið snæðingi, komu
Finnur og Grímur, og þau fóru að drekka
kaffi fyrir framan arininn.
Finnur andvarpaði.
— Þið emð reglulegir burgeisar! Svona
líka stórir kubbar! Við hin verðum að láta
okkur nægja kassafjalir!
Það fór hrollur um Friðrikku. Orð Finns
höfðu minnt hana á, að þau höfðu ekki
fengið peninga í lengri tíma og hún var
atvinnulaus. Kubbana voru þau ekki enn
búin að borga, heldur ekki reikninginn frá
matvöruverzluninni eða húsaleiguna.
— Hvað á þetta nú að þýða? hrópaði
Grímur. — Þakherbergja-skáldum hefir
aldrei liðið betur en einmitt núna.
Þegar þau vom farin, sneri Friðrikka
sér að Teodór.
— Ég varð allt í einu svo hrædd í kvöld,
en það er kannske vitleysa. Ég fæ kannske
atvinnu eftir einn eða tvo daga, eða þú
peninga, og-------
— Ef þeir verða ekki minni en síðast,
þá getum við kannske farið á bíó, sagði
Teodór dauflega.
Daginn eftir skildi Teodór kaffibollann
sinn eftir hálfan og gekk hægt niður tröpp-
umar. Það var öðruvísi nú en áður, þegar
þau kepptust um að komast fyrst að póst-
kassanum og finna peningabréfið.
Friðrikka tók af borðinu, settist niður
við vinnu sína, en það var erfitt að teikna
fallegar stúlkur út í bláinn. Á því, hvernig
Teodór setti nýja örk í ritvélina, vissi hún,
að hann var að byrja á nýrri sögu.
Bara að þau hefðu ekki talað eins og
þau gerðu í gærkveldi! Og allir reikning-
arnir hræddu hana, og hún var líka hrædd
um Teodór og sjálfa sig, sem beið þess,
að síminn hringdi-------
Hún leit í morgunblaðið, flýtti sér að
komast á öftustu síðu og fór hægt yfir
auglýsingarnar um atvinnu. Teodór hafði
ekki hugmynd um, að hún hafði gert þetta
í margar vikur í þeirri von, að hún ræk-
ist á auglýsingar eins og: — Útbreiddasta
tímarit Ameríku óskar eftir smásögum
eins og Teodór Fraser skrifar. Eða: —
Við þurfum tízkuteikningar eftir Friðrikku
Nicholson.
Asni! Hún gat ekki verið almennileg.
Auðvitað mundu þau ekkert fá að gera.
En allt í einu rakst hún á auglýsingu eina.
— Heyrðu Teddi, sagði hún hlæjandi.
Ung ameríkönsk hjón — vinnukona og
bílstjóri — geta fengið atvinnu uppi í sveit.
Umsókn með nákvæmum upplýsingum
sendist til Saunders, Connectitu.
— Þetta gæti verið handa okkur, sagði
Teddi hlæjandi.
— Slúður! Það er fyrir okkur! sagði
Friðrikka. Við skulum sækja um það.
Teodór glápti á hana og eldroðnaði.
— Aldrei á æfi minni hefi ég heyrt neitt
hlægilegra! hrópaði hann reiðilega og þaut
út úr dyrunum.
— Þetta sama kvöld tók Friðrikka upp
kjötdós og það var þeirra síðasti biti. —
Bjallan hringdi tvisvar, en hvorugu þeirra
datt í hug að fara til dyra.
Friðrikku var um og ó. Skyldi það vera
Grímur, sem var niðri, sársvangur eða
aumingja Fríða, sem seldi alltaf svo fáar
bækur. Teodór leit allt í einu upp og sagði:
— Þetta er kannske ekki svo vitlaust,
sem þú varst að tala um. Ég á við, að
það gæti orðið gaman. Ættum við að
reyna? Við skulum taka okkur dulnefni
— mig langar ekkert til að vera bílstjóri
undir mínu nafni.
Friðrikka kinkaði kolli.
Viku síðar héldu þau skilnaðarveizlu.
Sveinn hafði tekið íbúð þeirra á leigu og
þau settu þá fáu hluti, sem þau höfðu
með sér niður í tösku. Það var sótt karfa
handa „Napoleon", sem var orðinn svo
stór.
Þau fengu strax stöðuna. Teodór horfði
hnugginn á peningana sína.
— Þetta verður nóg fyrir farseðlunum
og til að lifa á næstu viku.
Friðrikka hló og veifaði tveimur seðl-
um framan í hann.
— Nú byrjum við nýtt líf, Teodór! —
Engir reikningar, engin húsaleiga, ekkert!
Þessir komu frá óþekktum velgerðar-
mönnum. Nú getum við haldið veizlu.
Það var ljómandi veizla. Sveinn kom
með rósir, sem hann festi á Friðrikku um
leið og hann hvíslaði:
— Það verður hryllilegt, þegar þið eruð
farin. Ég get ekki sagt, að mér sé beint
vel við þessa vini ykkar, sem taka ykkur
frá okkur.
Grímur kom með fjólur.
— Þú átt ekki skilið að fá þær, sagði
hann glaðlega, en hérna eru þær. Hvar á
ég nú að borða, þegar þið eruð farin?
En Fríða sagði um leið og hún fékk Frið-
rikku bókapakka.
— En hvað þið eigið gott að geta leik-
ið ykkur í allt sumar.
Þegar Teodór var að hjálpa Friðrikku
í eldhúsinu, hvíslaði hún að honum:
— Við getum ekki sagt þeim sannleik-
ann, Teodór!
Nokkrum tímum síðar sátu þau í lest-
inni með köttinn og ritvélina.
— Ég vona bara, að ég gleymi því ekki,
að ég heiti Jóna, og þú Bárður, og að við
höfum ættarnafnið Fotheringay. Friðrikka