Vikan - 09.03.1939, Blaðsíða 17

Nr. 10, 1939
VIKAN
17
d
y
orina Lee lá á legubekknum í hinu
dimma svefnherbergi sínu, klædd í
ljósbláan slopp og talaði við sjálfa sig.
— Ég hefi verið þér góð kona í öll þessi
ár, Henry — og svo ferðu svona með mig!
Ég vildi, að þú gætir séð, hvað þú ert
hlægilegur!
Þögn.
— Horfðu á sjálfan þig! Þú heldur þó
ekki, að þetta litla stelpugrey dáist að þér
vegna æsku þinnar og fegurðar? Nei og
aftur nei! Það eru peningarnir þínir, og
— hún fálmaði með litlu, hvítu höndun-
um út í loftið. — Ó, Henry, þá mátt ekki
yfirgefa mig vegna þessarrar stelpu! Hugs-
aðu þig um — ég bið þig um það.
Henry — hver, sem hann var — virtist
ekkert heyra.
Og þá opnuðust dyrnar.--------Það var
ekki Henry, heldur grönn, dökkhærð, ung
stúlka með stór, brún augu og áhyggju-
full á svip, sem kom inn.
Lorina settist upp.
— Nú er ég búin að hvíla mig, elskan
mín. Og ég held, að ég kunni hlutverkið
mitt.
— Það er gott, mamma mín, sagði
Madeleine og brosti. Nú verðurðu að hafa
fataskipti, því að miðdegisverðurinn er að
verða tilbúinn.
Lorina renndi sér niður úr legubekkn-
um og fór að laga sig til fyrir framan
spegilinn.
— Þú verður nú að viðurkenna það, að
ég held mér vel, Maddie! sagði hún síðan.
— Já, mamma, sagði dóttirin þolinmóð.
— Það er ekki lengra síðan en í gær,
að Greville sagði, að hann tryði því ekki,
að þið Gordon væruð börnin mín.
Lorina talaði eins rólega og eðhlega um
fegurð sína og hún væri að tala um loð-
kápu eða hatt.
— Mér þykir svo vænt um, að þið skul-
uð bæði koma í kvöld. Það verða allir með
í kvöld, hélt Lorina áfram, á meðan Made-
leine var að taka til fötin hennar.
— Ég held, að ég fari í svarta kjólinn
minn, elskan mín. Hann er alveg sérstak-
lega heppilegur við þetta tækifæri. Ef leik-
urinn heppnast, þá klæðir þessi kjóll mig
vel, og ef hann heppnast ekki, þá er ég í
einskonar sorgarbúningi. Er það ekki vel
til fundið?
Maddie hjálpaði móður sinni að klæða
sig, síðan fór hún til að hafa sjálf fata-
skipti og lét móður sína vera eftir fyrir
framan spegilinn.
Gordon, bróðir hennar, kom út úr her-
bergi sínu.
— Mamma er að æfa sig á brosinu, sem
hún ætlar að hrífa áhorfendurna með í
kvöld, sagði Maddie.
Gordon yppti öxlum og hvarf inn í bað-
herbergið.
Börn Lorinu Lee kvöldust — og héldu
því ekki alltaf leyndu — af þessu opin-
bera lífi móður sinnar. 1 einkahfi sínu hét
Lorina Lee Mrs. Lucky Stubbs, en það
voru fáir, sem vissu það.
Opinberlega var hún fegurðardrottning
leikhúsanna — alltaf ung, alltaf ljómandi.
Hún brosti til almennings í tízkublöðun-
um. Hún sást í alvarlegum samræðum við
yfirlæknana á barnasjúkrahúsunum eða
standa bogin yfir einhverjum sjúklingn-
um. Fyrir utan leiksviðið hafði Lorina Lee
mestan áhuga á börnum, og það er óhætt
að segja henni það til lofs, að hún var allt-
af reiðubúin til að hjálpa eða styrkja.
Þegar hún var viðstödd opnun barna-
heimilis og hélt eina af sínum stóru ræð-
um, vitnaði hún ávallt til barna sinna. Á
síðari árum var hún hætt að tala um þau
sem „litlu börnin sín“. Hún hafði aðeins
einu sinni gleymt því, þá var Madeleine
18, en Gordon 20 ára gamall. En hún hafði
fljótlega bætt úr því með því að brosa
blíðlega og segja, að hún gæti aldrei áttað
sig á því, að þau væru orðin fullorðin.
— Fyrir mér eru þau alltaf litlu börn-
in mín, og það geta mæður skilið.
Þegar Madeleine og Gordon lásu þetta
í blöðunum, urðu þau bálreið, en létu samt
ekki bera á því til að særa ekki móður
sína.
Að öllu öðru leyti var hún alveg sér-
stök móðir. Þegar þau reyndu að mót-
mæla þessum auglýsingum, svaraði hún
undrandi:
— Hvað kemur ykkur þetta við, börn-
in mín. Þið skuluð ekkert vera að lesa
það. — Það er nú einu sinni þetta, sem
fólk vill lesa!
1 kvöld átti að vera frumsýning á gam-
anleik: „Fertug kona“. Madeleine hafði
verið að velta því fyrir sér, hvort móðir