Vikan - 09.03.1939, Qupperneq 19

Nr. 10, 1939
VIKAN
19
Þér mun áreiðanlega þykja leiðinlegt að
fá ekki tækifæri til að koma fram opin-
berlega undir þessum kringumstæðum —
en brúðkaupið kemur aðeins okkur við.
Reyndu að fyrirgefa okkur.
Lorina las bréfið tvisvar sinnum, síðan
lagði hún sig á legubekkinn í dimma svefn-
lierberginu sínu og andvarpaði um leið.
Hún hafði alveg sérstaka hæfileika til að
láta smááhyggjur ekkert á sig fá — vinna
hennar var henni fyrir öllu.
Þegar hún hafði hvílt sig í hálftíma,
voru dyrnar á svefnherberginu hennar
opnaðar, og Gordon kom þjótandi inn og
braut hina ströngu reglu hússins — að
það mátti ekki ónáða Lorinu, þegar hún
var að hvíla sig.
— Mamma, ég hefi miklar fregnir að
færa þér!
Lorina hrökk við.
— Ég hefi náð ágætu prófi — og ég
hefi fengið stöðu! Einn bekkjarbróðir
minn á vin, sem vantar aðstoðarmann —
í Bradford — og hann hefir lofað að taka
mig.
Lorinu þótti vænt um, að æðsta ósk son-
ar hennar var uppfyllt.
— Elsku sonur minn — ferðu svona
langt ?
— En hvað þú ert heppinn! Hringdu í
Hopkins og láttu hann koma með kampa-
vín, við verðum að halda þetta hátíðlegt.
Á meðan þau drukku, sagði hún honum
:frá Madeleine.
— Þetta er erfitt fyrir þig, mamma mín,
sagði Gordon.
En Lorina brosti ánægjulega.
— Hún hefir líka fengið sína æðstu
ósk uppfyllta. Þið eruð bæði búin að koma
ykkur fyrir.
Hann tautaði eitthvað, sem enginn
skildi, og Lorina hló.
— Ég veit allt, góði minn — farðu og
segðu Cicely fréttirnar, henni mun áreið-
anlega þykja vænt um þær.
Gordon eldroðnaði — hann þreif í öxl-
ina á móður sinni og hryssti hana.
— Þú hefir verið góð móðir, hvíslaði
hann. — Og — og ég skal teikna eins
fallegt barnasjúkrahús fyrir þig og þú
vilt-----
Hún ýtti honum blíðlega frá sér.
— Reyndu nú að koma þér í burtu!
Þegar hún var ein eftir, gekk hún að
símanum og hringdi til Lawrence Hold,
sem hafði verið fjárhaldsmaður hennar,
síðan maðurinn hennar dó.
— Segðu mér, Lawrence, hversu mikils
virði er ég?
— Góða Lucy — Lawrence hafði aldrei
getað vanið sig á að kalla hana Lorinu
Lee — það er ekki hægt að segja það ná-
kvæmlega, en ég gæti trúað, að það væri
30—35 þúsund sterlingspund.
Lorina brosti.
— Heyrðu, Lawrence, ég ætla að biðja
þig að gera dálítið fyrir mig, en það vefð-
ur að vera fljótt. Komdu því þannig fyrir,
að ég fái 5 hundruð pund á ári og keyptu
fyrir mig litið hús langt upp í sveit.
— Hvað er nú að þér?
— Skiptu afganginum jafnt á milli
barnanna, nema þrem þúsundum, sem eiga
að ganga til barnasjúkrahúsanna. Og
segðu öllum, að Lorina Lee sé dáin! Hús-
ið á að kaupa í nafni Lucy Stubbs.
Hún heyrði eitthvert uml í símanum.
— Ég kem til þín, þegar þú ert búinn að
ná þér, Lawrence, sagði hún hlæjandi.
— Guði sé lof, að Lorina Lee er búin
að vera, hugsaði hún.
Síðan tók hún myndina af manni sínum,
sem alltaf hafði staðið á litla borðinu við
rúmið hennar. Hann horfði á hana með
sínum rólegu, vingjarnlegu augum.
— Ó, Dick, hvíslaði hún, þú hefir allt-
af skilið mig. Nú er þetta liðið. Börnin
geta séð um sig sjálf. Þau þurfa mín ekki
lengur við. Nú er það liðið þetta andstyggi-
Slöngur í Sudur-Afríku.
Framh. af bls. 8.
Lesarinn má ekki halda, að innfæddu
mennirnir séu hræddir við slöngurnar. í
þessu tilfelli var það öllu heldur myrkrið,
sem hræddi þá. Á daginn sýna þeir óbil-
andi kjark og dug í baráttu við slöng-
urnar. *
Þannig réðist Zulubúi fyrir skömmu á
svarta mömbu, sem var 3 m. á lengd, fyrir
utan Durban, og náði henni lifandi. Hann
var á ferð með vini sínum og tveimur hund-
um, þegar hann sá allt í einu slöngu fyrir
framan sig. Eina vopn Zulubúans var
gaffalmyndað prik. Hann bað vin sinn að
halda hundunum, en réðist rólegur á slöng-
una. Hún fór bak við stein, og þar tókst
Zulubúanum að koma gafflinum bak við
haus slöngunnar.
En þegar hann tók utan um hana og
ætlaði að stinga henni ofan í pokann, varð
hún hamstola. Hún barðist um og vafði
sig utan um manninn. En hann lét ekki
undan og að lokum kom hann henni niður
í pokann. Sigri hrósandi fór hann með
hana í dýragarðinn í Durban, þar sem hann
fékk þenna dýrmæta fengríflegaborgaðan.
Þegar fólk veit, hvað ,,kragaslöngur“
eru hættulegar og hvað þær eru gjarnar
á að vera í gömlum húsum, þar sem rottu-
og músagangur er mikill, þá skilst því
eftirfarandi saga, sem sýnir, að oft verð-
ur að rífa heil hús niður til að losna við
þessi andstyggilegu kvikindi.
,;Kragaslanga“ sú, er sagan hermir frá
lá úti í sólskini við garðvegginn, en þegár
húseigandinn gekk fram hjá, hvarf hún
eins og elding undir þakskeggið. Eigandi
hússins gat ekki hugsað sér að búa í húsi,
þar sem var slanga, sem lífshætta stafaði
af og því varð að rífa það niður til að
finna slönguna.
Það hefir verið skrifað margt og mikið
um vit og bragðvísi slangnanna. Af eigin
reynslu, finnst mér mest áberandi sá
eiginleiki þeirra, að koma mönnum alltaf
á óvart.
lega líf, sem ég hefi alltaf hatað. — Allar
þessar andstyggilegu auglýsingar, sem ég
var neydd til að viðhafa vegna barnanna.
Þau hafa ekki alltaf skihð það — en það
hefir þú gert! Það hefir þú gert, vinur
minn — ég veit það!
— Þessi heimska, hégómagjarna Lor-
ina, sem alltaf hefir barizt fyrir því að
vera ung, er dáin. Nú er ég bara eftir,
Dick — aðeins Lucy þín.
Það var alveg eins og andlit Lorinu
Lees hefði breytzt, þegar hún setti mynd-
ina aftur á sinn stað og fór að skrifa börn-
um sínum. Það var orðið ellilegra, en það
var undarlega viðkvæmur svipur í því, og
leiftrið var horfið úr augum hennar.
Hún brosti ánægjulega, þegar hún
skrifaði undir bréfin:
— Þín móðir, Lucy Stubbs,
Oft hefi ég á gönguferðum mínum ver-
ið tilbúinn með stafinn til að berjast við
slöngu, án þess að verða nokkurs var. En
ef ég hefi farið fram í eldhús til að sækja
mér vatn eða verið úti í garði að tína blóm,
og ekki dottið slanga í hug, þá hafa þær
ekki látið standa á sér.
Einu sinni var ég staddur í bæ í East
Griqualandi og var að drekka te úti í garði
með mörgu fólki. Húsmóðirin rétti hend-
ina eftir mjólkurkönnu, sem stóð á borð-
inu, þegar ein kvennanna rak allt í einu
upp óp og benti fram fyrir sig. I einu trénu
yfir mjólkurkönnunni hékk slanga á hal-
anum og drakk úr könnunni. Við þutum
öll inn í húsið. Einn maðurinn tók sér
byssu í hönd og skaut dýrið. — Teið drukk-
um við inni í húsinu.
I annað skipti sat ég með nokkrum
bændum úti í sumarhúsi. Það var komið
að sólsetri, og við vorum að spjalla sam-
an yfir vínglösum. AUt í einu kom stór
froskur inn á gólfið. Hann var svo undar-
legur, að ég ætlaði að athuga hann nán-
ar, en fékk ekki tíma til þess, því að græn
mamba réðist á hann. Áður en nokkuð var
hægt að gera, fór slangan út í garðinn með
bráðina og þá sá ég allt í einu, af hverju
froskurinn var svona skrítinn — hann var
bókstaflega hvítur af hræðslu!
Það er alveg eins og sumir menn dragi
að sér slöngur eins og segull dregur að
sér járn og stál.
Kona nokkur, sem gat varla gengið
framhjá dýragarðinum í Durban án þess
að hrohur færi um hana, var einu sinni
í skemmtiferð í Natal og fór ásamt mörgu
fólki upp á hátt fjall, þar sem dýr eru
yfirleitt engin. En þenna dag hafði slanga
villzt þangað og beit hana í fótinn, en hún
náði sér til allrar hamingju fljótlega.
I annað skipti var þessi sama kona á
fjallagöngu um hávetur, þegar ekkert er
um slöngur. En þegar hún var komin upp
á mitt fjalhð, sá hún allt í einu stóra
slöngu. Án efa hefir óp hennar frelsað
hana frá bráðum bana, því að slangan varð
dauðhrædd og hypjaði sig í burtu.