Vikan - 05.04.1939, Blaðsíða 10

Nr. 14, 1939
10
VIKAN
Þegar við vorum búnir úr glösunum, fylgdi hann
heyrði hann loka útidyrahurðinni með
af við hann. Svo að maður þorði ekki einu
sinni að hugsa sér---------.
— En hún?
— Hún var ástfangin, sagði Leverett
með ástríðulausum róm. — Já, já, hún var
áreiðanlega ástfangin af honum. En ekki
eins og hann. Það þýðir ekkert að búast
við kraftaverkum. Hann tilbað hana, og
hún var ástfangin af honum. Það var
ágætt---------og þó lá við harmleik strax
í upphafi. Hún átti barn, og það gekk illa.
Þeir gátu ekki bjargað því, þótt þeir björg-
uðu henni sjálfri með herkjubrögðum.
Þegar henni var batnað, vöruðu þeir Brovra
við því, að önnur barneign myndi ríða
henni að fullu--------. En ef til vill leið-
ist yður þetta? Yður finnst fæðingar og
dauði hversdagslegir hlutir? Það er dag-
legt brauð fyrir yður.
i:. — Ég hefi verið
j'læknir í fjörutíu ár,
; sagði ég, en ennþá
finnst mér hvorki
fæðing né dauði
hversdagslegt. Haldið
þér áfram.
Leverett yppti öxl-
um. — Ég ætla að
hlaupa yfir næstu ár-
in. Brown 'breyttist
ekki, en tilfinningar
hennar hafa víst eitt-
hvað f jarað út, því að
hann átti ekki ann-
að barnið. Og fyrst
læknar hafa ætíð rétt
fyrir sér, eins og þér
vitið---------. Hann
þagnaði og baðaði út
höndunum.
— Hver faðirinn
var? Nei, ekki þá —
— í þetta sinn var
það barnið, sem þeir
gátu bjargað. Og er
hann hafði jarðað
konu sína, leigði hann
eins góða barnfóstru
og hann hafði efni á,
og hélt heimili vegna
barnsins.
Leverett starði dap-
urlega á mig.
— Skáldsögurnar
segja alltaf rangt frá
þessum málum. Eft-
ir þeim ætti Brown að
hafa hatað barnið.
Hann átti það ekki,
og það hafði kostað
hann konu hans. En
einhvernveginn var
það svo, að honum
þótti vænnaogvænna
um litla krílið, þegar
fram í sótti. Það var
unun að sjá þau sam-
an, þegar barnið fór
að vaxa. En þá skeði
dálítið einkennilegt—
— — Barnið varð örfhent. Þér munuð
segja, að það sé ekkert að marka? En
það hafði líka þann skrítna vana, að lyfta
upp annarri augnabrúninni, þegar það
spurði að einhverju. Svona--------nei, ég
get það ekki! En þér skiljið kannske, hvað
ég meina.
Ég kinkaði kolli.
— Það er sjaldgæft. Eitthvert ólag á
samstillingu tauganna. Mér finnst það
heldur aðlaðandi.
— Brown fannst þetta vera yndislegt.
En samt kvaldi það hann. Því að nú vissi
hann, skiljið þér? Aðeins einn maður, sem
hann þekkti hafði þennan vana, og hann
var einnig örfhentur. Það var George Raw-
son, — bezti vinur hans.
— En það var engin sönnun . . .
— Ég er ekki að tala um sannanir, sagði
mér til dyra, og ég
keðju.
Leverett þrjózkulega. — Ég er að reyna
að skýra fyrir yður, hvernig þetta eitur
verkaði í huga hans. Að gruna ekkert
í svona langan tíma, en verða svo allt í
einu viss. Það skiptir engu máli, hvort
hann hafði á réttu að standa eða ekki. Að
vera farið að finnast svona vænt um þetta
barn, sem hann hafði alið upp. og vera
svo minntur á það á hverjum degi, hvernig
það var til komið. Þér eruð læknir og vitið,
hvernig menn breytast, er þeir verða fyrir
svona áfalli, — brjálaðir menn, ef þér viljið
svo vera láta — — — Á meðan hafði
Brown tekið upp vinskap sinn við George
Rawson, og hann gerði ekkert til að spilla
honum. Hann þagði og beið. Hann vissi,
að einhverntíma, þegar staður og stund
væru hentug, og þegar hann hafði hugsað
sér, hvernig hann ætti að fara að því, þá
myndi hann drepa hann.
Leverett tróð aftur í pípuna.
— Nú skiljið þér líklega, hvernig hann
fór að því.
Ég hristi höfuðið.
— Með sótkústi, sögðuð þér áðan.
— Hluta af sótkústi. Ekki með kústin-
um sjálfum, heldur með skaptinu, sem er
skrúfað saman eins og silungastöng. Það
hafði legið nokkurn tíma í verkfæra-
skemmunni hans og honum datt í hug, að
hægt væri að nota það. Við þrír höfðum
verið nágrannar í mörg ár, gátum gengið
hver um annars hús eins og heima hjá
okkur, og hver þekkti nákvæmlega allar
venjur hinna. Daginn, sem við Rawson
fórum í þessa löngu gönguferð, notaði
Brown tækifærið, og lokaði fyrir gasið á
mælinum. Síðan fór hann upp og opnaði
leiðsluna í svefnherberginu. Það var ólík-
legt, að Rawson tæki eftir því, nema hann
þyrfti að nota eldavélina, og lang senni-
legast, að hann borðaði á veitingahúsi með
mér, þar sem hann hefði gengið allan dag-
inn, og það gerði hann.
— Þegar við Rawson kvöddumst við
dyrnar, stóð Brown rétt hjá okkur í garð-
inum. Hann beið þangað til Ijósið í svefn-
herberginu var slökkt og hálftíma í viðbót,
líklega þangað til hann heyrði George
byrja að hrjóta. Nóttin var mild og kyrr,
og honum lá ekkert á. Að lokum tók hann
skaftið og skrúfaði það saman, læddist að
glugga Rawsons og lokaði honum með því.
Síðan hefir hann sennilega beðið nokkra
stund, þangað til hann var viss um, að
George hafði ekki vaknað. Hitt var ofur
auðvelt. Hann tók skaptið sundur aftur,
setti þá einn og einn bút inn um kjallara-
gluggann, og skrúfaði þá saman jafn óð-
um. Síðan þreifaði hann í myrkrinu, þar
til hann fann hanann, opnaði fyrir gasið
með hringnum, sem var á endanum, dró
skaptið út aftur og tók það sundur. Brown
stingur bögglinum undir regnfrakkann og
labbar heim. Búið!
— En ef Rawson hefði vaknað, varð
mér að orði.
— Það var engin áhætta fyrir Brown.
Hann hefði aðeins þurft að finna aðra leið,
Framh. á bls. 18.