Vikan - 05.04.1939, Blaðsíða 16

16
VIKAN
Nr. 14, 1939
leitt og hún frekast getur, og notar sér,
að Pia Monica er byrjandi.
Anna hefir reynt að ganga á milli þeirra,
en Gretl réðist þá á hana.
— Þér eigið að vera á saumastofunni.
Hvað kemur yður þetta við? Ég verð að
kenna henni, ef hún á að verða góð sýn-
ingarstúlka.
— En þér kveljið hana.
— Hvað gerir það til, þó að ég geri það ?
Hún verður að kynnast lífinu.
Anna andvarpar og dregur sig í hlé. En
Pia Monica er ekki eins vitur og Anna.
Hún þjáist föl og róleg eða felur sig og
grætur í einrúmi. Með miklum erfiðismun-
um reynir hún að gera sitt bezta. En það
er ekki í eðli hennar að afvopna óvini sína
með blíðu og smjaðri. Guð minn góður!
Hvílíkt kvikindi gat mademoiselle Rose
verið við Önnu undir eins og hún kom á
saumastofuna! Hún fann að öllu, skamm-
aði hana. Þá var það Anna, sem þjáðist,
reyndi að gera allt eins vel og hún gat
og grét í einrúmi. Síðan dó Vassja, og
Anna varð allt í einu tilfinningalaus og
vitur.
.— En hvað þér eruð almennilegar,
mademoiselle Rose, að leggja svona mikið
á yður mín vegna, gat hún sagt, þegar
mademoiselle Rose henti kjólunum í hana
aftur. — Ef þetta hefði farið svona út í
verzlunina, hefði madame Andrée tekið
eftir því, og það hefði komið yður í slæma
klípu.
Mademoiselle Rose varð alveg undrandi
og hætti alveg að finna að vinnu Önnu.
Samt sem áður hélt Anna áfram að sýna
henni allt.
— Þér hafið alltaf verið svo góðar við
mig, mademoiselle Rose. Vilduð þér gjöra
svo vel og líta á þetta fyrir mig?
Mademoiselle Rose hélt, að hún hefði
alltaf verið góð við Önnu og fór að verða
það.
Nú dáist hún blátt áfram að henni. Ef
það hggur mikið á einhverjum kjólnum,
svo að Anna þarf að verða eftir á sauma-
stofunni, þrífur mademoiselle Rose kjól-
inn út úr höndunum á Önnu.
— Ég skal ganga frá þessu. Ungi mað-
urinn bíður áreiðanlega eftir þér.
— Góða mademoiselle Rose, mér er
ómögulegt að láta yður — — þér eruð svo
góðar.
— Reyndu að koma þér af stað!
segir hún skipandi við Önnu. — Ef þú
ferð ekki strax, kasta ég straujáminu í
hausinn á þér.
Mademoiselle Rose rífst við madame
Andrée, ef hún ætlar að láta Önnu vinna
eftirvinnu.
— Litla stúlkan verður að fara heim!
segir hún hvellri röddu. — Hún er í tímum
— madame Lucienne vill, að hún læri
klæðskerasaum. Hvað eigum við að segja
við hana, ef hún fær ekki að fara í tím-
ana?
Allir beygja sig fyrir röksemdinni. Anna
fer í kápuna sína og hleypur leiðar sinn-
ar. István bíður sjaldan eftir henni núna.
Hann er önnum kafinn á næturskemmti-
staðnum.
— Þegar við erum búnir að skreyta sal-
inn, hefi ég meiri tíma, segir István. —-
Þá verður alveg nóg, að ég líti þangað inn
um níu eða tíu leytið.
Anna kinkar kolli, en það er kökkur í
hálsinum á henni. Áður langaði hana til,
að István ynni eins og annað fólk. Nú,
þegar hann er farinn að vinna, er það ekki
eins og Anna hafði hugsað sér.
Eitt kvöldið bíður Pia Monica eftir henni
á götunni í stað Istváns. Hin dökku augu
hennar ljóma, ljósa hárið og hvítu tenn-
urnar ljóma líka, og hún spyr Önnu, hvort
hún vilji ekki drekka te hjá sér daginn
eftir. Pabba sínum og mömmu langi svo
til að sjá hana og þakka henni fyrir að
hafa hjálpað Pia til að fá atvinnu.
Anna hlær, tautar eitthvað, að það sé
allt Bardichinov frænda að þakka, hún hafi
aðeins viljað gera fyrirtækinu greiða —
og lofar að koma. Daginn eftir er laug-
ardagur, þær eiga frí seinni hluta dags-
ins.
Anna klæðir sig vandlega, en er ekkert
óróleg. Heimsókn til ítalska ráðherrans
skýtur henni ekki skelk í bríngu. Þegar
allt kemur til alls, þekkir hún heilmikið til
ráðherra, til dæmis Liiv frændi, ef það
er þannig tekið, og einu sinni fór Bardi-
chinov frændi með Önnu á Café Royal, þar
sem hann ætlaði að tefla við Venizelos.
Svo að ráðherra er ekki neitt til að gera
veður út af. Meneghetti er mjög dökkur
yfirlitum og lítill maður. Andlitsdrættir
hans eru á eilífu iði, og hann hefir falleg,
dökk augu. Pia hefir alveg eins augu og
hann, en að öðru leyti er hún lík mömmu
sinni, sem er kuldaleg, Ijóshærð fegurðar-
gyðja með fíngerða húð. Það er líka eitt
annað, sem Pia hefir af pabba sínum, og
það eru hinar löngu, grönnu, órólegu
hendur, sem hreyfast með miklum yndis-
þokka líkt og í dansi. Undan loðnum, hvít-
um augnabrúnum skjóta svört augun eld-
ingum. Hið þunna, silfurgráa hár hans
rís upp af enninu eins og tvö lítil horn.
Þessi litli, dökki maður minnir á freist-
arann.
Hann er fullur af fjöri, vizku og glettni.
Anna verður strax hrifin af honum. Eftir
fimm mínútur tala þau saman eins og
gamlir vinir. Anna hefir gaman að hinu
létta skapi hans, hinu greindarlega, þung-
lyndislega háði, og henni finnst hún aldrei
hafa séð eins yndislegan mann og Meneg-
hetti. Þau tala um allt milli himins og
jarðar. Sérhver athugasemd hans er frum-
leg og ákaflega skemmtileg.
— Kventízka ? segir hann. — Einu sinni
var sú tíðin, að karlmenn gengu í skraut-
legum og skrítnum fötum. Þá hefir verið
gaman að lifa. Nú eru allir karlmenn eins
klæddir. Þeir eru í svörtum fasistaskyrt-
um eða svörtum rússablússum. Og allir eru
með eins húfur. Húfur eru hættulegri en
allt annað, mademoi.selle Anna. Munið,
hvað ég segi. Við getum gengið út og hengt
okkur, þegar þið konur eigið jafn örðugt
með að þekkja húfurnar ykkar í fata-
geymslunni og við karlmenn eigum nú.
— Ef konur fara að ganga í einkennis-
búningum, verðum við Pia Monica hung-
urmorða, segir Anna.
— Alveg rétt. Og margt annað, sem
hefir þýtt fegurð í þessari aumu veröld,
mun hverfa með öllu. Kvenréttindahreyf-'
ingin, mademoiselle Anna! Það er bezt, að
þér gætið einnig að henni. Ykkur konum
hefir skjátlazt, mademoiselle Anna, þið
hafið valið ykkur vitlaust heróp. Þið hafið
beðið um kvenréttindi, þó að þið um leið
af frjálsum vilja sleppið öllum ykkar rétt-
indum. Þið hafið gefið okkur miklar gjaf-
ir, gjafir í vinnu og sköttum. Þið hafið los-
að okkur við þá skyldu að vinna fyrir ykk-
ur, gifta ykkur og hjálpa ykkur í káp-
urnar. Ég á ekki við, að ég ætli ekki að
hjálpa yður í yðar.----Má ég taka utan
af appelsínu fyrir yður, mademoiselle
Anna?
Á borðinu er kaffi, nóg af ávöxtum og
sætt rauðvín — ítalskt teborð. Húsmóðir-
in, sem er hálfu höfði hærri en maður
hennar, er kuldaleg og utan við sig og
tekur engan þátt í samræðunum. Anna, sem
þekkir lífið lítið, þrátt fyrir skynsemi sínar
verður ásátt við sjálfa sig um, að hún sé
mjög tigin og líti bæði niður á mann sinn
og gest þeirra. Anna heldur, að Meneghetti
sé stórgáfaður maður af lágum stigum,
sem hafi barizt harðri baráttu til að verða
ráðherra og kvænzt greifainnu. Hún veit
ekki, að hæfileikinn til að vera eðlilegur
er gjöf, sem aðeins nokkrir útvaldir menn
fá, einkum þeir, sem tilheyra þeim útvöldu
í anda og að menntun. Hún veit ekki, að
þessi fyrirmennska madame Meneghettis
krystallast utan um hina heiðvirðu met-
orðagirnd oddborgaranna. Meneghetti gæti
notað markgreifatitilinn, ef hann kærði sig
um. Kona hans er dóttir heiðvirðs kaup-
manns.
Alveg sama, Önnu þykir leiðinlegt að
þiirfa að fara. Hún hleypur niður stigana
í Montparnasseveitingahúsinu. Einhver
stendur upp um leið og hún hleypur í gegn-
um fordyrið. Það er István.
— Ég sá inn til ykkar og heyrði, að
þú varst þar. Þú skalt ekkert vera að
flýta þér heim. Ég sagði, að við færum í
kvikmyndahús. En við förum ekki þang-
að. Nú kemur þú heim með mér.
Anna hristir höfuðið og brosir gremju-
lega. Uppástungan er ekki ný. István hef-
ir þrábeðið hana um þetta í margar vik-
ur. 1 vikur? Nei, í marga mánuði, að kalla
allan tímann, sem hann hefir þekkt Önnu.
En næturskemmtistaðurinn og síðustu vik-
umar hafa aukið sjálfstraust hans svo, að
hann krefst þess nú, að Anna komi með
sér.
Þau fara frá veitingahúsinu, síðan seg-
ir Anna þurrlega:
— Við skulum fara í kvikmyndahús. Ég
borga.
— Þú þarft þess ekki, ég á nóga pen-
inga-----. En Annuska. Elsku, litla Anna.
mín------.