Vikan - 05.04.1939, Blaðsíða 17

Nr. 14, 1939
VIKAN
17
Til sjós
Við Óli ætluðum að laumast að heim-
an og fara til sjós. Við vorum ásáttir
um það. Annars kemur það ekki oft
fyrir, að við séum sammála um nokkurn
hlut, því að við erum bræður.
Ég held, að það sé ekkert frumleg hug-
mynd að laumast að heiman til að verða
sjómaður. Það eru áreiðanlega þúsundir
drengja, sem dettur þetta sama í hug, en
yiö Óli þykjumst alls ekki vera frumlegir.
Jæja, okkur hafði nú dottið þetta í hug,
þegar við vorum að ljúka við sögur Marr-
yats kapteins. Ég veit ekki, hvað þær eru
mörg bindi, en þau eru mörg, — og ágæt
öll. Allt í einu varð okkur það ljóst, að við
gætum ekki verið þekktir fyrir annað en
að fara til sjós og koma heim eftir nokkur
ár með fullar hendur fjár. En hvað við
vissum, hvað pabbi og mamma mundu
verða undrandi og kát.
— En hvernig komumst við í burtu?
spurði ég. Við sátum á ráðstefnu úti í eldi-
viðargeymslu, þar sem við lékum okkur
oft.
— Það er ofur einfalt, sagði Óli. — Við
göngum niður að höfn og laumumst um
borð í einhverja skútuna. Við felum okkur
í lestinni og komum ekki í ljós fyrr en við
erum komnir út á rúmsjó. Þá verða þeir
að hafa okkur um borð. Við verðum létta-
drengir, — og svo kemur hitt af sjálfu sér.
Jæja, þetta gat nú orðið nógu gaman.
Við ákváðum að byrja æfintýrið strax, —
áður en mamma kallaði á okkur.
Þegar við komum niður að höfninni,
lágu þar ótalmörg skip. Þau voru mismun-
andi stór, og sum með seglum, en önnur
með vélum. Við löbbuðum um og skoðuð-
um þau. Okkur fannst allir horfa á okkur.
Þar að auki voru landgöngubrýrnar svo
langar, að það var ómögulegt að hlaupa
eftir þeim án þess, að tekið yrði eftir því.
Að lokum sáum við litla skútu, sem lá dá-
lítið afskekkt. Landgöngubrúin var stutt,
og það virtist enginn maður vera á þilfar-
inu.
— Við förum um borð í þessa, hvíslaði
Óli.
Hann þaut yfir brúna, og ég á eftir. Við
komumst heilu og höldnu um borð og þut-
um að lestinni, sem var opin. 1 sömu
andrá stakk eldrauðhærður strákur hausn-
um upp úr lúkarnum og kallaði:
— Halló, strákar! Hvað eruð þið að
gera hér?
Óli varð ruglaður.
— Við — okkur langar til sjós, stam-
aði hann.
Rauðhærði strákurinn glotti.
— Jæja, svo ykkur langar til sjós, sagði
hann og gekk að okkur. Við gláptum á
hann, og hann á okkur.
— A-ha, sagði hann, — þið ætlið að stel-
• • •
BARNASAGA
ast með „Önnu Soffíu“. — Ha-ha, þið eruð
svei mér klárir.
— Já, sagði Óli. — Þú, sem ert létta-
drengur, ættir að geta skilið, að okkur
langar til að komast í æfintýri. Viltu ekki
hjálpa okkur?
Strákurinn klóraði sér á nefinu.
— Eigið þið peninga? spurði hann.
Óli leitaði í vösum sínum. Hann rétti
stráknum 25-eyring. Rauðhærði strákur-
inn hrifsaði peninginn af honum og stakk
honum 1 vasa sinn.
— Þið verðið að bíða þangað til við
komum aftur, sagði hann. — Þá skal ég
hjálpa ykkur. Nú er það ekki hægt. Karl-
inn er vakandi.
— Hvenær komið þið aftur? spurði Óli.
— 1 næstu viku.
— Eruð þið ekki að fara í langferð?
Léttadrengurinn lokaði öðru auganu
eins og hann væri að hugsa sig um.
— Jú, sagði hann. — En ekki núna.
— Hefir þú farið víða?
— Já, já, sagði vinur okkar. — Ég hefi
verið við miðjarðarlínuna. Þar var svo
ógurlega heitt, að við urðum að hafa hæn-
urnar inni í kæliskáp.
— Hversvegna? leyfði ég mér að spyrja.
— Annars verptu þær harðsoðnum
eggjum.
— Þú hefir komizt 1 sitt af hverju, sagði
Óil hrifinn. — Hefir þú aldrei orðið skip-
reika?
— Ég held nú það. Síðast var ég nærri
drukknaður.
— Segðu okkur frá því, sögðum við
báðir í einu.
Léttadrengurinn klóraði sér í höfðinu.
— Jæja, sagði hann, — það var í Kyrra-
hafinu. Við fengum ógurlegan storm —
ofsarok. Allt lék á reiðiskjálfi. Seglin rifn-
uðu, siglan brotnaði og skipið liðaðist að
lokum í sundur. Ég og kokkurinn kom-
umst upp á mjótt borð, sem var á floti.
Þarna sátum við í marga tíma og vorum
að deyja úr hungri.
— Hvað svo? spurði Óli.
— Þá köstuðum við hlutkesti um það,
hvor ætti að éta hinn. Kokkurinn átti
krónu í vasanum. Hann kastaði henni upp,
en borðið var svo mjótt, að hún féll í sjó-
inn, og hákarl gleypti hana.
Rauðhærði strákurinn glápti á okkur.
Við vorum ákaflega hrifnir. Hann hélt
áfram.
— Jæja, ég náði í styrtluna á hákarl-
inum. Við skárum hann og lifðum á honum
þangað til okkur var bjargað. En kokkur-
inn var bálreiður.
— Hversvegna?
— Þegar hann fór að leita að krónunni
Halló, strákar! Hvað eruð þið að gera hér?
sinni í maga hákarlsins, voru þar aðeins
70 aurar. Vitið þið, hvernig á því stóð?
— Nei, sögðum við báðir í einu.
— Það var af því, að hákarlinn er svo
fljótur að melta. Hann var búinn að melta
30 aura af krónunni.
Við Óli horfðum hvor á annan.
— En hvað þú hefir komizt í margt,
sagði blessunin hann bróðir minn.
— Já, og þetta er allt saman heilagur
sannleikur, svaraði strákurinn, — annars
væri ég ekki hér.
Við flýttum okkur í land.
— Komið þið í næstu viku, hrópaði
rauðhærði strákurinn á eftir okkur. — En
þið verðið að minnsta kosti að hafa með
ykkur krónu. Þá skuluð þið fá að koma í
langferð.
— Jæja, krónu, — alveg eins og þá, sem
hákarhnn át, hrópaði Óli. Við námum fyrst
staðar þegar við komum að hafnarhúsinu.
Óli spurði einhvern mann kurteislega,
hvert skútan „Anna Soffía“ færi.
— „Anna Soffía“, sagði maðurinn. —
Hún flytur kartöflur á milli Sámseyjar og
Kaupmannahafnar. Léttadrengurinn þar
er sá mesti lygalaupur, sem ég hefi nokk-
urn tíma þekkt.
Við þökkuðum fyrir upplýsingamar og
gengum heim í hægðum okkar. Okkur
langaði ekki lengur til sjós. Heima í eldi-
viðargeymslunni sátum við drykklanga
stund hvor á móti öðrum og mæltum ekki
orð af munni. Að lokum sagði Óli:
— Þessi saga var 25 aura virði.
— Og ég var honum sammála. En þeg-
ar öllu var á botninn hvolft, var bezt að
vera heima.
#
Móðirin: Hvernig líður kennara þínum?
Óli: Hans hönd og hjarta er hætt að
slá.
Móðirin: Er hann dáinn.
Óli: Já, loksins er hann dáinn.
*
Móðirin (þegar Páll litli kemur heim
eftir fyrsta daginn í skólanum): —
Hvernig féll þér, Palli minn, við kennar-
ann í dag?
Páll: — Ég held, að ég læri ekki mikið
af honum. Hann vissi ekki neitt og þurfti
því alltaf að. spyrja mig.