Vikan - 05.04.1939, Blaðsíða 11

Nr. 14, 1939
VIKAN
11
egar heimsstyrjöldinni lauk, var ég
send á sjúkrahús fyrir liðsforingja,
sem höfðu orðið brjálaðir í stríðinu. Mér
þótti gaman að vinnunni, því að sjúkling-
arnir voru allir kurteisir við okkur hjúkr-
unarkonurnar. Ég man, að meðal sjúkling-
anna var ungur, ljóshærður flugliðsforingi,
sem ég ætla að kalla Garðar. Hann var
einn á herbergi og var skemmtilegri og
skynsamari en allir hinir sjúkhngarnir.
Hann minntist aldrei á stríðið eða framtíð
sína við mig, en talaði mikið um skóla-
dagana, heimilið sitt, eftirlætishundinn
sinn, nám sitt og félaga sína. Ég spjallaði
oft við hann.
Einn morguninn hringdi Garðar. Ég var
eitthvað að gera og gat ekki farið alveg
strax. Rétt á eftir var hringt lengi, svo
að ég hljóp eftir ganginum til herbergis
hans. Ég var lafmóð, þegar ég kom þang-
að. Dyrnar stóðu í hálfa gátt, svo að ég
ýtti í hurðina og gekk inn.
— Þér voruð að hringja, Garðar, sagði
ég. —
Hann sat á stóli við gluggann, og stóð
lítið borð við hlið hans. Hann var í nátt-
fötum og slopp og leit óvenjulega vel út.
Ég lokaði hurðinni.
— Verið kyrrar, systir. Hreyfið yður
ekki! sagði hann hægt og rólega, en það
fór hrollur um mig. Ég starði á hann og
tók eftir kynlegum glampa í augum hans,
sem ég hafði aldrei séð áður. Ég gekk óró-
lega út að dyrunum til að opna þær.
og ást.
Smásaga.
— Hreyfið yður ekki! skipaði hann aft-
ur, og um leið sá ég, að hann hélt á skamm-
byssu í hendinni. Blóðið storknaði í æðum
mínum. Ég hafði enga hugmynd um, hvar
eða hvemig hann hafði náð í þessa skamm-
byssu. En eitt var mér ljóst, að ef ekki
gerðist kraftaverk, var úti um mig. Ég
hafði átt við brjálaða menn og vissi, að
það myndi vera bezt að hlýða honum og
láta hann ekki sjá, að ég væri hrædd.
— Sjáið þér þetta, systir, sagði hann
og leit ýmist á skammbyssuna eða mig.
— Þessi byssa á að flytja okkur inn í
eilífðina. Ég ætlaði mér að fara einn, en
datt þá allt í einu í hug, hvað það myndi
vera gaman að hafa yður með í þessa
skemmtiferð. Þér hafið verið svo góðar
við mig, að ég vil helzt ekki skilja yður
eftir, þar sem ég veit, hvað eilífðin hlýtur
að vera dásamleg. Yður er óhætt að trúa
því, að þetta er bezt fyrir yður. Það er
eitthvað annað heldur en að skreppa til
Parísar eða Rómaborgar.
— Já, þetta verður áreiðanlega mjög
skemmtileg ferð, og þér eruð ákaflega
góður að vilja hafa mig með yður. En ég
þarf að ganga frá ýmsu áður en ég legg
af stað.
Ég talaði rólega, en var með dynjandi
hjartslátt.
— Látið þér yður þessa smámuni engu
skipta, systir. Jarð-
neskir hlutir hafa
enga þýðingu þar,
sem við verðum.
Ég ætla fyrst að
skjóta yður og
síðan sjálfan mig,
og þegar sál yðar
yfirgefur líkam-
ann, þá bíðið þér
eftir mér þangað
til ég losna úr
þessu leirhylki og
get farið með yð-
ur. Þér verðið að
bíða, annars villist
ég og finn yður
kannske aldrei
framar. Ég hefi
verið að hugsa um,
hvort ég ætti held-
ur að skjóta yður
í gegnum höfuðið
eða hjartað. Hvort
viljið þér heldur?
Mér fannst vera
ís í stað blóðs í
æðum mínum, en
hafði aldrei séð áður.
ég hefi aldrei hugsað eins ljóst og þá. Líf
mitt var komið undir svari mínu, — vit-
laust orð, og það var úti um mig. Ég varð
að reyna að tala um eitthvað annað við
hann.
— Já, ég gerði mér upp hlátur, — lofið
mér að hugsa mig dálítið um. Okkur ligg-
ur ekkert á. Það er svo snemmt enn, að
við höfum nægan tíma.
Ég hlustaði, hvort enginn væri á gang-
inum. Það hefði kostað mig lífið.
! — Mig langar til að velta þessu dálitla
stund fyrir mér. Þetta kemur svo flatt
upp á mig, skiljið þér. Ég reyndi að vera
eins róleg og mér var unt. — Mér hefir
aldrei dottið í hug, að ég myndi deyja á
þennan hátt. Ég hélt, að ég myndi deyja
úr inflúenzu, lungnabólgu eða ef til vill
af bílslysi.
— Það tæki alltof langan tíma, sagði
hann. — Þetta tekur styttri tíma og er
alveg þjáningalaust.
— Já. Þér hafið ef til vill á réttu að
standa, svaraði ég hugsandi. — Það er
satt, hvar fenguð þér þessa skammbyssu ?
— Svo yður langar til að vita það, sagði
hann og brosti kænlega. Ég fann, að það
mátti ekki tæpara standa.
— Það skiptir svo sem engu máli, svar-
aði ég og yppti öxlum. — Ég fæ að vita
það þegar við erum komin yfir um. Þá
segið þér mér áreiðanlega allt.
— Já, sagði hann. — Þá skal ég segja
yður allt, sem ég hefi hingað til leynt
yður, systir. En eitt get ég sagt yður
strax: Ég myndi ekki fara með yður, ef
mér þætti ekki vænt um yður.
Ég horfði á hann og mér datt í hug, að
ég væri líklega sú eina kona, sem kærði
sig ekki um ást hans. Hann hefði áreiðan-
lega verið ágætur maður, ef stríðið hefði
aldrei verið. En ég varð að gera eitthvað,
áður en hann yrði óþolinmóður og hleypti
af.
— Þetta er ákaflega fallega gert af
yður, sagði ég dálítið órólegri, — til allrar
hamingju tók hann ekki eftir því, — en
þætti yður mjög leiðinlegt að segja mér
eitthvað um þessa skammbyssu — ekki,
hvar þér fenguð hana, heldur, hvernig hún
er hlaðin. Okkur liggur ekkert á. Það
kemur enginn hingað inn um þetta leyti.
Sýnið þér mér nú skotin, sem þér notið?
Skyldi hann verða við síðustu bón
minni? Ég hafði skotið síðustu örinni.
Skyldi hún ekki hafa hitt? Skyldum við
bæði verða dáin eftir nokkrar mínútur?
Hann hikaði. Hjartað í mér hætti að slá.
— Jæja þá, systir! sagði hann bros-
andi. — Komið þér, þá skal ég sýna yður
það. Það munar ekkert um nokkrar
mínútur. En þér verðið að lofa mér því að
bíða eftir mér þegar ég er búinn að skjóta
yður.
— Ég lofa því. Ég fer ekki á undan
yður, því að ekki rata ég ein.
Tárin komu fram í augun á mér þegar
ég fór að hugsa um heimili mitt, en ég
bældi þær hugsanir niður. Ég þorði ekki
Framh. á bls. 18.