Vikan - 27.04.1939, Side 17

Nr. 17, 1939
VIKAN
17
✓
odstm d
Þegar ég kom heim úr leikhúsinu,
mætti ég ástinni á götunni. Hún var
á vakki fyrir utan hús, þar sem tveir
gerfifílar stóðu. Ég var vanur að nema
staðar og athuga þessa fíla, sem voru svo
þolinmóðir og sveifluðu rönunum dag og
nótt, alveg ósjálfrátt.
Lítill, kynlegur maður kom á móti mér.
Ég man, að hann var í þröngum frakka,
sem fór illa og með ljótan, grænan hatt,
sem var allt of lítill og sat rétt aftur á
hnakka. Hann var ákaflega smástígur og
hló alltaf, þó að hann væri að segja frá
einhverju sorglegu og alvarlegu. Hið lit-
lausa andlit hans var bæði gamalt og ungt,
og það var hvorttveggja í senn fallegt og
ljótt. Hann pataði mikið, en hreyfingarnar
voru fallegar.
Hann gekk beint að mér, þreif í græna
hattinn sinn og sagði: — Gott kvöld, kúlu-
helmingur.
Það er ekki alltaf bezta fólkið, sem rýk-
ur á mann á götu og segir: — Gott kvöld.
Ég þóttist því ekki hafa heyrt það og
sneri mér að fílunum, en litli maðurinn
stóð kyrr og sagði:
— Þér munið kannske ekki eftir mér?
— Nei, svaraði ég. — Ef ég segi eins
og er, man ég ekki eftir að hafa séð yður
fyrr. Hver eruð þér?
— Ég er ástin, sagði maðurinn.
— Nú já, sagði ég, — þá þekki ég yður
vel. Hvernig lízt yður á þessa fíla?
—- Mér lízt vel á þá. Þeir gera mér ekk-
ert, því að þeir hafa vél í stað hjarta.
Mennirnir kyelja mig með þessarri eilífu
ást.
— Á ég að skilja þetta svo, að þér út-
Lýtið ástinni? Ef svo er, finnst mér þér
ekki vera fær um það.
— Það er aldrei hægt að gera öllum til
hæfis, sagði ástin. Annar elskar alltaf
meira en hinn, og hinum leiðist.
— Þetta las ég í frönsku skopblaði,
sagði ég.
— Það getur vel verið, sagði litli mað-
urinn. — En þetta er því miður engin
fyndni, heldur sannleikur. Hvernig er það
xneð yður?
— Allt í lagi. — Hvað hafði þér gegnt
þessu starfi lengi?
— Síðan ég dó.
— Eruð þér dáinn?
— Já, ég dó 28. febrúar, 1928 í Balti-
more, sagði litli maðurinn og brosti.
— Hvernig vildi það til?
— Það var Anna.
— Anna?
— Já. Hún braut brúna mína, sem ég
hafði verið að byggja með miklum erfiðis-
munum, síðan ég kynntist henni fyrst. Það
var góð brú með stórum, fallegum bog-
um eins og George Washington-brúin, og
lcmíd(ý)í^JUi
það var hún, sem tengdi okkur Önnu sam-
an. Ég hefði sokkið, ef ég hefði ekki haft
brúna.
Þennan dag hafði hún lofað að heim-
sækja mig klukkan eitt, en hún kom ekki.
Ég hringdi til hennar allan daginn, en það
var ekki anzað. Fyrst klukkan fimm svar-
aði hún önuglega. Þegar ég spurði hana,
hvar hún hefði verið, svaraði hún, að mér
kæmi það ekkert við. Og þegar ég spurði,
hvers vegna hún hefði ekki komið eins og
við höfðum talað um, sagði hún, að ég væri
svo leiðinlegur. Ég leiðinlegur! Þá hrundi
brúin mín, og ég sökk.
•— Var ekki hægt að gera við brúna?
— Gera við hana? Nei, ekki hægt!
— En þér hafið ekki dáið strax?
— Nei, en ég dó skömmu síðar. Ég
Ég nam staðar og horfði á eftir honum.
skreið að skrifborðinu, tók símskeyta-
eyðublað upp úr einni skúffunni og
sendi drottni skeyti, þess efnis, að ég vildi
deyja strax. Síðan settist ég í stól og beið.
— Fenguð þér svar?
— Já. Hálftíma síðar kom engill. Hann
var í einkennisbúningi. Hann átti að skila
því til mín, að drottinn hefði lesið skeytið
mitt og vildi verða við ósk minni, en þar
sem hann hefði oft fengið samskonar
skeyti, og það væri reynsla hans, að fólk,
sem sendi svona skeyti, ætlaði sér eitt-
hvað sérstakt, þá vildi hann vita, hvað
ég ætlaði mér.
— En þér hafði áreiðanlega ekki ætlað
yður neitt sérstakt?
— Jú, það hafði ég einmitt gert. Ég var
nefnilega ekki hættur að hugsa um Önnu.
Ég gat það ekki. Ég ætlaði mér að hitta
hana á himnum og kvænast henni þar, úr
því að hún vildi mig ekki á jörðinni.
— En þá hefir Anna þurft að deyja líka.
— Þetta sagði engillinn, og drottinn
hefði hugsað sér, að Anna lifði lengi á
jörðinni. Hún átti að verða sjötug. En ég
sagði, að mér væri alveg sama, þó að ég
þyrfti að bíða svo lengi, ef ég gæti verið
viss um, að ég fengi hennar þá. Ég gæti
bara ekki hugsað mér að bíða á jörðinni.
— Fenguð þér þá að deyja?
— Já, það fékk ég, sagði litli maðurinn
og brosti ánægjulega.
— En hvernig stendur á því, að þér
* eruð að flækjast úti á götu að kvölói til?
— Það er allt annað. Þér eruð svo spur-
ull. Þér skiljið mig áreiðanlega ekki.
— Hvar er Anna?
— Það veit ég ekki. Ég hefi ekki talað
við hana síðan í Baltimore forðum. En nú
eru ekki eftir nema 47 ár þangað til við
sjáumst.
Við vorum komnir út að götuhorni, og
litli maðurinn nam staðar.
— Búið þér hér? spurði ég.
Ástin benti á 102 hæða hátt hús og
sagði: — Ég bý þarna uppi.
— Á hvaða hæð?
— 103. hæð, sagði litli maðurinn. —
Góða nótt, kúluhelmingur.
| Síðan tritlaði hann af stað. Ég nam stað-
ar og horfði á eftir honum. Hann sneri
sér við, áður en hann hvarf fyrir hornið,
og veifaði.
Ég hafði alveg gleymt að' spyrja hann,
hvers vegna hann kallaði mig „kúluhelm-
ing“. En nokkrum dögum síðar var ég í
brúðkaupsveizlu, þar sem brúðguminn
vitnaði í ræðu sinni til sagnarinnar um
mennina, sem væru upprunalega eins og
kúla í lögun og væru þá sjálfum sér nógir,
en yrðu síðar svo hrokafullir, að guðirnir
hegndu þeim með því að gera þá að kúlu-
helmingum, sem yrðu að vera á eilífum
þönum til að leita að réttum kúluhelming
á móti sér, svo að þeir gætu orðið ham-
ingjusamir.
Þetta var vitur, lítill, heimskur maður.
Ég hefði átt að spyrja hann, hvar hann
hefði átt heima í lifenda lífi, en því gleymdi
ég líka.