Vikan - 01.06.1939, Blaðsíða 11

Nr. 22, 1939
VIKAN
11
Marietta, farið þér út með öll blómin
nema fjólurnar þarna.
Guilia Enrico beygði sig og greip
löngum, grönnum fingrunum um ilmandi
f jóluvönd og færði hann upp að vörum sér.
Henni hafði jafnan þótt vænt um fjól-
ur, frá því að hún var lítil og hljóp ber-
fætt með þær um göturnar í Róm til að
selja þær amerískum ferðamönnum. Fjól-
ur minntu hana á stór, spurul og blíðleg
bamsaugu. Öll önnur blóm gerðu hana
órólega. Ilmur þeirra var of
sterkur og litirnir of skjanna-
legir.
Marietta tók blómin og fór
með þau út úr herberginu.
Guilia gekk að glugganum og
opnaði hann til að hleypa ilmin-
um af hinum blómunum út.
Nóttin lá björt, heiðskír og köld yfir hljóð-
um götunum. Langt, langt í fjarska sló
einhver klukka nokkur þung högg. Það var
eins og titrandi hljómur frá gríðarmiklu
strengjahljóðfæri.
Guilia settist á stól við glugg-
ann og strauk blíðlega silkimjúku
blöðin. Skyndilega varð hún vör
við bréf í þunnu umslagi á milli
blómanna.
Hún ætlaði að fara að leggja það
hjá hinum bréfunum, sem hún las
aldrei, því að henni þótti þau svo
leiðinleg og andlaus —, en
allt í einu varð hún hugsi.
Hún opnaði bréfið, því að
það var svo óvenjulega lát-
laust og las það hægt og
rólega:
— Madame!
Mér dettur ekki í hug að
vona, að þessi litli fjólu-
vöndur komist til yðar —
og þar af leiðandi ekki bréf-
ið heldur. En ef til vill er
það einmitt það, sem gefur
mér kjark til að þakka
yður, ekki fyrir sönginn, því
að ég hefi ekkert vit á söng,
heldur blátt áfram fyrir
það, að þér eruð til.
Já, þetta er áreiðanlega
kjánalegt, en samt ákaflega
einfalt.
Þér sjálfar, augu yðar og
bros hefir ákaflega góð áhrif á mig. Ég
verð svo rólegur og kátur, þegar ég sé
yður — og mig langar til að þakka yður
fyrir það.
Sennilega fáið þér þetta aldrei, en ef . .
Yðar einlægur
Geo D. Howard
Manison Square, London.
Guilia las bréfið nokkrum sinnum, síð-
an færði hún blómvöndinn upp að vörun-
um, og tvö stór tár runnu niður eftir blóm-
unum og sátu þar eins og titrandi daggar-
dropar.
— Nú myndi fólkið áreiðanlega gera
gys að mér og segja, að ég væri svo við-
kvæm, ef það sæi til mín núna, sagði hún
við sjálfa sig. — En það er áreiðanlegt, að
langt er síðan, að ég hefi verið eins ánægð
og ég er nú út af fjólunum og bréfinu.
Hún stóð upp, lét fjólumar í vatn og
hringdi bjöllu.
— Marietta, sagði hún við stúlkuna,
sem kom inn, — vitið þér, hvort frænka
er uppi í herberginu sínu og ef hún er
þar, biðjið hana þá að finna mig.
Fjólurnar.
SMÁSAGA
Stúlkan fór. Guilia gekk aftur að glugg-
anum og horfði á skýin.
Skömmu síðar opnuðust dyrnar, og
madame Marcella Gambrino kom inn í út-
saumuðum silkislopp, sem féll að þrekn-
um líkamanum.
— Jæja, frænka, sagði Guilia og sneri
sér að henni. — Ég var hrædd um, að þú
værir háttuð.
— Nei, ég var að láta niður í töskurn-
ar. Við förum snemma í fyrramálið.
— Seztu, sagði Guilia stuttaralega um
leið og hún settist sjálf. — Ég þarf að
tala við þig.
Madame Gambrino settist á stól og and-
varpaði.
Ég ætlaði bara að segja þér, sagði
Guilia, — að ég verð kyrr hér í Lundún-
um fyrst um sinn.
Hin fyrirferðarmikla kona horfði með
kolsvörtum, undrandi augum á frænku
sína.
— Jæja, góða mín. Hefuður gleymt
söngleikunum, sem auglýstir hafa verið í
París og Cannes?
— Ég hefi engu gleymt. Það verður að
hætta við söngleikana.
Madame Gambrino mændi
beint upp í loftið.
— Þvílík forsmán! Hvað
heldurðu, að þetta kosti þig?
Madame Gambrino, fyrrver-
andi veitingakona í hafnarhverfi
Rómaborgar, en vegna verzlun-
arhæfileika sinna núverandi ráð-
gjafi og ferðafélagi hinnar frægu frænku
sinnar, varð alveg steini lostin.
— Mér stendur alveg á sama, sagði
Guilia rólega.
Hversvegna, góða mín, hversvegna?
Ég hefi sagt þér það oftar en einu
sinni, að þú ert aðeins ferða-
félagi minn, sem færð þína
borgun og annað ekki. —
Ég ræð sjálf yfir hugsun-
um mínum og gjörðum.
— Og Markis de Cham-
ont ætlaði að halda veizlu,
þér til heiðurs, í París.
Guilia hló hæðnislega.
— Hann finnur áreiðan-
lega aðra í minn stað.
— Þvílík vitleysa, and-
varpaði feita konan. — En
ég verð þá kyrr líka . . .
jj — Nei, greip Guilia stutt-
aralega fram í fyrir henni.
|— Mig langar einu sinni til
að vera frjáls. Skilurðu
ekki, að mig langi til að
vera ég sjálf? I tuttugu ár
hefi ég ferðast á milli bæja
og verið til sýnis. Og til
hvers ? Til að fylla vasa
þína og söngleikahúsanna
af peningum. Nú er ég feg-
in að geta borgað það, sem
þetta kostar mig. Jæja, það
var ekkert meira. Farðu nú
og haltu áfram að láta nið-
ur í töskurnar. Góða nótt!
Madame Gambrino var utan við sig af
reiði, en hún þorði ekki að mótmæla, og
án þess að segja eitt einasta orð, stóð hún
upp og fór.
Hún var ekki fyrr farin, en Guilia sett-
ist við skrifborð sitt og skrifaði:
Mr. Geo D. Howard.
Ég þakka yður kærlega fyrir fjólurnar
og bréfið. Þér skiljið líklega ekki, hvað það
gladdi mig. En ég yrði enn ánægðri, ef
þér vilduð drekka te með mér á Hótel Carl-
ton kl. 4 á morgun.
Yðar
Framh. á bls. 20. Guilia Enric0-