Vikan - 01.06.1939, Blaðsíða 19

Nr. 22, 1939
VIKAN
19
Töfra-stafurinn.
BARNASAGA.
A llir á heimili Steingríms, skrifstofu-
stjóra, hlökkuðu til komu Jörundar
frænda, en samt hlakkaði Þórður lang-
mest til. Það var ákaflega eðlilegt. Hvaða
strákur myndi ekki hlakka til að sjá ljós-
lifandi heima hjá sér æfintýramann, sem
hafði ferðast um allar heimsálfur og oft
komizt í lífsháska ? Og svo var þessi æfin-
týramaður föðurbróðir hans. Þórður hefði
verið eitthvað undarlegur, ef hann hefði
blátt áfram haft nokkurn frið fyrir til-
hlökkun.
Faðir hans var ákaflega rólyndur mað-
ur, sem reyndi eins og hann gat að stilla
son sinn.
— Svona Þórður, sagði hann, — þú
verður að hugsa um lexíurnar þínar, en
ekki Jörund frænda. Þegar ég var dreng-
ur, gætti ég, fyrst og fremst, skyldu minn-
ar. Ég gerði það, sem mér bar að gera,
þó að til okkar kæmu skemmtilegir gestir.
Já, ég fór meira að segja í skólann daginn
eftir ferminguna, þó að allir aðrir tækju
sér frí í tilefni hennar.
Þórður tautaði eitthvað, sem faðir hans
heyrði ekki, til allrar hamingju. Auðvitað
var pabbi ágætur, en alltaf var hann að
skella því á mann, hvað hann hefði verið
góður drengur. — Hann hafði verið hrein-
asta fyrirmynd og alltaf fengið ágætis-
einkun. Það þýddi ekkert að reyna að
komast eins langt og pabbi hafði komizt.
Hann reyndi eins og hann gat að minn-
ast ekki á komu Jörundar frænda. Það
leið samt ekki á löngu, áður en hann varð
að spyrja einhvers viðvíkjandi þessum
mikla viðburði. Og þá varð pabbi reiður,
og þannig hélt það áfram síðustu dagana
fyrir komu Jörundar frænda.-----------
Loksins kom æfintýramaðurinn. Hann
kom í bíl upp að húsinu, stökk út úr hon-
um með tvær töskur og gekk inn í húsið.
— Þú mátt ekki kvelja hann með eilíf-
um spurningum, sagði faðir Þórðar. —
Þegar ég var drengur, spurðum við aldrei.
Við svöruðum aðeins, þegar við vorum
spurðir.
Þórður kinkaði ólundarlega kolli. —
Skömmu síðar sat Jörundur frændi inni í
stofu. Hann var líkur pabba, en grann-
vaxnari og sólbrenndari. Hann hafði einnig
broshrukkur í kringum augun, en þær
hafði pabbi ekki.
— Jæja, þá er maður nú kominn heim
aftur, sagði hann og rétti úr fótunum. —
Ég þakka þér fyrir, bróðir, að þú skulir
ætla að hýsa mig, þangað til að ég hefi
komið mér almennilega fyrir. Já, ég hefi
farið víða. Nú langar mig til að halda
kyrru fyrir. Að minnsta kosti um stund-
arsakir. Og þarna er sonur þinn. — Sæll,
Þórður minn.
Hann tók svo fast í hendina á Þórði,
að það brast í henni. Þórður sá strax, að
Jörundur frændi var sniðugur maður.
Þegar þau höfðu lokið miðdegisverði,
opnaði Jörundur frændi aðra töskuna sína.
— Hér skuluð þið sjá dálítið, sem ég
keypti, þegar ég var á Borneo síðast, sagði
hann. — Það var erfitt að tala við Dajak-
arna. En það heppnaðist. Ég komst að
minnsta kosti lífs af.
Jörundur frændi tók ýmsa hluti upp úr
töskunni. Hann skýrði þýðingu hvers hlut-
ar fyrir fjölskyldunni, sem hlustaði á
hann full eftirtektar. Þarna voru vopn,
eldhúsáhöld, dýrlingamyndir og fleira, og
fleira. Að lokum tók hann upp lítinn, út-
skorinn staf, sem var tæpir 30 cm. á lengd.
— Þennan staf kölluðu Dajakarnir
,,Töfrá-stafinn“, sagði æfintýramaðurinn.
— Þeir trúðu því, að ef einhver sæti á
honum, yrði hann að segja sannleikann,
að mninsta kosti, fyrstu tíu mínúturnar, er
stafurinn lægi undir honum. Ég hefi aldrei
reynt þetta, en það getur verið, að það sé
satt.
Jörundur frændi lagði stafinn aftur í
töskuna, þegar fjölskyldan hafði skoðað
hann, og brosti lymskulega.
— Þá er það ekki meira, sagði hann.
— Og nú getur Þórður gert mér þann
greiða að fara með töskurnar mínar upp
í herbergið mitt.
Þórður hljóp til og greip töskurnar.
— Halló, bíddu, ungi maður, hélt frændi
áfram. — Þú getur opnað hina töskuna
og komið með flöskuna, sem liggur efst
í henni, hingað niður.
Þórður þaut af stað og kom eftir dá-
litla stund með stóra flösku.
— Þetta er gott, sagði Jörundur frændi.
— Ósvikið Jamaica-romm. Og nú skulum
við, bræðurnir, fá okkur dropa og rifja
upp gamlar endurminningar.
— Hö-hm, sagði faðir Þórðar hæglát-
lega. — Ég drekk aldrei áfenga drykki.
— Hvaða vitleysa, sagði æfintýramað-
urinn hlæjandi. — Við höfum ekki sézt í
tuttugu ár, svo að við verðum að skemmta
okkur dálítið.
Skrifstofustjórinn mótmælti eindregið,
en það var ekkert hér, sem hét elsku
mamma. Stuttu síðar sátu bræðurnir inni
í stofu með glösin fyrir framan sig.
Þá var það, sem Þórði datt snjallræðið
í hug. Hann gat ekki gleymt töfrastafin-
um. En hvað það væri gaman að vita,
hvort Dajakarnir hefðu á réttu að standa!
Hann þaut aftur upp í svefnherbergi
frænda síns, náði í stafinn, stakk honum
undir blússuna sína og læddist niður. —
Pabbi og frændi sátu í stórum, djúpum
hægindastólum. Þeir voru niðursokknir í
samræður sínar og dreyptu öðru hvoru á
víninu. Pabbi sat í stólnum, sem sneri baki
að dyrunum á milli stofanna.
Þórður læddist eins gætilega og hann
gat að hurðinni, opnaði hana lítið eitt,
teygði hendina inn og kom töfra-stafinum
á milli fjaðranna á stóli föður síns. Hann
hélt niðri í sér andanum af tómum spenn-
ingi. Þórður faldi sig á bak við hurðina.
Hann leit á Borgundarhólms-klukkuna í
borðstofunni. Hún var fimm mínútur yfir
fimm. Skyldi nokkuð komast upp? Hann
heyrði hvert einasta orð, sem sagt var inni
í stofunni. Fyrst hafði frændi orðið.
— Manstu, sagði hann, — hvað við vor-
um miklir prakkarar?
— Já, sagði pabbi Þórðar glaðlegar, en
Þórður hafði nokkurn tíma heyrt áður.
— Við þóttum verstu strákar bæjarins.
— Það vorum við áreiðanlega, sagði
æfintýramaðurinn hlæjandi. — En þú
varst verri. Ég fer enn að hlæja, þegar
mér dettur í hug, er þú skauzt í eyrað á
yfirkennaranum með teygjubandi.
— Það var nú ekkert, sagði skrifstofu-
stjórinn og hló dátt. — Verra var, þegar
ég setti kláðaduftið niður á bakið á
kennslukonunni.
— Það var ágætt, svaraði Jörundur
frændi. — Þá fengum við aukafrí.
— En þegar við strukum úr skólanum,
hélt faðir Þórðar áfram, — og fórum út á
sjó á litla bátnum. Þá var nú nærri farið
illa fyrir okkur.