Vikan - 08.06.1939, Blaðsíða 17

Nr. 23, 1939
VIKAN
17
Juan Negrin, fyrrverandi forsætis-
ráðherra á Spáni, dvelur nú í Ame-
ríku. Myndin var tekin þegar hann
kom til New York.
Hin fræga leikkona, Bette Davis,
varð nýlega 31 árs og sést hún hér
með afmæliskökuna sína með 31 ljósi
Nightingall knapi á baki veðhlaupa-
hestsins „Fairfax". Myndin var tek-
in á æfingu undir hinar frægu Derby-
veðreiðar í Englandi.
Hér er mynd af hertogafrúnni af
Kent með einn af hinum fögru hött-
um sínum. Myndin var tekin á góð-
gerðarsýningu í Lundúnum.
DULARFULLA HÚSIÐ. Frh. af bls. 11.
— Þú ert nokkuð seint á ferð, sagði
hún. Honum fannst hin hreina, blíða rödd
hennar breytt.
Monsieur de Merret svaraði ekki, því að
um leið kom Rosalie inn. Það var reiðar-
slag fyrir hann. Hann stikaði fram og aft-
ur um herbergið, milli glugganna, eins og
í leiðslu, með krosslagðar hendur.
— Hefurðu fengið slæmar fréttir eða
ertu veikur ? spurði frúin feímnislega á
meðan Rosalie var að afklæða hana.
Hann þagði.
— Þú mátt fara, sagði madame de
Merret við Rosalie. — Ég skal vefja upp
á mér hárið sjálf.
Hún sá á svip greifans, að eitthvað
óþægilegt var í aðsigi, og vildi því vera
ein með honum. Þegar Rosalie var farin,
eða þau héldu, að hún væri farin (því að
hún beið fyrir framan í nokkrar mínútur),
gekk monsieur de Merret fram fyrir konu
sína og sagði kuldalega:
— Madame, það er einhver inni í fata-
skápnum þínum! Hún leit rólega á mann
sinn og svaraði hreinskilnislega:
— Nei.
Monsieur de Merret sárnaði þetta svar.
Hann trúði því ekki. Þó hafði hann aldrei
séð konu sína svona fulla hreinleika og
göfugmennsku eins og nú. Hann gekk yfir
að fataskápnum. Madame de Merret tók í
hönd hans, leit á hann með dapurlegum
svip og sagði, röddin bar vott um óvenju-
lega geðshræringu:
— Mundu, að ef þú finnur engan þarna
inni, er allt búið á milli okkar! Hinn
óvenjulegi virðuleiki í framkomu hennar
vakti aftur virðingu hans fyrir henni, og
hann tók eina af þessum ákvörðunum, sem
aðeins skortir hið stóra leiksvið til að öðl-
ast ódauðleikann.
— Nei, Josephine, sagði hann, — ég
ætla ekki að gera það. Það mun skilja okk-
ur að fullu í báðum tilfellum. Hlustaðu,
ég veit, hvað þú ert hreinhjörtuð og að
líf þitt er heilagt. Þú mundir ekki syndga
til þess að bjarga lífi þínu.
Við þessi orð leit madame de Merret
með tryllingslegu augnatilliti á mann sinn.
— Hérna, taktu krossinn þinn, bætti
hann við. — Sverðu við guð, að það sé
enginn þarna inni. Ég skal trúa þér, ég
skal aldrei opna hurðina.
Madame de Merret tók krossinn og
sagði:
— Ég sver.
— Hærra, sagði greifinn, — og segðu,
ég sver við guð, að það er enginn inni í
þessum skáp.
Hún endurtók setninguna rólega.
— Þetta nægir, sagði monsieur de Mer-
ret kuldalega.
Eftir andartaks þögn:
— Ég hefi aldrei séð þetta fyrr, sagði
hann um leið og hann skoðaði íbenholt
krossinn, fagurlega greiptan í silfurum-
gjörð.
— Ég fann hann hjá Duvivier, sem
keypti hann af spönskum munki, þegar
fangarnir fóru í gegnum Vendöme í fyrra.
— Einmitt það, sagði monsieur de Mer-
ret um leið og hann setti krossinn á nagl-
ann og hringdi. Rosalie lét hann ekki bíða
lengi. Monsieur de Merret fór á móti henni
og leiddi hana út að útskotsglugganum,
sem sneri út að garðinum og hvíslaði að
henni:
— Hlustaðu! Ég veit, að Gorenflot vill
giftast þér. Fátækt er eina hindrunin, og
þú sagðir honum, að þú skyldir verða kon-
an hans, ef hann fengi ráð á að verða
múrarameistari. Gott og vel! Farðu og
sæktu hann, segðu honum að koma með
múrsleifina sína og önnur áhöld. Gættu
að vekja engan í húsinu nema hann, auður
hans mun verða meiri en óskir þínar. Og
um fram allt, farðu héðan án þess að
þvaðra nokkuð, annars . . . Hann hnykl-
aði brýrnar. Rosalie fór, en hann kallaði
á eftir henni:
— Hérna, taktu útidyralykilinn minn,
sagði hann. — Jean! kallaði monsieur de
Merret þrumandi röddu fram á ganginn.
Jean, sem var bæði ökumaður hans og
þjónn, hætti teningakastinu og kom.
— Farið öll að hátta, sagði húsbóndinn
og gaf honum um leið merki um að koma
nær, og bætti svo við í hálfum hljóðum:
Þegar allir eru sofnaðir — sofnaðir, heyr-
irðu? — kemurðu niður og lætur mig vita.
Monsieur de Merret, sem hafði ekki haft
augun af konu sinni, á meðan hann gaf
skipanir sínar, gekk nú rólega yfir að arn-
inum til hennar og fór að segja henni frá
billiardleiknum og samræðunum í klúbbn-
um. Þegar Rosalie kom aftur, voru þau
hjónin að ræða saman í bróðerni.
Greifinn hafði nýlega látið gera við loft-
in í herbergjunum á neðstu hæðinni. Það
var erfitt að fá gips í Vendöme, flutning-
urinn var svo dýr. Greifinn hafði þess-
vegna keypt mikið, því að hann vissi, að
hann myndi geta fengið kaupendur að því,
sem afgangs yrði. Þetta var orsökin til
þess, að honum datt það í hug, sem hann
nú ætlaði að láta gera.
— Gorenflot er kominn, herra, sagði
Rosalie lágt.
— Bjóddu honum inn, svaraði greifinn
fullum rómi.
Madame Merret fölnaði, þegar hún sá
múrarann.
— Gorenflot, sagði greifinn, — farðu
og sæktu múrsteinana í vagnhúsinu og
komdu með nægilegt til að fylla upp í
dyrnar á þessum skáp, þú getur notað
gipsið til að þekja vegginn með. — Síðan
kallaði hann múrarann og Rosalie afsíðis:
— Hlustið á, Gorenflot, sagði hann lág-
um rómi, — þú skalt sofa hérna í nótt.
En á morgun færðu vegabréf til útlanda,
til borgar, sem ég bendi þér á. Ég skal
láta þig hafa sex þúsund franka til ferð-