Vikan - 29.06.1939, Blaðsíða 7

Nr. 26, 1939
VIK A N
7
p yrir tæpum hundrað árum var uppskurður eins og hvert annað
happdrætti. 1 allflestum tilfellum dóu sjúklingar, ef þeir voru
lagðir á skurðarborðið. Mönnum stóð stuggur af skurðlæknum.
En um miðja síðustu öld breyttist þetta, þegar enski Jæknirinn,
Lister, kom á gerilsneyðingunni, stríðinu gegn bakteríunum. Síðar
7Undirbúning-num er lokið. Nú þarf læknirinn að finna botnlangann.
Hann er ekki alltaf sjáanlegur. Getur stundum leynzt inn á milli þarm-
anna eða milli fellinga í lífhimnunni.
Q Botnlanginn hefir fundizt. Hjúkrunarkonan heldur honum með tvenn-
® um töngum. Venjulega er botnlanginn á lengd við fingur, en hann
getur verið lengri, og veikur botnlangi er oft mjög bólginn og ljótur.
og síðast húðin með silki eða vír, sem er tekinn burtu þegar sárið er gróið.
varð gerilsneyðing aðalregla allra skurðlækna. Um hér um bil
sama leyti og þetta varð, voru deyfilyfin fundin upp í Ameríku.
Þetta, ásamt því, að skurðlæknar eru nú betur menntaðir en áður,
varð til þess, að nú heppnast flestir uppskurðir. Botnlangaskurð-
ur eins og þessi, sem sést á myndunum 12, er daglegur viðburður.
O Læknirinn og hjúkrunarkonan lyfta upp þessum hluta þarmanna. Ein-
" mitt þarna er þetta litla liffæri, sem veldur mönnum meiri óþæginda
en þæginda.
lega og gagnlausa likamshluta, botnlangann, í burtu.
■i ONú lýkur uppskurðinum með því, að sjúklingurinn fær hláturgas-
' “ skammt, svo að honum líði ekki illa, þegar hann vaknar. Sumir
skurðlæknar nota aðeins mænudeyfingar, aðrir eter.