Vikan - 06.07.1939, Blaðsíða 15

Nr. 27, 1939
VIK A N
15
I>a9, sem komiö er af sögiinni:
Barabás loðskinnaskraddari flyzt búferlum frá
Budapest til Parísar og hafnar með fjölskyldu
sína, konu og þrjú börn, í Veiðikattarstræti. —
Pyrsta fólkið, sem þessir nýju Parísarbúar kynn-
ast, eru tveir útlendir flóttamenn, þeir Liiv og
Bardichinov. Er annar Rússi, en hinn Júgoslavi.
Þeir eru barngóðir og rabbsamir karlar, er öllum
vilja vel. -— Ett kvöldið bætist grískur flóttamað-
ur í hópinn, Papadakis að nafni. Síðar bætast
tveir menn enn í hópinn, Vassja, sem öllum hjálp-
ar, og Anna verður ástfangin af, og Fedor. —
Vassja smitar alla af starfsgleði. — Anna þrá-
biður pabba sinn og Bardichinov um að lofa sér
að læra eitthvað. En skyndilega syrtir að.
Vassja verður fyrir bílslysi og deyr. Barabás-
fjölskyldan flyzt í aðra íbúð í Veiðikattar-
stræti. — Anna er nú orðin útlærð sauma-
kona. — István er Ungverji. Hann hefir ráð undir
hverju rifi um að verða sér úti um atvinnuleysis-
styrki. — Anna og Barabás fara til Suður-Ame-
ríku í von um betri kjör. Jani er orðinn ástfang-
inn af stúlku, sem Albertine heitir og er fiðlu-
leikari. — Barabás og Anna fara heim til París-
ar. Anna fær vinnu aftur á saumastofunni. Nú
er Barabásfjölskyldan hamingjusöm, þó að ekki
sé nema svolitla stund. — Barabás hefir líka
fengið vinnu. — Loksins heimsækir Albertine
Barabásfjölskylduna. — Nú streyma Þjóðverj-
ar til Parísar. Cathrina kynnist einum þeirra
Gúnther Volkmar, docent. Hún býður honum
til Barabásfjölskyldunnar, eingöngu til að kynna
hann og Önnu. — Anna verður ekki ástfang-
in af honum, en henni leiðist hann ekkert.
-— Jani er nú orðinn fullveðja. Hann afsalar sér
ekki frönsku borgararéttindunum. — Anna og
Klárí hafa miklar áhyggjur út af því, að Albert-
ine og Jani verði aldrei hamingjusöm. — Barabás-
systkinin þrjú eiga hvert sitt leyndarmál, sem
þau minnast ekki á. Klárí hittir unnustu Vassja,
Jani Elemér Hallay og Anna Fedor. Leyndarmál
önnu er þannig, að það varir. Hún hittir Fedor
oft og hjálpar honum. Einn daginn voru konung-
urinn í Júgóslafíu og franski utanrikismálaráð-
herrann myrtir. Fyrst missir Barabás atvinnu
sína, síðan Anna. Barabás og Anna hafa ákveðið
að fara heim til Ungverjalands.
— Verið þér ekki svona óhamingjusam-
ur á svipinn! segir Anna og hlær. — Þér
eruð svo duglegur, Giinther. Hvers vegna
leitið þér ekki að skynsamari stúlku, sem
kann að meta heiður sinn? Ég er ekki al-
mennileg, því að ég veit ekkert, hvað ég
vil.
— Jæja! segir Giinther aftur og hneigir
sig enn stirðlegar.
Anna lítur á stofuhurðina, sem aldrei
þessu vant er lokuð. Klárí er að lesa, en
Bardichinov og Cathrina sitja líka þar inni.
Þau vita, hvers vegna Giinther er í spari-
fötunum og bíða árangursins. Þetta er eins
og í óperettu, hugsar Anna, jæja, en fjöl-
skyldu hennar þykir að minnsta kosti vænt
um, að hún hafnar bónorðinu.
Hinn biðillinn er Pedor. Bónorðið hljóð-
ar dálítið öðruvísi, en röksemdirnar eru
þær sömu.
Þau sitja hlið við hlið á rúminu í her-
bergi Fedors og styðja bæði höndum undir
kinn.
— Veiztu um hvað ég er að hugsa, góða
mín. Þú þarft ekki að fara til Ungverja-
lands, ef þig langar ekkert til þess. Það
getur líka verið, að þú fáir stöðu þína aft-
ur. Ég vil kvænast þér, ef þú kærir þig
nokkuð um það.
— Ertu orðinn vitlaus, Fedor?
— Það er von, að þú spyrjir. Ég veit
vel, að ég er hálfgerður ræfill. Ég ætlaðist
alls ekki til, að við flyttum saman. Ég get
varla hugsað mér það sjálfur. Ég bauð
þér aðeins nafn mitt. Það er það eina tign-
arlega við mig . . . JarosseV-Pelczinsky er
gamalt rússneskt-pólskt nafn. Ég verð að
beina athygli þinni að þeirri staðreynd, að
í f jarlægð er ég maður, sem þú getur gort-
að af . . . Maðurinn minn, fyrrverandi liðs-
foringi í lífvarðarsveit zarsins . . . Ég
verð auðvitað að vera langt í burtu, svo
að fólk sjái ekki, hve mikill ræfill ég er.
— Fedor . . . þú ert enginn ræfill. Ég
átti alls ekki við það. En heyrðu, þú ættir
að kvænast auðugri stúlku af góðum ætt-
um.
Fedor skellihlær.
— Meinarðu þetta? Þá ertu ákaflega
óþroskuð andlega, góða mín!
— Það er samt staðreynd, að amerískar
konur eru ólmar í að krækja sér í rúss-
neska útflytjendur.
— Fursta, góða mín! Pelczinskyarnir
voru einu sinni pólskir furstar, en titillinn
hefir glatazt í einum af hinum mörgu felli-
byljum sögu okkar, og aldrei gæti ég graf-
ið hann upp aftur. En setjum nú svo, að
þær vildu ná í mig og það tækist — heldur
þú, að ég gæti nokkurn tíma sætt mig við
það? Ég mundi hlaupa í burtu úr hvað
tignu og auðugu hjónabandi sem væri og
snúa aftur til knæpunnar.
— Hvers vegna ? Það er alveg eins hægt
að drekka í höll.
— Þar skjátlast þér. Það er ekki hægt
— ekki í höll. Ef maður hefir verið rekinn
út um dyrnar, á hann ekki að reyna að
klifra inn um gluggann. Þannig kemst
maður ekki heldur inn á rétta braut á ný.
Það er ekki hægt.
— Það eru margir, sem byrja nýtt
líf-----.
— Þú átt við nýja verzlun? Já, það
gera auðvitað gjaldþrota menn. En að
byrja nýtt líf — — góða mín, þú ert
heimskari en ég hélt. Veiztu, hvað ég er
gamall ? Fjörutíu og fimm ára. Árið nítján
hundruð og seytján, þegar byltingin varð,
var ég tuttugu og átta ára gamall.
— Jæja, Fedor. Ekki ætla ég að snúa
þér. Ég hefi ekki einu sinni reynt að láta
þig hætta að drekka — er það?
— Nei, þú hefir verið góður félagi. Þess
vegna langar mig til að hjálpa þér. Anna
mín, ég þrái svar þitt, má ég eiga þessa
litlu hönd um alla eilífð?
—- Nei, Fedor. Ég fer heim. Pabbi verð-
ur einmana, ef ég fer ekki með honum.
— Er það eina ástæðan til þess, að þú
ferð?
— Ég hefi enn minni ástæðu til þess að
vera kyrr.
Hún hefir rétt fyrir sér, og Fedor hætt-
ir að tala um fyrir henni.
— Þú ferð þá heim, segir Fedor hugs-
andi.
— Á ég að skrifa þér, Fedor?
— Nei, skrifaðu ekki, vina mín. Ég
mundi ekki svara, en ég hugsa meira um
þig en þú heldur.
— Vassja, segir Ánna óvart. — Manstu
eftir honum, Fedor?
Rússinn horfir lengi og alvariega á hana.
— Hann var eini vinurinn, sem ég hefi
nokkurn tíma átt, segir hann rólega.
— Hann var eini maðurinn, sem ég hefi
nokkurn tíma elskað, segir Anna, kinkar
kolh og heldur, að hún segi sannleikann.
Daginn áður en Anna fer, hittastþauenn
einu sinni í knæpu: Síðan fara þau heim
til Fedors.
— Reyndu nú að halda jafnvæginu,
segir Anna við hann um leið og hún kveð-
ur. — Drekktu ekki fyrir meira. en þú
vinnur þér inn.
— Vertu nú ekki að minnast á erfða-
skrána, svarar Fedor. Síðan standa þau á
þröskuldinum í hinum síðustu faðmlögum,
löngum og hljóðum. Anna hleypur niður
stigann.
Aftur fylgir allur litli hópurinn þeim á
stöðina. Þau fara frá Gare de l’Est, en
þangað komu þau fyrir fjórtán árum.
Bardichinov kemur kjagandi. Cathrina
kemur á hækjunum. Næturlestin fer
klukkan tíu, þá eiga allir frí. Pia Monica
stendur við hlið föður síns. Giinther stend-
ur vinstra megin við hana. Þau færa sig
öll dálítið aftur á bak. Frú Barabás og
börnin tvö standa fremst, beint fyrir neð-
an gluggann. Albertine kom og kvaddi þau
um daginn.
Lestin leggur af stað. Pia Monica horfir
þögul á Önnu. Anna finnur það og brosir
svo, að lítið ber á. Nú er hún að fara frá
þeim stað, þar sem líf þeirra hefir verið
svipað allt fram að þessu.
Með lestinni eru margir útlendingar, en
Barabásfjölskyldan þekkir engan. Ferða-
mennirnir eru flestir menn, sem sitja á
svölum Dömes og Rotondes, ungir, tilvon-
andi listamenn, fréttaritarar frá óþekkt-
um blöðum. — Barabásfjölskyldan hefir
aldrei komið í veiðilönd þeirra. Gíinther
fór einu sinni með Önnu í Döme, en það
var ekkert gaman að því. 1 hinum tíu, litlu