Vikan - 06.07.1939, Blaðsíða 17

Nr. 27, 1939
VIKAN
17
GYÐINGURINN
í Shushan.
Nýju húsgögnin mín voru, vægast sagt,
andstyggileg. Fæturnir hruljku und-
an stólunum, og plöturnar hentust
af borðunum, án þess að nokkuð sérstakt
kæmi fyrir. En samt varð ég að borga þau,
og Ephraim, sem var umboðssali og rukk-
ari uppboðsins á staðnum, beið frammi í
forstofunni með reikninginn. Múhameðski
þjónninn kynnti hann sem „Eshraim, Yah-
udi“, — Gyðinginn Ephraim. Sá, sem trúir
því, að mennirnir séu bræður, hefði átt að
lieyra hann Elahi Bukhsh minn skera þetta
orð á milli hvítra tannanna eins hæðnis-
lega og hann þorði fyrir húsbónda sínum.
Ephraim var sjálfur ákaflega kurteis í
framkomu — svo kurteis, að það var með
öllu óskiljanlegt, hvernig hann gat verið
rukkari. Hann minnti á stríðalinn sauð,
og röddin var eftir því. Á andliti hans sat
föst og óbifanleg gríma, eitthvert barns-
andlit, undrandi á svip. Þegar hann fékk
peninga, virtist hann máttlaus yfir auð-
æfum manns, en fengi hann enga peninga,
virtist hann velta því fyrir sér, hvað mað-
ur væri harðbrjósta. Aldrei hefir nokkur
Gyðingur verið ólíkari sínum þjóðflokki.
Ephraim gekk í tuskuskóm og kufli úr
druslum, sem var svo skringilegur, að
djarfasti liðsforingi hefði flúið af hræðslu
við að sjá hann. Hann talaði hægt og stilli-
lega og var ákaflega aðgætinn með að
móðga engan. Eftir margra vikna kunn-
ingsskap lét Ephraim tilleiðast að tala við
mig sem vin sinn.
— Við erum átta hér í Shushan og bíð-
nm eftir því að verða tíu. Þá ætlum við
að sækja um að fá samkunduhús fyrir
okkur og fá leyfið frá Kalkutta. Enn höf-
um við ekkert samkunduhús, og ég, að-
eins ég einn, er prestur og slátrari okkar
þjóðar. Ég er Gyðingur — ég held það,
en ég er ekki viss um það. Faðir minn var
Gyðingur, og okkur langaði mikið til að
fá samkunduhús út af fyrir okkur. Ég
verð prestur Gyðinganna.
Shushan er stór bær í Norður-Indlandi.
íbúarnir eru þar svo þúsundum skiptir,
og þar á meðal eru átta af guðs útvöldu
þjóð, sem bíða eftir því, að þeir verði sér-
stakur söfnuður.
Gyðingarnir í Shushan voru þeir: Mir-
iam, kona Ephraims, tvö lítil börn, mun-
aðarlaus drengur, frændi Ephraims, Jac-
krael Israel, gráhærður öldungur, kona
hans Hester, Gyðingur frá Cutch, Hyem
Benjamín og Ephraim, prestur og slátrari.
Þeir bjuggu allir í sama húsi í útjaðri bæj-
arins, sem var umkringt saltpéturshrúg-
um, múrsteinum og stöðugum ryksúl-
um, sem stöfuðu af eilífu randi kvik-
fénaðarins niður að fljótinu til þess að fá
sér að drekka. Á kvöldin komu börn bæj-
arins saman á uppskipunarstaðnum til
þess að láta flugdrekana sína fljúga. Synir
Ephraims voru í fjarlægð, horfðu á leik-
inn frá húsþakinu, en léku sér aldrei með
börnunum. Bak við húsið var lítill garður,
girtur múrveggjum, þar sem Ephraim bjó
til mat handa fólki sínu að Gyðinga sið.
Einu inni opnuðust dyrnar að garðinum
SMÁSAGA
EFTIR
RUDYAKD KIPLING.
skyndilega við slagsmál, sem fóru fram
fyrir innan. Þá sáu menn rólynda rukk-
arann við vinnu sína með útþandar nasir,
skjálfandi varir og hendurnar á kafi í hálf-
ærðum sauði. Hann var í ákaflega kynleg-
um búningi, sem minnti hreint ekkert á
tuskuskó eða druslukufl. Á milli tanna
hans var hnífur. Hann dró djúpt andann
eins og hann hefði glímt lengi við skepn-
una innan veggjanna, og hann var eins
og allt annar maður. Þegar hann sá, að
dyrnar höfðu opnazt, flýtti hann sér að
loka þeim á ný. Hendi hans setti rauða
rák á fjalirnar. Börnin horfðu með angist
á aðfarimar af húsþökunum. Það var nóg,
ef maður hafði séð Ephraim vinna einu
sinni í þjónustu trúar sinnar.
Sumarið kom yfir Shushan, breytti upp-
skipunarstaðnum í járn og flutti sjúkdóm
til bæjarins.
— Við fáum hann ekki, sagði Ephraim
vongóður. — Við fáum samkunduhúsið
okkar í haust. Bróðir minn kemur hingað
frá Kalkutta með konu sína og börn, og
ég verð prestur í samkunduhúsi okkar.
Á heitum kvöldum skreið Jackrael
Israel, gamli maðurinn, út til þess að sitja
á sorphaugunum og skoða líkin, sem voru
flutt niður að fljótinu.
— Hann kemur ekki til okkar, sagði
Jackrael Israel veikri röddu, — því að við
erum guðs útvalda þjóð, og frændi minn
verður prestur í samkunduhúsi okkar. Lát-
um þá deyja. Síðan skreið hann inn í hús-
ið sitt aftur og lokaði dyrunum til þess
að loka heim fína fólksins úti.
En Miriam, kona Ephraim, leit í gegn-
um gluggann á líkin, þegar þau voru borin
fram hjá í börum, og sagðist vera hrædd.
Ephraim huggaði hana með samkunduhús-
inu, sem þau myndu fá og fór út að rukka
eins og venjulega.
Sömu nóttina dóu börnin tvö, og Ep-
hraim jarðsetti þau snemma næsta morg-
uns. Dauðsföllin voru aldrei tilkynnt.
— Sorgin er mín sorg, sagði Ephraim,
og honum fannst það nægilega afsökun til
þess að virða að vettugi heilbrigðisreglum-
ar í stóru keisararíki, sem var í blóma
sínum og ákaflega vel stjórnað.
Munaðarlausi drengurinn, sem var á
vegum Ephraim og konu hans, hefir ekki
verið þakklátur, heldur blátt áfram þorp-
ari. Hann bað þau um eins mikla peninga
og þau gátu án verið og flýði síðan suður
á bóginn til þess að bjarga lífi sínu. Viku
eftir andlát barnanna, stóð Miriam upp úr
rúmi sínu um nótt og reikaði út — til þess
að leita þeirra ? Hún heyrði þau gráta bak
við runna eða horfði á þau drukkna í polli
úti á engi og hún grátbað ökumennina á
þjóðveginum að stela þeim ekki. Um morg-
uninn kom sólin upp og skein á bert höfuð
hennar. Hún gekk út í vott kornið til þess
að hvíla sig, en hún kom aldrei aftur, þó
að Ephraim og Hyem Benjamín leituðu að
henni tvær nætur samfleytt.
Hinn þolinmóði, undrandi svipur í and-
liti Ephraims varð dýpri og dýpri, en það
leið ekki á löngu, áður en hann kom með
skýringu.
— Við erum svo fáir hér, en hinir eru
svo margir, sagði hann. — Það getur ver-
ið, að guð hafi gleymt okkur.
I húsinu í útjaðri bæjarins kvörtuðu
Jachrael Israel og Hester yfir því, að eng-
inn væri til að hjálpa þeim, og Miriam
hefði svikið þau. Ephraim fór út og rukk-
aði. Á kvöldin reykti hann með Hyem
Benjamín, þar til er hann dó um sólarupp-
komu einn daginn, er hann hafði lokið við
að borga Ephraim síðustu skuldirnar.
Jackrael Israel og Hester sátu ein í auðu
húsinu allan daginn, og þegar Ephraim
kom heim, grétu þau sig í svefn.
Viku síðar fylgdi Ephraim, reikandi
undir þungri byrði, gamla mannium og
konu hans til brautarstöðvarinnar, þar
sem hávaðinn kom út á þeim tárunum.
— Við förum aftur til Kalkutta, sagði
Ephraim þegar Hester hékk í kuflermi
hans. — Ég hefði orðið prestur í sam-
kunduhúsi okkar, hefðum við verið tíu. Já,
guð hlýtur að hafa gleymt okkur.
Leifarnar af hinni dreifðu nýlendu fóru
með lestinni suður á bóginn um leið og
liðsforingi einn, sem fletti bókum járn-
brautarfélagsins, blístraði lagið: Tíu litlir
negrastrákar.
Lagið hljómaði eins og útfararsálmur.
Það var síðasta kveðjan til Gyðinganna
í Shushan.
I greifadæminu Monaghein í írlandi er
hið fagra vatn, Muckuo. Við vatnið stend-
ur eldgamalt tré, en í berki þess eru títu-
prjónar svo þúsundum skiptir. Gömul sögn
hermir, að tannpína hverfi, ef stungið er
títuprjóni í tréð.