Vikan - 17.08.1939, Side 4

4
VIKAN
Nr. 33, 1939
iMe^ficedduh. ojufywlbúldL.
Ég fæddist með þeim ósköpum í þennan hrellda heim,
að hugsa mest til yndislegra meyja.
Úr svefninum og í hann ég sé langmest af þeim,
og svo mun vera, unz ég fæ að deyja.
Og það er ekki þar með nóg. — Við svefnsins sæta eim,
mig sýknt og heilagt dreymir um þær líka, meira að segja.
Og allir þessir draumar enda á einn og sama hátt,
að allra beztu stúlkuna ég hreppi.
Svo að það má nærri geta, að í kotinu er kátt,
ég hvísla: Ég þér aldrei, aldrei sleppi.
— En þegar ég svo vakna, verður geð mitt öskugrátt,
því gæfan er ekki annað en lélegt sængurteppi.
Baldur Pálmason.
hann um gróður og blómskrúð einn feg-
ursti blettur borgarinnar. Ungur sveinn og
yngismær leita sér hér afdreps á leiðinni
sunnan af íþróttavellinum. Þau þurfa að
kyssast ögn eftir þennan langa og æsandi
kappleik — og hér er tilvalinn staður fyrir
þau. Á morgun verður aftur kappleikur,
— og kirkjugarðurinn er alltaf við hend-
ina í leiðinni heim.
Margur lestur er og óglæsilegri til fróð-
leiks og íhugunar heldur en sá, er getur
að líta þar á mörgum minnisvarða. Ekki
verður þó komist hjá því að sjá, að dauð-
inn gerir upp á milli barna sinna. Sums-
staðar er röð veglegra minnisvarða, með
löngum áletrunum og embættistitlum, og
stundum einhver frásögn um helztu afrek
og athafnir hinna framliðnu. En hér og
hvar, á milli hinna glæsilegu minnisvarða,
liggja gleymd og gróin leiði, og á öðrum
eru litlir trékrossar með fátæklegum áletr-
unum. Á einum slíkum krossi stendur
þessi yfirlætislausa áletrun:
„Hér undir hvílir Kristine Marie Sörensen".
Þetta eru táknræn orð. Eigi langt frá í
garðinum stendur önnur grafskrift á litl-
um minnisvarða, og er á þessa leið:
„Trúin og traustið á guð, skylduræknin
og kærleikurinn hefir gert æfi hennar
ógleymanlega."
Á háum, svörtum járnkrossi, skammt
sunnan við bænhúsið, stendur þessi áletr-
un:
„Guðrún Oddsdóttir, Frú Sveinbjörns-
son, 59 ára gömul, á gardi þessum grafin
fyrst allra, 23ia November 1838.“
Hér í gamla kirkjugarðinum er því búið
að greftra Reykvíkinga í rösk hundrað ár.
Á nokkrum minnisvörðum er þess getið,
að hér hvíli N. N. og fyrri kona hans, eða
frú F. F. og seinni maður hennar. Slíkar
og þvílíkar áletranir kunna ekki að þykja
ýkja athyglisverðar svona eftir á. En ef
við gætum gengið um kirkjugarða framtíð-
arinnar og lesið okkar eigin grafskriftir,
mundi mörgum manninum bregða í brún,
ef hann sæi, að þar ætti að bera beinin
með honum kona, sem hann þekkir nú ekki
og veit ekki, að sé til. Og hvernig yrði eig-
inkonunni ungu og ástríku við, ef hún sæi
þar nafn annars manns en þess, sem hún
nýlega giftist. En svona er lífið — og dauð-
inn. Sem betur fer þekkir enginn tilvon-
andi nágranna sína í kirkjugarðinum, og
heldur ekki hverjir verða vandamenn hans
í gröfinni. Hverjir væru þeir menn, sem
réðu sig í skipsrúm, eftir að þeir hefðu séð
nafnið sitt standa á leiði óþekkta sjó-
mannsins ? Slíkar sýnir inn í heim framtíð-
arinnar myndu kollvarpa allri menningu
og allri lífsvenju aldanna á skömmum
tíma. Menn myndu leggja niður vopnin í
hildarleik lífsbaráttunnar og gefast hrein-
lega upp, því að allir vilja lifa, og gera
ekkert nema af því, að þá langar til að
lifa og starfa.
Ef einhver jum finnst það svara kostnaði,
að ráfa um gamla kirkjugarðinn og lesa
grafskriftirnar, getur sá orðið margs vísari
um kynslóðina, sem fæddi okkur til lífsins.
Og ef við göngum svo út um norðaustur-
hlið garðsins, sájum við þar stóra, steypta
þró, sem á sumrin er oftast nær full af ill-
gresi og moldartægjum, sem fólk hefir tínt
af leiðum ástvina sinna og varpað þarna frá
sér um leið og það yfirgaf garðinn. Þessar
gróðurleifar eru duft duftsins, afrakstur-
inn af lífsbaráttu nokkurra kynslóða,
ávöxturinn af ást þeirra og eigingirni, af
sjálfselsku þeirra og fómfýsi. Jörðin tek-
ur allt, sem hún gefur. S. B.
Húnaþing.
Kvæði eftir Arinbjörn Árnason.
Þar sem hljómar ótal óma,
óska gestir ljóðin þylja.
Fljúga svanir — fjallasýn.
Þar sem angan ungra blóma
örfár gleði, starf og vilja.
Það er sveitin, sveitin mín.
Rís þú ungi æskulýður
upp til starfs og fremdar verka,
stattu frjáls og stefndu hátt.
Fjalla hringur, hár og víður
hjá þér veki örfun sterka,
átthaganna andárdrátt.
Dynur fossins dimmi rómur,
dunar grund og lindir hjala.
Vors í störfum stækka þrár.
Fyllir loftið fugla hljqmur,
fetar hjörð um mó og bala,
stökkfrár leikur lax um ár.
Borgarvirki blasir víða,
beint við Hóp frá Víðidalnum.
Vestar geymast Grettistök.
Áustar felst hið undra fríða,
Ingimundar land í salnum,
handan Vatnsdalshóla bök.
Hér í blárri fjarlægð fjalla,
fléttast sveit um strönd og dali,
allt frá sjó að heiði hátt.
1 suðri stoltur æfi alla
Eiríksjökull fyllir sali —
öræfanna enni blátt.
Meðan tengja tónar bögu,
tryggðum bindast maður, kona.
Stolt og djörf með sterka trú.
Hér er staður söngs og sögu,
sorgar, gleði, ásta, vona.
Álls, er minnumst, ég og þú.
Heill sé þér um æfi alla
æsku minnar dvalarstaður.
Bæjarfjöld og blómskrúð þitt.
Yzt við strönd og upp til f jalla,
auðnu njóti sérhver maður.
Húnaþing! Þú hérað mitt.