Vikan - 17.08.1939, Blaðsíða 15

Nr. 33, 1939
VIKAN
15
— Lögsæki okkur! hrópaði hr. Boers-
techer gremjulega. —- Og hvers vegna í
ósköpunum? Fyrir hvaða dómstóli? Nei,
herra minn, fjölskyldur gesta okkar eru
of þakklátar til þess, fyrir að fá þannig
hávaðalausa lausn á vandamálum, sem eru
hin erfiðustu viðfangs og næstum því allt-
af óhugðnæm. Ónei, kæri herra, allt fer
hér fram vinsamlega, heiðarlega, og við-
skiptamenn okkar eru vinir okkar — —.
Viljið þér ekki líta á herbergið yðar ?--
Það verður númer 113, ef yður er sama.
Þér eruð vænti ég ekki hjátrúarfullur ?
— AIls ekki, sagði Jean Monnier. — En
í þessu sambandi vil ég vekja athygli yðar
á, að ég hefi fengið kristilegt uppeldi og
er yfirleitt frábitinn sjálfsmorði----.
— Hér er ekki um neitt sjálfsmorð að
ræða, herra minn, sagði hr. Boerstecher
með slíkum þunga, að Monnier taldi ráð-
legast að fara ekki lengra út í þá sálma.
— Sarconi, þér sýnið herra Monnier núm-
er 113.------Þér, herra minn, gerið svo
vel að greiða gjaldkeranum þessa þrjú-
hundruð dollara um leið og þér gangið.
Það er næstu dyr til vinstri.
Jean Monnier leitaði árangurslaust í
herbergi númer 113, sem upplýst var af
hinu töfrandi sólsetri, að einhverju, sem
gæfi í skyn, að þar væri vítisvél falin.
*
—- Hvenær er kvöldverður?
— Klukkan hálf níu, sir, sagði her-
bergisþjónninn.
— Þarf að skipta um föt?
— Flestir gera það, sir.
— Jæja. Ég verð þá víst að fara í kjól-
fötin — —. Takið til handa mér svart
bindi og hvíta skyrtu.
Þegar hann kom niður í forsalinn, sá
hann ekki nema konur í flegnum kjólum,
og herramenn í smokingfötum. Hr. Boers-
techer gekk á móti honum, bljúgur á svip
og stimamjúkur.
— Halló, herra Monnier--------. Ég var
einmitt að leita að yður. Úr því að þér
eruð einn, hugsaði ég, að yður þætti ef til
vill ánægja að sitja til borðs með einni
viðskiptakonu okkar, frú Kerby-Shaw.
Monnier setti upp ólundarsvip.
— Ég kom ekki hingað til að taka þátt
í samkvæmislífinu. Annars getur það legið
milli hluta. Viljið þér sýna mér þessa frú,
án þess að kynna mig henni?
— Vissulega herra Monnier. Frú Kerby-
Shaw er þessi unga kona í silfurstirnda
kjólnum, sem situr við endann á píanóinu
og blaðar í tímariti. Ég geri ekki ráð fyrir,
að útlit hennar sé fráhrindandi, síður en
svo------. Og hún er mjög viðfeldin kona,
kemur vel fyrir og er gáfuð, listelsk — —.
Óneitanlega var frú Kerby-Shaw mjög
fríð kona. Þykkt og dökkt hárið lá í kyrfi-
legum bylgjum niður um hnakkann og það
var greitt aftur af enninu, sem var hátt
og svipmikið. Augun voru blíðleg og gáfu-
leg. Hvers vegna í þremlinum vildi 'svo
göfug manneskja segja skilið við lífið?
— Er frú Kerby-Shaw — —. Ég á við:
er kona þessi ein af viðskiptanautum yðar
á sama hátt og af sömu ástæðum og ég?
— Auðvitað, sagði hr. Boerstecher, og
l Stutt framhaldssaga eftir i
| André Maurois. |
[ SÍÐARI HLUTI. [
*,'jiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiiiiiiW*
virtist þetta orð fá óvenju sterka merk-
ingu í munni hans. — Auðvitað----------------.
— Jæja, kynnið mig fyrir henni.
Þegar lokið var kvöldverði, sem var
ágætur og vel fram borinn, hafði Jean
Monnier kynnzt, að minnsta kosti í höfuð-
dráttum, æfiferli Klöru Kerby-Shaw. Hún
hafði gifzt ríkum manni, bezta manni, sem
hún hafði þó aldrei getað elskað, og sex
mánuðir voru liðnir, síðan hún hafði yfir-
gefið hann og flúið til Evrópu með ungum,
enskum rithöfundi, ómótstæðilega frekum,
sem hún hafði hitt í New York.
Hún hafði haldið, að piltur þessi væri
reiðubúinn að kvænast sér, þegar hún hefði
fengið skilnað. En hann hafði sýnt það,
strax og til Englands kom, að hann var
ákveðinn í því að losna við hana við fyrsta
tækifæri. Þetta kom henni mjög á óvart.
Reyndi hún að láta hann skilja, hverju
hún hafði sleppt hans vegna, og hve ömur-
leg lífskjör biðu hennar. Hann hafði hlegið
dátt. ,,Klara,“ sagði hann, ,,satt að segja
fylgist þú illa með tímanum. Hefði mig
grunað, að þú værir svo mjög í ætt við
Viktoríu-kynslóðina, hefði ég látið þig í
friði hjá manni þínum. Til hans verðurðu
nú að fara, gæzkan. Þú ert sköpuð til að
ala börn hans upp í dygðugu líferni."
Hún hafði þá haldið dauðahaldi í þá
von, að henni tækist að fá manninn sinn,
Norman Kerby-Shaw, aftur í sætt. Hún var
viss um, að fengi hún að ræða við hann
einslega, hefði henni auðveldlega tekizt
það. En umkringdur af fjölskyldu sinni,
samstarfsmönnum og öllum hinum ómann-
úðlegu hindurvitnum félagslífsins, var
Norman alveg óvinnanleg borg. Eftir
margar auðmýkjandi og árangurslausar
tilraunir hafði hún einn morgun fengið
auglýsingabréf Þanatos með póstinum, og
skildi hún þegar í stað, að þar bauðst
henni skjótust og auðveldust lausn á hinu
sorglega vandamáli hennar.
— Og þér óttist ekki dauðann? spurði
Jean Monnier.
— Jú. Auðvitað-------. En þó minna en
lífið.
— Þetta er gott svar, anzaði Monnier.
— Ég hugsaði ekki um að hafa það
gott, sagði hún.------En segið mér nú,
hvers vegna þér eruð hér.
Þegar hún hafði heyrt frásögn Jeans
Monnier, álasaði hún honum mikið.
— Þetta er blátt áfram næstum því
ótrúlegt, sagði hún. — Hvað, viljið þér
deyja, af því að verðbréf yðar hafa fallið ?
Sjáið þér ekki, að eftir eitt ár, segjum tvö,
þrjú ár í mesta lagi, ef þér hafið hugrekki
til að lifa svo lengi, hafið þér gleymt þessu
og ef til vill náð yður upp fjárhagslega
líka?
— Tap mitt er bara fyrirsláttur. Það
er satt, að það væri í sjálfu sér ekki neitt,
ef mér væri eftirskilin nokkur ástæða til
að lifa lífinu. En ég hefi sagt yður, að
konan mín hefir einnig yfirgefið mig. í
Frakklandi á ég enga nákomna ættingja,
og þar er engin ástmey, sem bíður mín.
Og svo, ef ég á að segja yður sannleikann,
þá hafði ég líka yfirgefið ættland rnitt ein-
mitt út af ástaræfintýr. Hvaða takmark
gæti lífsbarátta mín haft úr þessu?
— Yður sjálfan, náttúrlega. Og líka þá,
sem síðar kunna að elska yður, og auð-
vitað rekist þér einhvemtíma á slíkar per-
sónur. Þótt þér hafið reynt það, á erfiðum
stundum, að sumir kvenmenn eru auð-
virðilegir, þá megið þér ekki álykta, að
allar konur séu því marki brenndar.
— Haldið þér í raun og veru, að til séu
konur — ég meina konur, eins og þér, kon-
ur, sem ég gæti elskað, — sem gætu fallizt
á að lifa með mér í fátækt og baráttu, segj-
um í nokkur ár aðeins------?
— Ég er viss um það, sagði hún. — Það
em til konur, sem þrá baráttuna og finna
í fátæktinni einhverja ósegjanlega svölun.
— Ég til dæmis.
— Þér? spurði hann áfjáður.
— Nei, ég átti aðeins við-----.
Hún hikaði, og hélt svo áfram:
— Við verðum víst að fara aftur inn í
forsalinn. Við erum hér ein við borðið, og
britinn er á sveimi í kringum okkur í ein-
hverri örvæntingu.
— Haldið þér ekki, sagði hann, um leið
og hann hagræddi marðarskinnskápunni á
öxlum frú Kerby-Shaw, — haldið þér ekki,
að strax í nótt-----?
— Nei, nei, sagði hún. Þér eruð alveg
að koma.
— En þér?
— Ég kom fyrir tveimur dögum.
Þegar þau kvöddust, hafði þeim talazt
svo til að taka sér bæði tvö morgungöngu
daginn eftir upp í fjöllin.
' *
Morgunsólin laugaði súlnagöngin ská-
höllu ljós- og hitaflóði. Jean Monnier var
nýbúinn að fá sér ískalt steypubað og var,