Vikan - 17.08.1939, Page 16

16
VIKAN
Nr. 33, 1939
án þess að hann veitti því athygli, farinn
að hugsa:
— En hvað er gaman að lifa!
Síðan fór hann að íhuga, að hann átti
ekki eftir nema fáa dollara og fáa daga.
Hann varp öndinni mæðilega.
— Klukkan er tíu. Klara hlýtur að bíða
eftir mér.
Hann flýtti sér að klæða sig, og í hvítu
hörklæðunum fannst honum hann vera
óvenju léttur á sér. Nálægt tennisvellin-
um mætti hann Klöru, og var hún einnig
hvítklædd. I fylgd með henni voru tvær
ungar, austurrískar stúlkur, sem flýðu
burt, er þær sáu til Frakkans.
— Eru þær hræddar við mig?
— Þær eru feimnar við yður. Ég var
að hlusta á sögu þeirra.
— Var hún merkileg? Þér látið mig
heyra hana ? — En hvernig hafið þér ann-
ars sofið?
— Alveg prýðilega. Mig grunar, að þessi
dularfulli Boerstecher láti klóral í drykkj-
arvatnið okkar.
— Ekki held ég það, sagði hann. — Ég
svaf eins og steinn, en ósköp eðlilega, og
ég vaknaði við beztu líðan í morgun.
Eftir andartak bætti hann við:
— Og reyndar fullkomlega sæll og
ánægður.
Hún brosti til hans og svaraði engu.
— Við skulum ganga þennan stíg, sagði
hann, — og þér segið mér svo sögu austur-
rísku telpnanna. Þér verðið mín Shehera-
zade. —
— Segjum það, en okkar nætur verða
ekki þúsund og ein. —
— Það er satt, samsinnti hann dapur-
lega. — Ekki okkar nætur. —
Hún vildi ekki láta hann halda áfram.
— Þessar telpur, sem við vorum að tala
um, sagði hún, — eru tvíburar. Þær ólust
upp í Vín og fluttust síðan til Budapest.
Þær hafa aldrei eignazt neinar stallsyst-
ur. Átján ára gamlar kynntust þær falleg-
um Ungverja af gamalli aðalsætt. Þar sem
hann var guðdómlega fríður og listhneigð-
ur eins og sígauni, fengu þær báðar stjórn-
lausa ást á honum strax fyrsta daginn.
Nokkrum mánuðum síðar bar hann upp
bónorð sitt til annarrar systurinnar, en hin
reyndi þá í örvænting sinni að fyrirfara
sér, þó án árangurs. Þá tók sú, sem fyrir
valinu hafði orðið þá ákvörðun að segja
greifanum upp og deyja með systur sinni.
Það var einmitt þá, sem þær fengu aug-
lýsingaskjalið frá Þanatos, eins og við.
— Hvílík fásinna! sagði Jean Monnier.
— Þær eru ungar og fagrar. — ’Hvers
vegna vilja þær ekki setjast að í Ameríku,
þar sem þær mundi ekki'skorta tilbiðjend-
ur? Það mundi aðeins kosta nokkurra
vikna þolinmæði.
— Og það er alltaf vegna skorts á þol-
inmæði, sem menn lenda hér, sagði hún
dauflega.
Allan daginn sáu gestirnir í Þana-
tos hvítklæddu hjónaleysin ganga fram og
aftur um stígana í skemmtigarðinum, upp
að björgunum og meðfram gilinu. Þau
ræddust við af áhuga miklum. Þegar
rökkva tók, héldu þau í áttina til gisti-
hússins, og mexíkanski garðvörðurinn leit
undan, þegar hann sá, að þa'u voru í faðm-
lögum.
*
Að kvöldverði loknum settist Jean Mon-
nier við hliðina á Klöru Kerby-Shaw, inni
í lítilli, mannlausri stofu, og hvíslaði í eyra
hennar, unz kvöldvakan var á enda, löng-
um ræðustúfum, sem virtust falla henni
vel í geð. Áður en hann fór upp í herbergi
sitt, vildi hann tala við Mr. Boerstecher
og fann hann á skrifstofu sinni, þar sem
hann sat með stóra, svarta flösku fyrir
framan sig. Mr. Boerstecher var að endur-
skoða reikningana og við og við dró hann
rautt blýanststrik yfir eina línu.
— Já, sælir, herra Monnier! Hvað get
ég gert fyrir yður?
— Það er ekki svo lítið, herra Boer-
stecher. Ég vona það að minnsta kosti.
Það, sem ég ætla að segja yður, kemur ef-
laust á óvart. Svona skyndilegt aftur-
hvarf. En þannig gengur það til í lífinu. 1
stuttu máli, er ég hingað kominn til að
segja yður, að ég hefi breytt um skoðun.
Ég ætla mér ekki lengur að deyja.
Boerstecher rak upp stór augu.
— Talið þér í alvöru, herra Monnier?
— Auðvitað skil ég, að yður finnst ég
dálítið ósamkvæmur og óákveðinn, sagði
Frakkinn. — En er það ekki eðlilegt, að
þegar kringumstæðurnar breytast, þá
breytast einnig ákvarðanir manns? Fyrir
viku síðan fékk ég bréf yðar; ég var von-
laus og átti engan að í veröldinni. Ég
hugsaði, að lífið væri ekki þess virði, að
fyrir því væri haft meira. Nú hefir allt
breytzt. Og þegar öllu er á botninn hvolft,
er það yður að þakka, herra Boerstecher.
— Mér að þakka, herra Monnier?
— Já, því að hin unga kona, sem þér
fenguð mér fyrir borðdömu, hefir unnið
þetta kraftaverk. Frú Kerby-Shaw er
yndisleg kona, herra Boerstecher.
— Var ekki sem ég sagði, herra Mon-
nier.
— Yndisleg og kjarkmikil. Hún hefir
nú heyrt, hve ástæður mínar eru bágar, og
hún hefir samt sem áður falhzt á að deila
þeim með mér. Það kemur yður á óvart?
— Alls ekki. Við hérna erum vanir svo-
leiðis óvæntum atburðum. Og ég gleðst yfir
þessu, herra Monnier. Þér eruð svo ungur.
— Sem sagt, ef þér hafið ekkert á móti
því, þá förum við á morgun til Deemning,
ég og frú Kerby-Shaw.
— Á ég að skilja það svo, að frú Kerby-
Shaw hafi eins og þér hætt við að — —
— Já, auðvitað. Auk þess segir hún
yður það sjálf núna á eftir. En það er eftir
að gera út um dálítið viðkvæmt atriði. —
Þessir 300 dollarar, sem ég greiddi yður
og satt að segja voru næstum því aleigan
mín, eru þeir þar með orðnir eign Þanatos
gistihússins, eða gæti ég fengið nokkurn
hluta þeirra til að borga farið okkar?
— Við hérna erum heiðarlegt fólk,
herra Monnier. Við látum aldrei greiða
fyrir hluti, sem ekki hafa raunverulega
verið látnir í té. I fyrramálið útbýr gjald-
kerinn reikning yðar, það eru 10 dollarar
á dag, allt innifalið, nema þjórfé náttúr-
lega, og afgangurinn verðu greiddur yður
til baka.
— Þér eruð mjög göfuglyndur. Þér vit-
ið ekki, herra Boerstecher, hvað ég er
yður þakklátur. Ég hefi aftur fundið lífs-
gleðina og ætla nú að byrja nýtt líf.
— Yðar auðmjúkur þjónn, sagði Mr.
Boerstecher.
Hann horfði á eftir Jean Monnier, er
hann gekk út og f jarlægðist. Síðan studdi
hann á hnapp og sagði:
— Látið Sareoni koma hingað.
Að fáum mínútum liðnum kom dyra-
vörðurinn.
— Þér spurðuð eftir mér, herra?
— Já, Sarconi . . . Strax í kvöld verðið
þér að skrúfa frá gasinu í númer 113 . . .
1 kringum klukkan 2 í nótt.
— Á ég að dæla inn svæfingarmeðali á
undan banvæna gasinu, herra forstjóri?
— Ég býst ekki við, að það sé nauð-
synlegt. Hann sefur eflaust ágætlega . . .
En þetta verður að gerast, og annað ekki
í kvöld, Sarconi . . . Á morgun eru það
litlu stúlkurnar í númer 17, eins og ég hefi
áður sagt.
— Komdu inn, sagði Mr. Boerstecher.
— Ég ætlaði einmitt að láta sækja þig . . .
Hann kunningi þinn var að tilkynna brott-
för sína.
— Mér finnst, að ég eigi hrós skilið,
sagði hún. — Ég var ekki lengi að þessu.
— Nei, þú varst fljót. Ég skal taka tillit
til þess.
— Svo það er þá nú strax í nótt?
— Já, í nótt á það að ske.
— Aumingja maðurinn, sagði hún. —
Hann var svo almennilegur, svo skáldlegur.
— Þeir eru allir skáldlegir, sagði Mr.
Boerstecher.
— Það er nú sama. Þið eruð hjarta-
lausir menn, sagði hún, — að einmitt þeg-
ar lífslöngunin vaknar aftur í brjóstum
skjólstæðinga ykkar, sviftið þið þá lífinu.
— Hjartalausir ? I þessu liggur einmitt
hinn mannúðlegi tilgangur stofnunarinnar.
Hann leit yfir töfluna.
— Á morgun: hvíld. En hinn daginn
kemur aftur maður handa þér . . . Það
er líka bankamaður, en hann er Svíi . . .
Og ekki neinn yngispiltur lengur, sá góði
maður.
— Ó, hann var svo indæll, þessi ungi,
franski maður, sagði hún hugsi.
— Það er ekki ætíð hægt að velja sér
starf eftir sínum smekk, sagði forstjórinn
alvarlega . . . Hérna eru launin þín: 10
dollarar, og tveir í verðlaun.
— Þakka, sagði Klara Kerby-Shaw.
Um leið og hún stakk seðlunum í tösku
sína, stundi hún þungan.
Þegar hún var farin út, þreif Mr. Boer-
stecher rauða blýantinn og reglustiku úr
málmi og strikaði svo vandlega út eitt
nafn í gestaskránnni.
(Þýtt úr ,,Candide“).