Vikan - 17.08.1939, Qupperneq 21

Nr. 33, 1939
VIK A N
21
FLUGAN. • Framh. af bls. 9.
ist, hafði húsbóndinn unnið og byggt upp
fyrirtækið hans vegna. Án hans hafði það
engan tilgang; lífið ekki heldur. Hvernig
hefði hann getað stritað þannig og neitað
sér um allt í öll þessi ár, ef vonin um, að
sonur hans mundi taka við af honum, hefði
ekki verið leiðarstjarna hans ?
Og þessi von hans hafði einmitt verið í
þann veginn að rætast. Drengurinn hafði
verið eitt ár á skrifstofunni til að læra
handtökin, þegar stríðið brauzt út. Á
hverjum morgni höfðu þeir fylgzt að á
skrifstofuna. Þeir höfðu farið heim aft-
ur með sömu lest. Og allar þær árnaðar-
óskir, sem hann hafði fengið drengsins
vegna! Það var heldur ekkert undarlegt.
Hann hafði reynzt prýðilega. Öllu starfs-
fólkinu, allt frá Macey gamla, hafði þótt
vænt um hann og allt viljað fyrir hann
gera. Hann hafði enga galla eftirlætis-
barnsins. Nei, hann var alltaf blátt áfram
og brosandi, hýr í viðmóti við alla, og
drengjalegur í útliti. Alveg afbragð! var
eftirlætis orðatiltækið hans.
En nú var þetta allt liðið, eins og það
hefði aldrei átt sér stað. Dag nokkurn
hafði Macey gamli fært honum skeytið,
sem kippt hafði grunninum undan lífs-
starfi hans. — Okkur tekur sárt að til-
kynna yður--------. Og hann hafði farið
heim yfirbugaður. Líf hans var í rústum.
Fyrir sex árum, sex árum-------. Tím-
inn var fljótur að líða! Það hefði eins get-
að skeð í gær. Hann tók hendurnar frá
andlitinu. Hann varð undrandi. Hann var
eitthvað öðruvísi en hann átti að sér. Hon-
um var öðruvísi innanbrjósts en hann
hefði viljað. Hann ákvað að standa upp og
líta á myndina af drengnum. En það var
ekki eftirlætismyndin hans; svipurinn var
óeðlilegur, kuldalegur, jafnvel hörkulegur.
Drengurinn hafði aldrei verið þannig.
Rétt um leið tók húsbóndinn eftir því, að
fluga hafði dottið ofan í stóru blekbytt-
una. Hún gerði þróttlitla, en örvæntingar-
fulla tilraun til að komast upp úr aftur.
Hjálp! hjálp! sögðu þessir grönnu fætur
í fjörbrotum sínum. En veggirnir á bytt-
unni voru votir; hún datt aftur niður og
fór að synda. Húsbóndinn tók penna,
veiddi hana upp úr með honum, og lét hana
á þerripappír. Brot úr sekúndu lá hún
hreyfingarlaus á svörtum blettinum, sem
myndaðist í kring um hana. Síðan beygði
hún framfæturna, greip í með þeim, og
um leið og hún lyfti upp rennvotum líkam-
anum, tók hún að hreinsa blekið af
vængjunum. Það var óskaplega mikið
verk. Fram og aftur, að ofan og neðan,
strukust fæturnir eftir, vængjunum, eins
og brýni eftir ljá. Svo var hlé. Hún virtist
rísa upp á blátærnar og svo þandi hún
gætilega út annan vænginn, því næst hinn.
Það tókst, og nú settist hún niður og fór
að þvo sér í framan eins og köttur. Hún
nuddaði saman litlu framfótunum, létti-
lega, fagnandi. Hættan var liðin hjá. Henni
var borgið. Fram undan var lífið.
En rétt í því datt húsbóndanum nokkuð
í hug. Hann dýfði pennanum á kaf í blek-
byttuna, studdi úlnliðnum á þerripappír-
inn og um leið og flugan þandi vængina
til flugs datt ofan á hana stór, þungur
dropi. Hvað skyldi hún nú taka til bragðs ?
Litla dýrið virtist algerlega yfirbugað, lé-
magna og hrætt við að hreyfa sig, af ótta
við það, sem næst kynni að henda. En
svo dróst hún af stað, hægt og með erfið-
ismunum, eins og hver hreyfing væri henni
kvöl. Framfæturnir fálmuðu út í loftið,
gripu í pappírinn, og svo hófst sama starf-
ið að nýju, að þessu sinni hægar.
Hún er þrautseig auminginn litli, hugs-
aði húsbóndinn og fann til aðdáunar yfir
hugrekki flugunnar. Þetta var sú rétta að-
ferð, sá rétti andi. Aldrei að gefast upp.
Það var aðeins-------. En nú hafði flugan
aftur lokið við að hreinsa sig, og hús-
bóndinn hafði rétt aðeins tíma til að fylla
pennann aftur og láta stóran, svartan
dropa detta ofan á nýhreinsaðan hkam-
ann. Hvað skyldi hún gera nú? Hann beið
andartak í kvíðafullri eftirvæntingu. En
bíðum við, framfæturnir fóru aftur að
hreyfast. Húsbóndanum létti. Hann laut
yfir fluguna og sagði blíðlega: — Litla,
kæna kv......... þitt. Hann blés jafnvel
á hana, til að hjálpa henni að þurrka sig.
En þrátt fyrir það var eitthvað fálmandi
og máttlaust í tilraunum hennar í þetta
skipti, og húsbóndinn ákvað með sjálfum
sér, að þetta skyldi vera í síðasta skipti,
sem hann dýfði pennanum í blekbyttuna.
Það varð líka svo. Síðasti dropinn féll
á blautt þerriblaðið og flugan lá hreyfing-
arlaus í pollinum. Afturfæturnir voru
límdir við bolinn; framfæturnir sáust ekki.
— Áfram, sagði húsbóndinn. — Hertu
þig! Hann ýtti við henni með pennanum
— árangurslaust. Flugan var dauð.
Húsbóndinn tók flugulíkið upp á end-
ann á papírshnífnum og fleygði henni í
bréfakörfuna. Hann varð gripinn svo níst-
andi ömurleik, að hann varð óttasleginn.
Hann spratt upp og hringdi á Macey.
— Færðu mér nýjan þerripappír, sagði
hann hörkulega, — og flýttu þér nú! Á
meðan gamli maðurinn rölti fram, eftir
pappírnum, fór hann að brjóta heilann um,
hvað hann hefði verið að hugsa um áðan.
Hvað var það? Það var---------. Hann tók
upp vasaklútinn sinn og þurrkaði sér um
hálsinn undir flibbanum. Nei, honum var
ómögulegt að muna það.
BRÉFIÐ HENNAR MARGRÉTAR.
Framh. af bls. 17.
og hann í veitingahúsinu . . . vegna rúm-
leysis, sagði Bastin.
Þetta varð síðasta lygasagan, sem hann
sagði, því að bakarinn varð svo reiður,
þegar allt komst upp eftir brúðkaupið, að
hann rak hann frá sér. Páll kom aldrei
heim fyrr en á morgnana og þá var hann
drukkinn. Hann stal úr kassanum og þeg-
ar bakarinn faldi hann, stal Margrét pen-
ingum handa honum. Fólk sagði, að hann
berði hana, þar til hún lofaði því, en það
er vonandi ekki satt. En bakarinn varð
að borga trúlofunarhringana og allar þær
gjafir, sem Páll hafði fært Margréti.
Til þess að losna við Pál, keypti bakar-
inn smábúð í Pont Ave handa honum. Páll
var þar um stund, en fór síðan með pen-
ingana til Parísar. Margrét var alein í
Pont Ave og aðframkomin af hungri, þeg-
ar bakarinn komst að því, og sótti hana.
Og nú er Margrét enn kynlegri en áður.
Hún fer í langar gönguferðir og syngur
ástarsöngva. Ef hún mætir einhverjum,
nemur hún staðar og spyr, hvort hann viti,
að hún hafi fengið bréf frá Páli.
Einu sinni bað einhver hana að lofa sér
að sjá bréfið. Þá varð hún alvarleg á svip
og sagði, að það væri heima. I nokkra daga
sást hún ekki úti, en síðar kom hún með
það. — Hér stendur, sagði hún, — að nú
kemur Páll bráðum, því að hann hefir feng-
ið ágæta stöðu sem verkfræðingur.
— Já, þú veizt, að maðurinn minn er
verkfræðingur, sagði Margrét og horfði
grimmilega á þann, sem hún talaði við.
— Já, hann hefir alltaf verið það, svar-
aði sá, sem hún spurði, jafn alvarlega. En
sá, sem frá þessu sagði, heldur því fram,
að hönd Margrétar hafi verið á bréfinu.
Bastin er sjómaður. Hann er kyndari á
stóru gufuskipi. Þegar hann er að moka
kolunum í eldholið, finnst mönnum hann
líta út eins og hann sé að slást við einhvern.
— Sterkur er hann, segja þeir. — En
kyndari verður hann aldrei, því að hann
kann ekki að beita kröftunum.
En þegar Bastin labbar um þilfarið, sér
hann Margréti ljóslifandi fyrir sér. Ein-
hvern tíma ætlar hann að skrifa henni
bréfið, sem Páll svíkst alltaf um að skrifa
henni.
FYNDINN KVIKMYNDAKÖNGUR.
Framh. af bls. 8.
geta skuldbundið sig til þess, sagði Gold-
wyn: „Ef þér eigið bágt með að lofa mér
þessu upp á æru og samvizku, hljótið þér
þó að geta lofað mér því upp á hversdags-
legan og kristilegan hátt?“
Eftirfarandi saga er um hann sögð, og
samkvæmt henni hlýtur hann að vera ann-
að hvort ákaflegur háðfugl, eða búa yfir
óvenju lélegri músikgáfu.
Þegar hann lét kvikmynda „Uppreisn-
ina“, eftir Tolstoj, ávað hann grísk-
kaþólska kirkjuhljómlist í þá mynd og lét
spila hana inn á filmuna. Síðan var hann
viðstaddur frumsýningu myndarinnar í
einkakvikmyndahúsi sínu, og varð svo yfir
sig hrifinn, að hann æddi um húsið og
vinnustöðvar sínar til' að f jargviðrast yfir
því við starfsfólk sitt, hve hljómlistin í
filmunni hefði tekizt með ágætum. Og er
hann gaf skipun um að spila tónfilmuna
aftur, ætlaði hann alveg að rifna af hrifn-
ingu. En sá ljóður var á þeirri sýningu,
að sýningarmaðurinn hafði gleymt að snúa
filmunni áður en hann hóf sýninguna, svo
að í þetta skipti var filman öfug í vélinni
og hljómlistin öll leikin aftur á bak.