Vikan - 12.10.1939, Síða 15

Nr. 41, 1939
V IK A N
15
Þrjóturinn.
— Ég hefi ekkert, sagði hann barna-
lega. Hann hafði gleymt því. Asni!
— Þér ættuð þá að reyna að ná yður
í eitt, sagði hún illilega.
— Getum við ekki dansað ? spurði hann.
— Nei, sagði hún og rauk upp tröpp-
urnar.
Hún var særð.
Hann reyndi að stynja einhverju upp,
en það tókst ekki. Andartaki síðar heyrði
hann hana heilsa kunningja sínum.
Denry hafði ekki framið neinn glæp, því
að honum var það að þakka, að hún var
á dansleiknum.
Hann náði í danskort og bað nokkrar
konur, sem hann þekkti í sjón, um dans,
en enginn gat dansað við hann. Sumar
horfðu á hann með fyrirlitningu eins og
þær vildu segja: — Er það asni að halda,
að danskortið mitt sé ekki fullskrifað.
Síðan stillti hann sér við dyrnar, en þar
stóðu nokkrir menn, sem dönsuðu ekki,
eins og Harold Etches, auðugasti verk-
smiðjustjórinn í „bæjunum fimm“, tæplega
24 ára. Shillitoe stóð þar einnig. Þeir stóðu
þöglir og horfðu á. Greifafrúin dansaði
ekki, en greifinn dansaði (auðvitað við
konu borgarstjórans nr. 2). En greifafrú-
in stóð á meðal bæjarstjórnarmeðlimanna
og brosti. Ef til vill hefir hún verið að
hvíla sig, ef til vill hefir enginn þorað að
bjóða henni upp.
— Hvers vegna býður enginn henni
upp? spurði Denry.
Hann hafði þagað, en nú fannst honum
hann verða að segja eitthvað.
— Gerið þér það, sagði Shillitoe.
— Það get ég vel, sagði Denry.
Harold Etches horfði gremjulega á hann.
— Ég skal veðja hundrað krónum, að
þér þorið því ekki, sagði hann fyrirlitlega.
— Fínt, sagði Denry og rauk af stað.
— Ekki drepur hún mig! sagði hann við
sjálfan sig um leið og hann gekk yfir gólf-
ið. Það var eins og allir vikju úr vegi fyrir
honum. Ef hann hefði hugsað sig um, hefði
hann aldrei farið af stað, en nú var hann
lagður af stað og gat ekki stöðvað sig.
Hann stóð fyrir framan greifafrúna,
áður en hann vissi af. Fyrir aftan hana
stóð hr. Duncalf. Denry hafði ekki tekið
eftir honum. Hann var hræddur við hr.
Duncalf og hafði ekki sagt honum, að hann
ætlaði á dansleikinn.
— Má ég dansa við yður, spurði hann
og brosti.
— Hundraðkallinn hefi ég unnið, sagði
hann við sjálfan sig.
— Er dansinn ekki að verða búinn?
spurði greifafrúin, og brosið hvarf ekki
af vörum hennar. Hún þekkti Denry ekki
í þessum búningi.
— Nei, nei.
Það, sem áður er komið af sögunni:
Edward Henry Machin var fæddur árið 1867
í elzta bænum af „bæjunum fimm“. Móðir
hans var saumakona og kallaði hann Denry.
Inn í menntaskóla komst hann með klækjum.
— Þegar hann var 16 ára gamall kom móðir
hans honum á skrifstofu hjá hr. Duncalf,
málafærslumanni. — Þá var það, að greifafrú
ein hélt dansleik í „bæjunum fimm“. Með
klækjum komst Denry inn á dansleikinn og
með klækjum útvegaði hann klæðskera sinum
og danskennara boðskort á dansleikinn ....
Hún lét undan, og hann tók hana í fang-
ið. Hún ætlaði sér að vera kurteis við alla
og gat því ekki byrjað á því að neita
manni um dans. Það hefði getað eyðilagt
allt. Þar að auki sá hún, að bæjarstjórnar-
meðlimirnir biðu eftir því, að einhver tæki
rögg á sig og byði henni upp. Annars var
hún ung og hafði gaman af að dansa.
Þau dönsuðu saman, og það gekk slysa-
laust, en um það leyti, sem Denry var far-
inn að njóta þess að hafa greifafrúna í
fanginu, var dansinn úti.
Greifafrúin hafði komizt að raun um,
að hann var barn.
— Þér dansið laglega, sagði hún eins
og hún væri frænka hans.
— Jæja, sagði hann himinlifandi. —
Þetta er í fyrsta skipti á æfinni, sem ég
dansa.
— Einmitt það! Þér eruð ekki ráðalaus!
— Nei, sagði hann, — en þér?
Hvernig sem á því stóð, fór greifafrúin
að skellihlæja. Allir sáu, að Denry skemmti
greifafrúnni vel. Þannig endaði dansinn.
Hún hló enn þegar hann hneigði sig fyrir
henni — eins og Ruth hafði kennt honum.
Hann gat ekki skilið þessa kátínu hennar
öðru vísi en að hann hlyti að vera mun
skemmtilegri en hann hafði hugmynd um.
Hann tók því að hlæja líka. Þegar hann
kom að hópnum við dyrnar, fann hann,
að hann hélt á blævæng greifafrúarinnar.
Hann stakk honum í vasa sinn.
— Rétt eins og að dansa við hvem ann-
an kvenmann. Þessi lýgi var svar við
spurningu Shillitoes.
— Að hverju var hún að hlæja? spurði
einhver.
— Gjörið svo vel, sagði Etches um leið
og hann rétti honum kæruleysislega hundr-
að krónuseðil. Hann var einn þeirra manna,
sem aldrei fara út fyrir dyr án þess að
hafa peninga á sér. — Maður veit aldrei,
hvað fyrir kann að koma.
u “
Framhaldssaga
| eftir Arnold Bennett. [
?l|IIIIIIIIIMMIIIIMMMIMIIIIIMIIIimillllMIIIIMIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIMMMIIIIMII?
Denry tók við seðlinum og kinkaði þegj-
andi kolli. Hann sá á fólkinu, að því þótti
mikið til hans koma. Hann var allt í einu
orðinn mikill maður.
Hann tók eftir því, að greifafrúin var
að dansa við einn bæjarstjórnarmeðliminn,
sem var ekki með hanzka. Það var honum
að þakka, að hann dansaði við greifafrúna.
Hann vissi, að nafn sitt yrði á hvers manns
vörum í Bursley. Hann mætti Ruth Earp,
þar sem hún var með ungri stúlku, sem
hét Nelly og var nemandi hennar. Hann
vissi ekki, hvort hann átti að forðast Ruth.
Hún gerði út um það með því að brosa til
hans.
— Æthð þér ekki að dansa við mig?
spurði Ruth Earp.
Hún lézt vera móðguð, en hann vissi, að
hún var það ekki. — Þér eruð kannske
svo vant við látinn, bætti hún við.
— Mig langar til að dansa við yður,
sagði hann blátt áfram.
— Þér kærið yður kannske ekkert um
það, þar sem þér hafið dansað við greifa-
f rúna ?
— Segið þetta ekki, sagði hann.
— Ágætt, þér getið fengið borðdansinn.
Hann tók danskortið hennar til þess að
skrifa nafnið sitt á það.
— En þarna stendur „Herbert“.
— O, svaraði hún kæruleysislega. —
Það gerir ekkert, strikið það bara út.
Hann gerði það.
— Hvers vegna biðjið þér Nelly ekki
um dans? sagði Ruth Earp.
Nelly roðnaði.
— Má ég dansa við yður næsta dans?
spurði hann.
— Já, hvíslaði Nelly feimnislega.
— Það er polki, og þér dansið hann ekki
vel, sagði Ruth við hann. — En Nelly
hjálpar yður.
Nelly fór að hlæja. Hún hélt, að Ruth
væri að skopast að honum. Það steig henni
til höfuðs að fá að dansa við hr. Machin,
þar sem hann var nýbúinn að dansa við
greifafrúna.
Við borðið sagði Ruth honum, hvað tal-
að væri um á dansleiknum. Margir, ungir
menn höfðu boðið greifafrúnni upp, en hún
hafði neitað þeim öllum. Það var sagt, að
hún ætlaði að dansa við Machin aftur. —
Þegar hún spurði hann, hvort hann ætlaði
að bjóða henni upp aftur, svaraði hann:
nei. Hann vissi, að of lítið og of mikið eyði-
leggur allt. Við borðið vann Denry mesta
sigurinn. Fínasta fólkið gaf sig á tal við
hann án. þess að kynna sig. Og yndislegar
konur sýndu honum, að danskortin voru
ekki fullskrifuð.
— Segið okkur, að hverju greifafrúin
hló? 30 sinnum var hann spurður að þess-
ari spurningu. Hann sagðist ekki vilja
segja það. Ung stúlka, sem hafði dansað
við hr. Stanway, en hann hafði dansað við
greifafrúna, sagði, að greifafrúin hefði
ekki heldur viljað segja það. Þetta var ein
sönnunin fyrir því, að allir töluðu um
hann.
Þegar dansleikurinn var að verða úti,