Vikan - 14.12.1939, Qupperneq 18

18
VIKAN
Nr. 50, 1939
MINNING. Framh. af bls. 8.
mann. Það brá fyrir leiftri í blá-dimmum
augunum, og nú mættust augu þeirra í
fyrsta sinn. —: —
Hún var ekkert feimin við hann, þó að
þau væru ókunnug, en samt roðnaði hún dá-
lítið gegn sínum eigin vilja. Síðan gengu
þau öll innar í danssahnn, og settust við
lítið borð, er stóð út við vegginn andspænis
hljómsveitinni. Skólakennarinn laut ofan
að Kolbeini, og sagðist treysta honum til
að skemmta sér vel í kvöld, því hér væri
nóg af fallegu kvenfólki og ágæt músik.
Kolbeinn svaraði þessu engu. Hann var
eitthvað viðutan þetta kvöld, en hvers
vegna, gerði han sér ekki verulega grein
fyrir. Hann sat við annan borðsendann og
fitlaði öðru hvoru, í eins konar ráðleysi,
við úrfestina sína, — gamla silfurfesti,
sem móðursystir hans hafði gefið honum
í fermingargjöf. Sá dagur hafði verið
stærsti dagurinn í lífi hans. Þá hafði hann
fundið sjálfan sig í fyrsta skipti á meðal
mannanna sem hlutrænan einstakling. Áð-
ur var hann aðeins ópersónulegur veru-
leiki innan f jölskyldunnar.
Nú fann hann aftur á móti til þess, með
sérstakri ánægju, að vera orðinn stór
karlmaður, þegar ung og lagleg stúlka átti
að dæma hann.--------
Hljómsveitin spilaði hægan vals, eftir
Johann Strauss. Tónarnir voru lokkandi,
en um leið æsandi. Eitthvert dulbúið afl
hafði völdin í danssalnum þetta kvöld, og
klukkan var gengin eitt kortér yfir 11, en
allir vissu, að dansinn yrði að hætta hálf
tólf. Nú heyrðist stutt hringing. Það var
síðasta aðvörunarmerkið. Kolbeinn leit í
kring um sig. Hann hafði gleymt því um
stund, hvar hann var. Nú sá hann, að stól-
amir í kringum hann voru flestir auðir —
en brosandi andlit og naktir armar svifu
um gólfið í dimmrauðu skini kvöldsins, og
nutu sýnilega ástríðuríkra áhrifa hinnar
líðandi stundar.
Dagga sat enn á stólnum sínum, beint
á móti Kolbeini. Faðir hennar var farinn
fyrir góðri stundu. Hann hafði beðið dótt-
ur sína afsökunar í þetta sinn, þó að hann
færi í fyrra lagi. Hann vildi, að þau væru
ein.-----
Kolbeinn Högnason þótti góður dans-
maður og var óspart öfundaður af því í
sínum hóp. Það var því ekki laust við, að
skólabræðrum hans þætti atferli hans und-
arlegt í þetta sinn, — þar sem hann hafði
ekkert dansað, og þó setið hjá fallegri
dömu frá því kl. 9 um kvöldið.
Það voru þó einkum vinkonur Döggu,
sem vorkenndu henni. — Að hugsa sér
slíkan herra. Oj bara, hvað það væri mikið
hallæri að vera með honum. Hún sjálf var
ekkert óánægð. Það var eitthvað í svip
þessa manns, sem dró hana að honum, án
nokkurs ógeðs. Þessar breiðu axlir og
hrafnsvarta, liðaða hár bar órækan vott
um festu og karlmennsku, svo var svipur-
inn allur hreinn og stillilegur, þó að and-
litið gæti hvergi nærri kallazt fallegt. Mó-
dökk augun lýstu einbeittum vilja, sem
ekki er líklegur að kvika fyrir minnsta
andblæ. — Þó voru þau blíðleg. Þrátt fyrir
allt.
Dagga gat ekki neitað sér um það að
horfa öðru hvoru á þennan mann, og ein-
hvern veginn fannst henni hún þekkja
þennan dreymna svip.
Líklega var hann svona, sá, sem hún
hafði svo oft hugsað um, þegar hún lék
á píanóið sitt mansöngvana eftir Schub-
ert. Þá fann hún það allra bezt, hve gott
það er að eiga persónulegan vin. Nú var
þessi draumsýn orðin ímynd veruleikans.
Alveg óvænt hafði fundum þeirra borið
saman, og nú byrjaði nýr þáttur í lífi
þeirra.
Hljómsveitin var hætt að spila og dans-
fólkið týndist hægt og hægt út úr salnum.
Kolbeinn og Öagga stóðu hlið við hlið í
forstofu Hótelsins. Eins og af sjálfu sér
fylgdust þau að, út á götuna.
tJti var kyrrt veður og stjörnubjartur
himinn í hátíðlegu veldi kvöldsins.
Það var indælt úti að vera.
Dagga átti heima í vesturbænum, bjó í
næsta húsi við stýrimannaskólann, en Kol-
beinn bjó suður í Tjarnargötu, svo að þau
áttu samleið dálítinn spotta með fram
Austurvelli.
Kolbeinn minntist eitthvað á það laus-
lega, þegar þau gengu fram hjá Alþingis-
húsinu, hve gott væri veðrið í kvöld og
gaman að fá sér göngutúr suður með tjörn.
Dagga féllst á þetta með þegjandi sam-
þykki og lagði hönd sína í handarkrika
hans.
Svo gengu þau um stund án þess að
segja nokkurn hlut. Þau vissu það bæði,
að hér var að byrja nýtt ævintýri. Örlaga-
valdið hafði valið þetta kvöld — og það
var staðreynd, að þau voru tvö ein saman
— en nóttin fór í hönd, — þessi blæsvala,
fagra aprílnótt, sem engin takmörk á, inn-
an við sjónvíddir ástar og hamingju.
Nú fyrst rauf Dagga þögnina, og spurði
Kolbein, hvar hann ætti heima.
— Hérna við tjörnina, anzaði hann.
— Ö! er það ekki guðdómlegt, kallaði
Dagga út í kvöldkyrrðina, — að eiga hérna
heima, við hjartarætur fegurðarinnar.
Þau voru þá stödd vestan við tjörnina, á
suður leið.
— Þykir yður útsýnið svo fallegt hér,
og hvers vegna talið þér svona hátíðlega
um þennan litla leirbolla, sem rúmar aðeins
örfáa regndropa í samanburði við hið vold-
uga úthaf.
Dagga horfði leiftursnöggt á manninn,
sem stóð við hlið hennar. Það brá fyrir
tortryggnislegri glettni eitt augnablik í
augum hennar, en jafnskjótt urðu þau
fjærræn og blíðleg. —
— Mér finnst eitthvað svo rómantískt
hér, var hið ákveðna svar.
— Hvað kallið þér rómantík?
— Það er hin dulræna fegurð tilverunn-
ar, sem aðeins birtist manni á vissum
augnablikum.
— Þér takið skáldlega til orða, ungfrú.
Mér finnst, aftur á móti, hreinleikinn birt-
ast helzt í hugarfari og framkomu mann-
anna, gegndi Kolbeinn, án þess að mæta
hinu rannsakandi augnaráði stúlkunnar.
— Ennfremur álít ég, að hin svokallaða
fegurð sé ekki nema að litlu leyti inni-
falin í ytra útliti eða staðháttum, heldur
í raunhæfum eiginleikum, sem ekki sjást
með berum augum. Vegna þess, að þaú
blekkir engan og veldur engum vonbrigð-
um.
— En hvernig er hægt að dæma um það,
sem enginn sér, skaut Dagga inn í, hálf
hneyksluð.
— Eftir reynslunni, anzaði Kolbeinn, og
dauflegt bros lék um samanbitnar varir, en
tvíræðu leyftri brá fyrir undir dökkum
augnabrúnum.
Nú gengu þau í hægðum sínum suður
tjarnarbakkann. Það hafði verið hláka og
hlýviðri undanfarna daga og losað ís frá
löndum — enda víða stórar, dökkar vakir
lengra frá landi. Hægur, þungur niður
heyrðist undir í skrönglinu og líktist hásu
hvísli. Nóttin var kyrrlát og hávaði bæjar-
lífsins dáinn út að mestu leyti. Þó heyrðist
stöku sinnum í einum og einum næturbíl og
virtust akhljóð þeirra eiga illa heima í hug-
skoti hrifnæmra sálna, sem leituðu að
leyndardómum ástarinnar í draumsýn
veruleikans.
Dágga var á heimleið, og Kolbeinn ætlaði
að fylgja henni. Þau voru orðin kunnug
hvort öðru, eftir þetta fyrsta kvöld, og
hætt að þérast. Dagga vildi láta það vera
svo. Kolbeinn hafði sagt henni frá for-
tíð sinni og fyrirætlunum í sambandi við
sjómennsku, og nú hallaði hún sér upp að
vinstri öxl hans, í þögulli sælu. Hann
þrýsti að brjóstum hennar með hægra
armi, svo laut hann ofan að henni og lok-
aði ilmsætum vörum hennar með ástríðu-
heitum kossi — án þess að viðhafa nokkra
afsökun. Það var stærsta syndin í lífi hans.
Dagga hallaði höfðinu að brjósti hans og
fölskvaleysi ástarinnar vakti í djúpum
augum hennar, eins og vormorgun í skín-
andi sól. Þannig sameinuð í fórnandi vilja,
bundust þau tryggðum, undir stirndum
himni, án allrar æðru. En það er hin
óskráða saga, sem eftir það gerðist.
Hún verður ekki sögð hér. Aðeins þetta:
Hann sat enn aleinn í litla þakherberg-
inu og braut heilann um tilgangsleysi
sjálfs sín.
Óteljandi spurningar, sárar og klagandi,
liðu í skuggalegri lest fyrir hugskots augu
hans. — En ekkert svar. Veggimir þögðu.
Það liðna var liðið og átti ekki aftur-
kvæmt.
— Er ekki eitthvert frægt skáld fætt
hérna í bænum?
— Ég veit það ekki ... að minnsta kosti
ekki þessi sex síðustu ár, sem ég hefi dval-
ið hér. *
Gefðu honum Kraka, hann kann lengi
við að taka.