Vikan - 01.02.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 5, 1940
13
kom og hvarf á augabragði. Hún lét ekki
á nokkum hátt í ljósi undrun yfir því, að
Michael skyldi ávarpa hana með nafni, en
fylgdi honum orðalaust.
Hann var ekkert að flýta sér að ná í
drykkjarföngin, þegar þau komu ofan í ká-
etuna, heldur gaf hann sér góðan tíma til
að virða hana fyrir sér. Hún var lítil og
þéttholda, gráeygð, alvörugefin eins og
kvekari. Það teygðist úr þögninni, en það
raskaði ekki jafnvægi hennar frekar en
rannsóknaraugu Michaels. Hún bara virti
hann fyrir sér í staðinn og komst að þeirri
einföldu niðurstöðu, að víst væri hann
myndarlegur maður og ásjálegur, en ekki
neitt til að gerandi væri veður út af því.
— Já, sagði Michael loksins og kinkaði
hægt kolli. — Þú ert lagleg. Ég vissi það,
en ég varð að fullvissa mig um það undir
fjögur augu, þar sem þú ert ekki undir
áhrifavaldi ístrubelgsins. Og þú ert líka
skynsöm, sem er sjaldgæfara hér um slóð-
ir. Rut á akri útlendingsins. Þú hlýtur að
skemmta þér ágætlega með sjálfri þér,
þegar þú í kyrrð og næði lítur yfir alla
þessa hvítbrystinga.
Hún gerði hvorki að játa né neita. —
Staðan er góð, sagði hún.
— En þú ert þúsund sinnum of góð í
hana. Ég sá það um leið og ég leit þig. Ég
er í rauninni skáld. Ég yrki á raunhæfa
vísu — læt verkin tala. Ég á jafnvel ekkert
í þessari skútu. Vinur minn á hana, hann
bað mig að gæta hennar á meðan hann
væri f jarrverandi.
— Hve lengi hafið þér — hve lengi hef-
urðu verið hér? spurði hún hugsandi.
— Tvö ár.
•— Átján mánuðir frádregnir?
Hann virtist hissa. — Hví þá, — já,
hvernig vissirðu það.
— Mér datt það í hug. Ég er ekki skáld.
Þú áttir peninga ?
— Þátíðarmyndin er rétt. Ég er blank- .
ur. I sex mánuði hefi ég þrælað eins og
húðarklár í þeirri von, að eyjarnar hérna
fælu eitthvað í skauti sér.
— Og ekki viljað kannast við ósigur
þinn?
Michael strauk hárið, sem var liðað og
svart. — Ég bað þig að koma hingað til
þess að tala við mig, en ekki til þess að
þú læsir mig ofan í kjölinn eins og bók.
— Það er vandalaust, sagði hún.
Öll hans mælgi og mikilmennska var
gufuð upp. Hann var eins og skólastrákur
frammi fyrir einbeittum kennara. Þau
þögðu um langa hríð, en viðræðan virtist
ekki falla niður.
— Úr því þú þekkir mig svona vel, hóf
hann loksins máls, — þá get ég alveg
eins játað það strax, að ég ætlaði mér að
kyssa þig í leyfisleysi. En það er nú búið
að vera. Ég er ekki sá ofurhugi, sem ég
hefi látizt vera í viðskiptunum að undan-
fömu. Ég þyrði ekki að kyssa þig, þó þú
bæðir um það sjálf, og það gerirðu ekki
— ekki enn þá. En eitt ætla ég að biðja
þig um, Rut. Farðu ekki með í þessa
heimskulegu för. Gerðu það ekki, vertu
kyrr hér í Samarai, og ég skal koma aftur.
Hún hló og hristi höfuðið. — Eins og
þú varst að segja, þá er ég Rut. Meðan
sir Alfred borgar mér kaup þá fylgi ég
honum, hvert sem hann fer.
Hann var einbeittur og alvarlegur á
svip.
— Ekki í þetta sinn.
— Jú.
— En ég hefi fyllstu ástæðu til þess að
aðvara þig. Ég segi þetta í beztu meiningu,
Rut.
— Því miður, Michael, sagði hún með
áherzlu. — Ég fer með.
Michael stundi. — Stelpugosi, og þrá
eins og sauðkind. Jæja, ég verð að taka
það með í reikninginn. En skepnurnar bíða
eftir brynningunni.
*
Þetta var þá Michael-eyja, sem enginn
hafði stigið fæti sínum á annar en skip-
stjórinn þeirra?
Nógu gaman að sjá hana. Fjórir dagar
og fjórar nætur höfðu verið fljótar að líða,
eiginlega allt í blárri móðu með sólskini
og stjömubirtu á víxl. Það var ekki fyrir-
hyggjuleysi að taka drykkjarföngin með.
Með land í augsýn tók víman að renna af.
Samkomulagið milli hjónaleysanna tók að
versna. Það var öruggast að flýta sér í
land og slá upp herbúðunum.
— Látið ykkur ekki bilt við verða, sagði
skipstjórinn, — þó sjórinn sé skolleitur í
lóninu. Það er vegna þess, að þetta er
kóraleyja og sjávarbotninn er þakinn hvít-
um kóral.
— Hvar er fiskurinn ? spurði sir Alfred.
— Hann er hinu megin við eyjuna, út-
hafs megin, sagði skipstjórinn og fór aft-
ur til að aðstoða Papúa-menn sína við
innsiglinguna.
Allt var litauðugt. Papúi, brúnn á
skrokkinn og gljáandi, hékk í reiðanum á
varðbergi. Segl'n voru felld og hjálparvél-
in hóstaði bláum reyk í smágusum upp í
loftið. Skúffjaðraðir pálmar hneigðu sig
Michael steyptist beint á hausinn i sjóinn. Um leið og hann hvarf, skaust Rut í snotrum sund-
bol upp viö hinn borðstokkinn.