Vikan


Vikan - 01.02.1940, Blaðsíða 12

Vikan - 01.02.1940, Blaðsíða 12
12 VIKAN, nr. 5, 1940' Smásaga eftir DALE COLLINS. að eiga sameiginleg áliugamál, og frúrnar voru báðar hneigðar fyrir bridge og hneykslissögur. Og svo var það sonur lafði Pratt’s, kvennagullið Davíð, og dóttir frú Greenhams, fegurðardrottningin Desiree. Allt var þetta á góðri leið, en varla nógu hraðfara, því bömin voru lífsleið af dálæt- inu, taugasvekkt og tortryggin. Hálfur Pegar Kyrrahafsnóttin skall á, lukust upp ævintýraheimar. Götuljósin í Samarai drápu titlinga milli þungra pálma- viðargreina, stjörnur himinsins sökktu sér í hafið, himinfallnar af aðdáun yfir spegil- myndum djúpsins, rauðir blossar frá fiski- bátum eyjaskeggja og ljósrákir frá perlu- veiða-loggortum loguðu á kvikum bárum, en einhvers staðar úti í myrkrinu lék á þrem tónum reyrpípublástur. Desdemona var gott skip, og ekki var það lakara að nota þetta augnablik til að gera út um kaupin. Dökkeygur Michael Burne vissi það, og augu hans glóðu. — Ef þið siglið með mér á þessari skonnortu, sagði hann, — þá verður það einstök ævintýraför. Skútan er engin Queen Mary, en úr því að hún var dubbuð upp fyrir vísindaleiðangur, þá tekur því ekki að sigla henni í kaupskap. Hún er mánuður á eyðieyju myndi hjálpa upp á. sakirnar og gera hjónaband óhjákvæmi- legt. Meðan svo eiginmennirnir væru að dorga fisk, gátu þær duflað í næði við skipstjórann. Sir Alfred og mr. Greenham voru báðir ráðríkir, en reynslan hafði kennt konum þeirra, að það var vel hægt að taka af þeim ráðin með því að stýra gætilega. Þær höfðú skotið á þessum fundi, og þær biðu rólegar átekta. Töfrar næturinnar höfðu þegar haft sín áhrif á unga fólkið. Það var nú að stinga saman nefjum fram í stafni og féll vel á með því. Friður ríkti þessa dýrðlegu nótt, og það var ekkert að fara í felur með til- finningar sínar. — Jæja, hvað segirðu, Jim? spurði sir Alfred. — Ég er til, ef þú ert til, sagði gáfna- ljósið Greenham. — Jæja, við sláum þá til. — Það var skynsamlegt, sagði Michael, fullur aðdáunar. — Piltarnir eru í landi, en við verðum að drekka ofan á þetta. Vilj- ið þér gera svo vel að hjálpa mér, ungfrú Brown ? — Já, það skal ég gera, sagði Rut Brown hæglátlega: Rut Brown var eins og skuggi í þessum félagsskap, eiginlega taldist hún til hóps- ins, en stóð þó utan við hann, ávallt reiðu- búin til þjónustu, ef kallað var. Og sir Alfred kallaði oft á einkaritara sinn. Hann gumaði af henni sem einskonar einkaeign sinni, þægilegri eign, hljóðlátri veru, sem ur á Eyjahafi. Frjálsmannlegur, djarf-eyg- ur og þó hæverskur — líklega ævintýra- maður. — Bíðum við, sagði sir Alfred Pratt, sem var svo auðugur, að hann vildi fá fullt andvirði peninganna. — Er nokkur fiskur ? Sækjast sér um líkir; sir Alfred var eins og þorskur í framan. — Hæ — kallaði Michael — nú byrjar ballið! Sir Alfred steytti hnefann: — Hvem andskotann ertu að þvæla maður? — alveg tilvalin fyrir ykkur. Ég sigli meðr ykkur um Eyjahafið í fjóra daga og skal fara með ykkur til Michael-eyju, sem ég á sjálfur. Þar hefir enginn maður stigið á land, nema ég, og það er einmitt staður- inn, sem ykkur dreymdi um, þegar þið komuð hingað — talsvert nær aldingarð- inum Eden, en Adamssynir hafa nokkra von um að komast. Kvenfólkið hreyfði ekki mótmælum. Maðurinn var eftirsóknarverður út af fyr- ir sig. Allt öðruvísi en allur þorrinn af karlmönnum um þessar slóðir, sem vel gætu verið íbúar úthverfis í stórborg. Þessi Michael Burne var laglegur og stæltur ná- ungi, sýnilega þaulkunnugur sjóferðamað- Ef þér viljið draga fisk, þá þarf ekki annað en renna línunni. Það er bara að var- ast það, að fiskurinn dragi mann fyrir borð. — Nóg að drekka og því um líkt, spurði mr. Greenham, sem hafði sogið whisky- pela í vöggu. — Við tökum drykkjarföngin með okkur, og njótum Paradísarsælunnar, sem Adam fór varhluta af. Kvenfólkið var þegar búið að samþykkja förina. Hún myndi áreiðanlega ýta undir það, sem þær báðar voru áfram um. Sam- komulag fjölskyldnanna hafði verið hið ákjósanlegasta, þegar um borð var komið. Húsbændumir voru nægilega vellríkir til

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.