Vikan - 01.02.1940, Blaðsíða 10

10
VIKAN, nr. 5, 1940
Rasmína á hjólaskautum.
Rasmína: Ég hefi ráðið kennara til að kenna
mér á hjólaskautum. Það er svo holl og góð
íþrótt! Ég ætla að æfa mig.
Gissur gullrass: Heldurðu, að þú getir
staðið ?
Rasmina: Hjálp, Gissur. Hvar ertu? Hvers
vegna slepptir þú? Ég er að detta. Plýttu þér,
Gissur.
Gissur gullrass: Já, þegar ég kem niður.
Rasmina: Það eru aðeins fyrstu sporin, sem
eru erfið. Ég var ágæt á hjólaskautum, þegar
ég var lítil.
Gissur gullrass: Þú heldur í mig eins og þú
sért að drukkna.
Rasmína: Það er eitthvað að skautunum.
Gissur gullrass: Þú værir stöðugri, ef þú
hefðir báðar fætur á jörðinni. Viltu ekki setj-
ast?
Rasmína: Vegurinn er alltof sleipur, eða
kannske hjólin. Ö, þau snúast.
Gissur: Biga þau ekki að gera það? Æ, Ras-
mína, þú ert að kæfa mig.
Rasmína: Gissur, hjálp, ég renn. Ég get ekki
stöðvað mig. Þú verður að flýta þér.
Gissur gullrass: Varaðu þig, þú ferð niður á
torg.
Lögregluþjónninn: Hvaða læti eru þetta. Viljið
þér stanza!
Rasmína: Ég get það ekki — ég er að deyja.
Maðurinn með körfuna: Hvað eru líka gamlar
kerlingar að þenja sig á hjólaskautum?
Það var gott, að stólpinn skyldi vera hér. Hjálp!
Hvers vegna er enginn björgunarmaður á svona
hryllilegri brú.
Rasmina: Hvað á ég að gera? Ég
renn og renn. Hvar er Gissur? Aldrei
getur hann verið við, þegar maður þarf
á honum að halda.
Je minn góður, ég renn á stólpann. Þetta er
höfnin — vatn. Og ég, sem kann ekki að synda
og hata vatn ... ég dett ... ég drukkna.
Rasmina: Nei, takk, ég vil heldur standa. Hvar á að setja það?
I
»
t
<
4