Vikan - 01.02.1940, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 5, 1940
15
Leikstjórinn: Sælir, Bjarni. Hvernig líður Leikstjórinn: Þetta er móður hennar að kenna. Bjarni: Kannske gætum við bjargað þessu með
Flóru? — Bjarni: Hún er alvarlega veik, aum- Hún lætur barnið borða alla skapaða hluti. því að láta Siggu litlu leika hlutverkið hennar,
inginn litli. — Leikstjórinn: Látum hana reyna.
Nú er Sigga litla máluð og á meðan segir ein Sigga: Ég kann hlutverkið utan að, því að ég Sigga: Ég skil ekki, að ég skuli vera svona
leikkonan henni, hvað hún eigi að segja. hefi séð leikinn á hverju kvöldi. Ég skal vanda falleg. — Leikkonan: Flýttu þér, Sigga. Þú átt
mig. að fara inn.
— 4 —
— Gugg-hikk-gugg, sagði barnið í vöggunni, og þótti
mönnum þá sýnt, að það væri komið í álögin.
Þegar á allt var litið, var skírnarveizlan mjög mis-
heppnuð.
Það kom brátt á daginn, að gjöf álfkonunnar var annað
en orðin tóm. Aumingja Gúmmílakk kóngur, sem ekkert
gat aðhafzt, fyrr en prinsinn komst á legg til að ávinna
sér þakklæti þegnanna, gerði allt, sem í valdi hans stóð
til að leyna mállýti sonar síns. En hikstinn í prinsinum
var alveg ógurlegur, og þar sem hann tók til að hiksta,
þó að hann ekki nema opnaði munninn til að tala, þá fór
allt í handaskolum, ef það fór þá ekki alveg út í veður
og vind.
Þegar drengurinn varð 12 ára, var látið boð út ganga
um allt ríkið, að hver sá, sem gæti læknað málhelti prins-
ins — það var látið svo heita í tilkynningunni, þar sem
konunglegur maður átti hlut að máli, — hann fengi ríkið
hálft í ómakslaun. En þó að ýmsir gerðu tilraun til þess
að ráða bót á talanda drengsins, og það voru aðallega
tungumála-prófessorar og kennarar í framsagnarlist, þá
gat ekkert stöðvað hikstann í prinsinum. Kennari einn í
framsagnarlist lagði svo hart að sér, að hann varð mál-
haltur af og fór í skaðabótamál við ríkisstjórnina út af
ómildum leikdómum, sem dundu á honum á eftir. — Það
bætti ekki úr skák, að gamall og heyrnarsljór dýralæknir
gaf sig fram við hirðina og ráðlagði tjöruplástur. Hann
hafði sem sé misskilið hina konunglegu tilkynningu og
haldið, að prinsinn væri með hrosshóf og haltur í þokka-
bót fyrir álög og gjörningar. Kóngur lét nú ítreka tilkynn-
inguna, en allt kom fyrir ekki, og gafst hann þá hreinlega
upp. Eftir þetta var látið svo heita, að allt væri í lagi og
hirðin öll beið róleg eða raulaði danslag fyrir munni sér
á meðan prinsinn hikstaði út úr sér því, sem hann þurfti
að segja. Liðu svo stundir fram og bar ekki annað til
tíðinda en að öllum stjórnarathöfnum seinkaði um helm-
Barnasaga Vikunnar 1.
'E
02
CÖ
■*->
<v
£
3
cö
g
3
u
:0
'O
'u
W
á
.£
io
s
'3
cd
s
s,
cö
ÍO
'£*
Oi
s
Ævintýri
eftir Anthony Armstrong.
Einu sinni var kóngur, sem hét Gummílakk, og hafði
móðgað álfkonu. I þá daga var það hið mesta
óhappaverk að móðga álfkonur. Það gat haft al-
varleg eftirköst. Það var á allra vitorði, að nágrannaríkinu
var stjórnað af vansköpuðu hrossi og öðru ríki stjórnaði
dauðhræddur krónprins í umboði stóreflis eikartrés, sem
alveg óvænt hafði fest rætur í næst bezta krýningarsaln-
um í höllinni. Gúmmílakk kóngur hafði nú samt sem áður
ekki orðið tilfinnanlega fyrir barðinu á álfkonunni, því að
amma hans kunni fyrir sér, og álögin hrinu ekki á hann,
nema hvað hann fékk óþægilegan verk í bakhluta líkam-
ans þenna sama dag. En álfkonan hugði á hefndir og beið
átekta. Leið nú og beið þangað til drottningin fæddi son,
sem hún kallaði Smekk, í þeirri von, að hann yrði smekk-
maður.
Þegar átti að fara að skíra, komu allar álfkonur í rík-
in með gjafir handa prinsinum. Þær voru einmitt að drekka
kaffið og gera lítið úr veitingunum, eins og gengur, þegar
allt í einu kom blossi og álfkonan móðgaða, sem auðvitað
hafði ekki verið boðið, birtist á gólfinu í mikilli svælu og
voða-skapi.
— Nú, hvers vegna er mér ekki boðið? spurði hún,
og meðan Gúmmílakk kóngur tautaði eitthvað um að hann