Vikan - 11.07.1940, Blaðsíða 1

PERLURNAR
EFNIS YFIRLIT
er á blaðsíðu 2.
Nr. 28, 11. júlí 1940

veitta Jan Peters
hamingjuna. En svo
ætlaði hún allt í einu
að renna úr greipum
hans.
SMÁSAGA
eftir
MICSíAEL DAVID.
Það var þétt þoka yfir hafn- ;
arbakkanum í Baratonga ,
og þeir, sem voru þar á gangi, 1
urðu eins og ómennskar verur,
og líktust draugalegum skugg-
um. Jan Peters var einn af þess-
um skuggum. Hann nam staðar
fyrir utan „Gylltu slönguna“ og
skoðaði marglitar auglýsingar.
Hann hafði vitað, að þar mundi
vera auglýsing með Pepitu.
Allir á Baratonga-ströndinni
þekktu Pepitu eða Ijöfðu heyrt
hennar getið. Hún var ekki frek-
ar spænsk en Jan Peters, þótt
hún bæri þetta nafn. En hún
dansaði eins og engill.
Hann beið eftir henni, þegar sýningunni
var lokið. Honum var heitt um hjartaræt-
umar, er hann hugsaði til hennar. Flestir
karlmenn á Baratonga-ströndinni höfðu
reynt að komast í kunningsskap við hana,
en aðeins einum þeirra hafði tekizt að
kynnast henni náið. Sá maður gekk undir
nafninu Papuaner-Tom. Hann var ófyrir-
leitinn þorpari, ef trúa mátti sögum þeim,
sem um hann gengu, sluddmenni, sem ekki
klýjaði við neinum óþokkabrögðum.
Hver maður á Baratonga-ströndinni var
undir járnhæl hans. Karlmennirnir óttuð-
ust hann af ýmsum ástæðum, og konurn-
ar ... ! Pepita sagði Jan margt um það,
þegar þau gengu saman í þokunni þetta
kvöld, fram hjá seglskipum, perluveiðara-
bátum og strandferðaskútum, sem voru
eins og draugalegir skuggar. Og þau fóru
fram hjá Tutlia, skútunni hans Papuaner-
Toms.
— Hjálpaðu mér, sagði Pepita. — Hjálp-
aðu mér til þess að komast burtu. Ég hefi
engan frið fyrir honum.
En Jan komst fljótt að því, að það var
hægra sagt en gjört. Daginn eftir kom
ófélegur náungi eins og af tilviljun um
borð í Mauna Loa. Á því skipi
var Jan seglgerðarmaður og
timbursmiður.
— Þetta er víst Jan Peters,
sagði þessi náungi. — Nú og
það er nú svo sem auðséð,
bætti hann við og horfði háðs-
lega á Jan. — Ég er sendur
frá Papuaner-Tom og átti að
segja, að þér væri hollast að
koma ekki nærri „Gylltu slöng-
unni“ og Pepitu.
Jan var ekki sérlega mikill
vexti, en hann var engin rag-
geit og gat ekki gleymt svipn-
um á Pepitu, þegar hún bað
hann að hjálpa sér.
— Skilaðu kveðju minni til
Papuaner-Toms, sagði hann,
— og segðu honum að skipta
sér ekkert af mínum málum.
Náunginn varð í fyrstunni
orðlaus yfir þessari býræfni.
Hann stóð og glápti á Jan. Svo spýtti
hann út fyrir borðstokkinn og sagði „Ö-
key“.
Jan horfði á eftir honum, þar sem hann
gekk niður hafnarbakkann. Jan beit á
jaxlinn. Hann hafði heyrt margar sögur
um Papuaner—Tom.
Framhald á bls. 13.