Vikan - 11.07.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 28, 1940
13
PERLURNAR -
Framhald af forsíðu.
Daginn eftir var Jan Peter dreginn upp
úr sjónum nær dauða en lífi.
Mannskæðir hákarlar voru í Baralong-
flóanum, þar sem Jan var bjargað. Þegar
hann kom af spítalanum, var hann með
tréfót. Menn leggja mikið í sölurnar fyrir
kvenfólkið.
Jan hafði aldrei verið neitt sérlega mik-
ill fyrir mann að sjá, og nú, þegar hann
var kominn með tréfót, fannst honum
hann ekki vera nema hálfur maður eða
varla það. Þetta varð til þess, að hann í
langan tíma kom ekki nálægt Baratonga-
ströndinni og Pepitu. Hann hafði í raun og
veru ekki kjark til að láta hana sjá sig.
Dag nokkurn var hann niður við Keala-
kua og sá þá, að verið var að setja mat-
föng um borð í skonnortuna Upolu. Hana
hafði hann oft séð í Baratonga. Jan gekk
út í dallinn og spurði eftir skipstjóranum.
Hann leit þorparalega út, fitlaði við skegg-
hýjunginn og glápti á Jan. — Svo að þig
vantar skipsrúm? Ég veit ekki, hvað skal
segja. Ertu ekki stirður á þessum stólpa-
fæti? Jan sýndi honum, að hann gat farið
allra sinna ferða á gervifætinum og Charlie
Brown horfði undrandi á hann. Svo skelli-
hló hann, sló á öxlina á Jan og sagði: —
Þú ert ágætur. Við siglum í fyrramálið.
I dögun var siglt af stað, en ekki til
Baratonga, eins og Charlie hafði sagt öll-
um á Keatakna. Upolu stefndi suður á
bóginn til Astral-eyjanna og áður en langt
um leið, óskaði Jan þess, að hann hefði
aldrei stigið fæti sínum um borð í skút-
una. Það var eitthvað leyndardómsfullt
við þessa ferð. Jan hafði aldrei komið til
Astrol-eyjanna, en heyrt menn tala um
þær, og að sögn voru þær óbyggðar.
Kvöld eitt sat Jan á rekkjunni sinni og
var að taka af sér tréfótinn. Hann var
órólegur. Það var eitthvað bogið við þessa
ferð, eitthvað uggvænlegt. Charlie Brown
var í einhverjum æsingi, sem hann átti
bágt með að dylja. Areher, sem virtist ráða
eins miklu og skipstjórinn, stóð stundum
tímunum saman úti við borðstokkinn og
horfði í suður. Og þriðji maðurinn, Collins,
var líka einhver skuggapersóna.
Areher kom niður og sá Jan þarna með
tréfótinn við hlið sér. Hann settist á rekkj-
una á móti honum, því að þeir voru saman
í káetu. Hann bauð Jan sígarettu.
— Veiztu nokkuð, hvert við erum að
fara? spurði hann.
Jan hrissti höfuðið. Honum fannst
hyggilegast að segja sem minnst.
— Þá skal ég segja þér það. Við förum
til Astrol-eyjanna. Þú hefir heyrt þeirra
getið ?
— Já, sagði Jan. — Eru þær ekki
óbyggðar ?
Areher brosti og þetta bros gerði Jan
enn þá órólegri. — Þær voru óbyggðar,
þar til fyrir ári síðan. Ég kom í eina eyj-
una með náunga, sem heitir Paseal. Við
vorum að leita að perlum. Hann pýrði aug-
un og horfði hvasst á Jan. — Það er bezt
að segja þér eins og er ... við fundum
perlur.
Jan kinkaði kolli. Nú fór hann að skilja
allt betur. — Og nú ætlið þér að ná í meira
af þeim?
Areher hristi höfuðið. — Ekki beinlínis
það. Paseal varð eftir á eyjunni. Það var
lítið um mat á skipinu. Ég tók dálítið af
perlunum með mér. Aðeins nokkrar þeirra.
Paseal fékk afganginn. Og ef heppnm hefir
verið með honum, þá . . . Areher hallaði sér
aftur á bak í rekkjunni og Jan sá græðgis-
glampa í augum hans. — Skilurðu mig ...
Paseal og ég áttum að skipta til helminga.
En síðan hefi ég hugsað dálítið nánar um
þetta.
Hann þagnaði.
— Jahá! sagði Jan og vissi ekki, hvernig
hann átti að taka þetta.
Areher hallaði sér að honum. — Þú ert
sá eini hér um borð, sem ég get treyst,
sagði hann. — Brown er glæpamaður.