Vikan - 11.07.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 28, 1940
11
lliAii, a ktjfpti Lnioi
9 Framhaldsaga eftir EDGAR WALLACE
„Afsakið, segið þér!“ sagði herra Tack og
stillti sig. Hann var lítill og feitur, með gljáandi
skalla og mikið gulleitt yfirskegg. „Afsakið! Það
er lítill vandi að segja það. Þér hafið brotið öll
fyrirmæli, m í n fyrirmæli. Þér hafið brotið þau
sérstöku fyrirmæli mín, að allir ættu að vera
komnir stundvíslega klukkan níu. -— en é g á
svo bara að afsaka, dag eftir dag.“
Unga stúlkan svaraði engu, en maðurinn með
flókahattinn fylgdist með öllu af óskiptri at-
hygli.
„Tlr þvi að ég get komið stundvíslega, ung-
frú Marion, ættuð þér að geta það líka,“ sagði
herra Tack.
„Mér þykir þetta mjög leiðinlegt," sagði ung-
frúin aftur. „Eg svaf yfir mig. Ég fór að heim-
an án þess að borða morgunverð.“
„Ég fór nógu snemma á fætur," hélt herra
Tack áfram.
Elsie Marion snéri sér að honum; þolinmæði
hennar var að þrotum komin. Þannig var hann
— nú mundi hún ekki hafa frið fyrir honum það
sem eftir væri dagsins, en henni fannst vera
nóg komið. Hana grunaði, að uppsögnin mundi
vera á næstu grösum hvort eð væri.
„Haldið þér að mér sé ekki sama, hvenær þér
farið á fætur?“ spurði hún og gat ekki lengur
haft hemil á reiði sinni.
„Þér eruð eldgamall í samanburði við mig.
Þér farið sjálfsagt á fætur bara af þvi, að þér
getið ekki sofið, en ég sef af því, að ég get ekki
farið á fætur.“
Það var á móti eðli hennar að nota svona orð,
en hún gat ekki stillt sig.
Herra Tack varð hvumsa. Slikri ósvifni hafði
hann aldrei orðið fyrir alla sína forstjóratíð.
„Yður er hér með sagt upp,“ hreytti hann út
úr sér.
Ungfrú Marion renndi sér ofan af tréstólnum
náhvít í framan.
„Ekki strax — ekki strax,“ flýtti herra Tack
sér að segja. „Þér fáið einnar viku uppsagnar-
frest.“
„Þakka yður fyrir, ég vil heldur fara strax,"
sagði hún rólega.
„Þér eruð nauðbeygðar til að vera,“ sagði
herra Tack og dró andan þungt, — „ef þér farið
strax, verðið þér látnar fara, án þess að fá
nokkuð vottorð."
Hún klifraði aftur sigrihrósandi upp á tré-
stólinn.
„Þá verðið þér að hætta að skamma mig,“
sagði hún djarflega. „Ég skal gera skyldú mina,
en ég læt ekki kúga mig. Ég vil ekki hlusta
á þennan sífellda skæting i yður,“ hélt hún ótrauð
áfram, án þess að skeyta um afleiðingarnar, og
ungi maðurinn með hattinn, sem nú hafði bland-
að sér óhikað í hópinn, brosti uppörvandi til
hennar. „Ég kæri mig heldur ekki um hinar
„vinsamlegu" áminningar yðar. Þér eruð eigandi
að andstyggilegri verzlun, þar sem undirmenn
yðar móðga varnarlausar stúlkur, sem ekki þora
að hrinda frá sér. Einhverntíma skal ég skrifa
sögu Tacks & Brightens og senda „Monitor"
hana.“ ,
Þetta var hræðileg ógnun, sem hún hafði gripið
til, af því að hún var að byrja að missa kjark-
inn og sigurhrósið var að hverfa. En herra Tack,
sem hvorki var sálfræðingur, né sérlega skarp-
skyggn, brá litum. „Monitor" hafði þegar boðað
hneyksli i e i n n i stórverzlun i Oxford Street,
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa alla London. Hon-
um hefir verið sýnt banatilræði á götu, en
tilræðismaðurinn náðist. Elsie Marion er
umkomulaus stúlka, sem vinnur hjá Tack
& Brighton. Hún hefir komið of seint á
skrifstofuna og herra Tack er að veita
henni ákúrur fyrir það.
sem var í miklu áliti, og herra Tack var haldinn
hræðslu hins heiðvirða manns við almennings-
álitið.
„Ef — ef þér dirfist,“ sagði hann ógnandi. „Þér
— þér skuluð svei mér gæta yðar, ungfrú, ég
skal, að mér heilum og lifandi, koma yður héðan
út, og það strax. Hvað var það fyrir yður, herra
minn?“
Hann snéri sér að manninum með hattinn, sem
hann hafði ekki komið auga á fyrr.
„Nafn mitt er Gillett,“ sagði hann hægt, —
„ég kem frá „Monitor" -— hum — ég vildi gjarn-
an tala við ungfrúna augnablik."
„Farið til fjandans," sagði herra Tack ógn-
andi.
Ungi maðurinn hneigði sig.
„Þegar ég er búinn að tala við ungfrúna,"
sagði hann.
„Ég banna yður að gefa þessum manni upp-
lýsingar um verzlun mina,“ æpti forstjórinn fok-
reiður.
Blaðamaðurinn lygndi augunum áhyggjufullur.
„Veslings maðurinn,“ sagði hann og hristi
höfuðið, „ég ætla ekki að tala við hana um
verzlun yðar, ég ætla að tala við hana um King
Kerry.“
Herra Tack gapti af undrun.
„King Kerry ?“ sagði hann, „en það er einmitt
hann, sem ætlar að kaupa þessa verzlun!“ Þannig
slapp leyndarmálið út úr honum, sem hann hafði
gætt svo vandlega hingað til. Með einni setningu
hafði hann gefið skýringuna á hinum batnandi
fjárhag verzlunarinnar, á lága vöruverðinu og
ýmsu öðru merkilegu, sem komið hafði fyrii- síð-
ustu mánuðina.
„Hann ætlar að kaupa þessa búðarhoiu líka?“
sagði maðurinn með hattinn kæruleysislega. „Það
kemur reyndar ekkert málinu við. Fyrir hálfri
stundu var King Kerry sýnt banatilræði við neð-
anjarðarbrautina i Oxford Street. Á eftir fór
hann og keypti alla Portland Place sdmbygging-
una, eins og ekkert hefði í skorizt.“ Hann sneri
sér að ungfrú Marion.
„Hann bað mig að reyna að hafa upp á yður,“
sagði hann. „Hann lýsti yður svo nákvæmlega
að mér getur alls ekki skjátlast."
„Hvað í ósköpunum getur hann viljað mér,“
sagði hún skjálfandi.
„Bjóða yður til hádegisverðar á Savoy,“ sagði
Gillett, „svo að hann geti komist að raun um,
hvers virði Tack & Brighten er,“ sagði hann
brosandi.
Herra Tack féll ekki í yfirlið. Hann var of
kurteis til þess. En hann var óstyrkur og reik-
ull í spori, þegar hann gekk inn á einkaskrif-
stofuna sina, og deildarstjórinn yfir nærfata deild-
inni — sem heyrði hvað herra Tack sagði við
sjálfan sig — stakk fingrunum i eyrun. Hann
var sem sé kominn af heiðarlegu og siðprúðu
fólki, sem ekki þolir að heyra blót og formæl-
ingar.
4. KAPlTULI.
Maðurinn, sem drakk kaffi.
1 fangaklefa í Vine Street sat maður og grúfði
stynjandi andlitið í höndum sér. Hann var alger-
lega ringlaður og reyndi árangurslaust að fá
eitthvert samhengi í atburði síðasta sólarhrings.
Hann mundi, að hann hafði mætt manni á bakka
Themsár, sem hafði verið svo harðorður, að orðin
höfðu dunið á honum eins og svipuhögg, en þó
hafði maðurinn verið vingjarnlegur i framkomu.
Hann mundi líka, að þessi maður hafði slegið
hann, og að annar maður hafði komið þar að,
nauðrakaður, ungur maður, sem hafði tekið hann
með sér heim til sín og gefið honum eitthvað
að drekka.
Svo hafði þessi ókunni maður farið með hann
eitthvað annað og beðið hann að halda vörð, og
síðan höfðu þeir elt gráhærða manninn i bíl.
Allt, sem skeð hafði greindi hann óljóst í gegn-
um þokumóðu ölvímunnar. Þeir höfðu borgað bíl-
inn og gengið áfram til South London, og svo
höfðu þeir komið aftur, og maðurinn hafði kvatt
hann fyrir utan neðanjarðarbrautarstöðina óg
þrýst skammbyssu í lófa hans. Skömmu síðar
hafði gráhærði maðurinn komið, og án frekari
heilabrota hafði Horace Bagzin lyft skammbyss-
unni og hleypt af í ofsalegri reiði, en án þess að
geta gert sér grein fyrir, hvers vegna hann væri
reiður. Og svo kom lögreglan.
Þetta var allt, sem skeð hafði.
Skyndilega datt honum eitthvað í hug og hann
spratt. upp blótandi. Þeir voru að leita að hon-
um út af Wiltshire-málinu. Skyldu þeir þekkja
hann aftur?
Hann þrýsti á litla rafmagnsbjöllu í veggnum,
og vörðurinn kom og horfði alvarlegur á hann
í gegnum grindahurðina.
„Fyrir hvað er ég ákærður?“ spurði Baggin
ákafur.
„Það vitið þér vel,,“ var svarið, „það var lesið
upp fyrir yður á ákærubekknum.“
„Já, en ég er búinn að gleyma þvi,“ sagði fang-
inn. „Þér fáið ekkert illt fyrir að segja mér fyrir
hvað ég er ákærður, er það?“
Fangavörðurinn var á báðum áttum. Svo sagði
hann það.
„Þér eruð ákærður fyrir morðtilraun og morð.“
„Hvaða rnorð?" spurði Baggin.
„O, þetta gamla, þér vitið, Baggin."
„Baggin!"
Þeir höfðu þá komist að hver hann var.
En enn þá var ekki öll von úti fyrir hann.
Þessí riki náungi, sem hann aldrei hafði séð
fyrr, og sem hafði fengið hann til að skjóta á
gráhærða manninn, gat hjálpað honum, og hann
bjó i stóru húsi,
Hvað hét hanh nú aftur?
I stundarfjórðung gekk Baggin fram og aftur
um klefagólfið og streittist með kvalarfullu höfð-
inu við að reyna að muna þetta nafn, sem alger-
léga var stolið úr huga hans.
Því að, þótt undarlegt megi virðast, hafði
hann komizt að, hvað þessi ókunni maður hét,
þó að hann sjálfan grunaði það ekki neitt.
1 anddyri hússins, sem hann hafði farið með
hann inn í, var lítil hilla með fíngerðum silfur-
og glermunum. Um leið og Baggin gekk inn,
hafði hann séð nokkur bréf liggja á hillunni.
Baggin var forvitinn að eðlisfari og auk þess
leikinn i að lesa rithönd, og hann hafði séð, að
utanáskriftin var ....
Zeberlieff!
Þama kom það, Zeberlieff var nafnið, og hús-
ið var í Park Lane. Það mundi hann nú. Hann
var eftir sig eftir þessi heilabrot, en var þó létt-
ara í huga.
Hann hringdi aftur, og fangavörðurinn kom
gramur yfir þessu sifelda ónæði.
„Hvað viljið þér nú?“ spurði hann þver-
móðskulega.
„Get ég fengið pappir, umslag og blýant?"
„Það getið þér gjarnan,“ sagði fangavörðurinn.
„Hverjum ætlið þér að skrifa — lögfræðingi?"