Vikan - 11.07.1940, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 28, 1940
Veiztu það, Jan? Ég hefi einu sinni séð
hann ... Jæja, en það skiptir annars engu
máli. En hann er glæpamaður, mundu það!
Og Collins er versti þorpari, sem verið
hefir hér um slóðir. En perlurnar á ég.
Paseal á ekki einusinni rétt á þeim.
Jan sagði ekkert, en honum fór ekki að
lítast á blikuna.
— Það verða því ég og þú, Jan, sagði
Areher, — á móti Brown og Collins og
Paseal. Vertu með mér, þig skal aldrei
iðra þess, því lofa ég.
Jan var í einu svitabaði, og það var sem
allan mátt drægi úr honum. Nú skildi hann,
hvemig í öllu lá.
Næsta morgun komu þeir upp undir eyj-
amar. I fjömnni stóð maður og veifaði til
þeirra. Það var Paseal. Jan sá Charlie
Brown og Areher fara í bátinn og róa í
land. Honum leizt ekki vel á þetta allt
saman. Collins varð kyrr á skipinu. Jan
skildi ekkert í því, að Areher hafði trúað
Brown og Collins fyrir þessu. Hann hlaut
að hafa sagt þeim of mikið í ölæði. Eða
... það skipti reyndar engu máh. En eitt
var víst: örlög Paseals voru ákveðin. Jan
vissi það, en gat ekki hjálpað honum.
Dagurinn var lengi að líða. Brown og
Areher komu ekki um borð fyrr en í
myrkri og Jan horfði á þá áhyggjufullur.
Paseal sá hann ekki... og daginn eftir var
eyjan úr augsýn.
Þegar Jan um morguninn kom haltrandi
niður káetustigann, sá hann þá alla þrjá
standa kringum borð, þar sem glitrandi
perlur lágu í hrúgum. Brown strauk yfir
þær með fingmnum.
— Það er nóg, heyrði Jan að hann
sagði, — til þess að gera úr þeim þrjár
fínustu hálsfestar í heimi ... er það ekki
Collins ?
Jan leið illa. Han rak tréfótinn fast nið-
ur í gólfið. Brown og Collins snem sér við
og horfðu á hann og Brown gat ekki slitið
augun af honum, þegar hann fór upp aft-
ur. — Það var slæmt, að hann skyldi sjá
þær, sagði Brown hugsandi. — Við þrír
höldum saman . .. en Jan ...
Collins kom perlunum fyrir. Skömmu
síðar fór Brown og Collins upp á þilfar.
Jan heyrði þá tala saman í hálfum hljóð-
um. Þegar hann litlu síðar gekk fram hjá
þeim, snem þeir sér við og horfðu á eftir
honum. Brown hélt annari hendinni utan
um skammbyssuna í vasanum ...
Það var dimmt og engar stjörnur sáust.
Jan leit við og sá Brown standa rétt hjá
sér. Hann hafði komið aftan að honum,
hljóðlaust eins og köttur.
— Hve mikið veizt þú, Jan? spurði
hann lágt.
Jan hopaði út að borðstokknum, en
Brown elti hann. Svo gat Jan ekki stillt
sig lengur:
— Ég veit, að þið Areher fómð í land
á eynni og myrtuð manninn, án þess að
bhkna.
Brown stóð grafkyrr, en svaraði svo
með því að kinka kolli. Síðan stökk hann
á Jan, áður en hann fékk tíma til að átta
sig. Brown hafði haldið annari hendinni
fyrir aftan bakið og var með barefli í
henni, og sló nú Jan, svo að hann féll á
borðstokkinn og þaðan í sjóinn. Dálítið
skvamp heyrðist, síðan varð nóttin aftur
þögul — og dimm. Brown hlustaði augna-
blik á skvampið og sneri sér svo við og
kom auga á Collins, sem stóð rétt hjá hon-
um. Augu hans vora tryllt og andlitið af-
myndað.
— Perlurnar, sagði Colhns, — perlum-
ar eru horfnar. Þær em ekki þar, sem ég
lét þær.
Brown horfði á hann agndofa. Það var
eins og hann skildi ekki strax, hvað hann
var að segja. Svo varð hann hamslaus af
bræði.
— Horfnar? öskraði hann. — Hvernig
stendur á því? Hvemig geta þær verið
horfnar?
Hávaðinn í Brown varð til þess að
Areher kom hlaupandi upp á þilfarið.
Brown sneri sér að honum í trylltum æs-
ingi. — Collins segir, að perlumar séu
horfnar. Veiztu nokkuð, hvemig í þessu
liggur, Areher? Ef þú hefir ...
Brown gekk ógnandi til Arehers með
barefli á lofti En Areher horfi einkenni-
legur á svipinn út yfir borðstokkinn.
— Hvaða skvamp var það, sem ég
heyrði? spurði hann.
— Skvamp? Brown hikaði. — Það var
Jan.
Areher fölnaði upp og greip um borð-
stokkinn. Svo tók hann að hlæja litla
stund, en varð síðan alvarlegur.
— Þetta var ágætt, sagði hann. Það er
næstum hlægilegt. Hlustið þið nú á mig,
Brown og Collins. Mér hefir aldrei litist
á ykkur. Það er óþarfi að glápa svona á
mig. Ég vissi, hvað þið ætluðust fyrir.
Brown sleppti bareflinu. 1 stað þess
lagðist höndin í vasanum utan um skamm-
byssuna. — Hvað ætlarðu að segja meira,
Areher, sagði hann ógnandi. — Hvað hef-
irðu gert?
— I nótt, sagði Areher, — meðan Jan
svaf, tók ég tréfótinn hans og holaði hann
að innan, svo að perlurnar komust fyrir í
honum og gekk vel frá öllu saman. Nú er
hann drukknaður og hefir tekið perlurnar
með sér ...
Collins öskraði af bræði. Brown þreif
byssuna upp úr vasanum, en Areher hafði
beygt sig, fljótur eins og elding, og gripið
bareflið og rak það nú af öllu afli í höfuð-
ið á Brown, en hann hné niður og í sjóinn,
því að borðstokkurinn var brotinn. Á sama
augnabliki og hann hvarf í hafið, réðist
Collins með hníf í hendinni að baki
Areher ...
Það var heiður himinn yfir höfninni í
Baratonga. Papuaner-Tom gekk hægt inn
í Gylltu slönguna. Hann var þungbúinn og
ógnarlegur. — Hvar er Pepita? spurði
hann.
Enrico veitingamaður varð aumingja-
legur á svipinn og neri hendur sínar. —
Senor Tom, Pepita er farin. Hingað kom
einhver maður og sagði: — Nú er ég kom-
inn að sækja þig. Pepita hló og grét á
víxl. Svo fór hún með manninum — svona
var það, Senor.
— Fór hvert? spurði Papuaner-Tom.
—: Ég veit það ekki, Senor. En eitthvað
heyrði ég manninn vera að tala um Nýju
Guinea ...
Papuaner hnyklaði brúnimar og varð
illilegur. — Hvað maður var þetta, Enrico?
Hvernig leit hann út?
— Það var lítill maður, sagði Enrico,
— lítill maður með tréfót.
Jan Peters sat á svölunum hjá sér og
leið prýðilega. Hann var orðinn efnaður
maður. Því skyldi honum þá ekki líða vel ?
Hann átti beztu ekrurnar þar um slóðir.
Hann hafði fengið ágætan mann, til þess
að stjórna þeim og eftir nokkra daga —
í næstu viku ætlaði Jan heim til Englands
með Pepitu, konunni sinni. Allir draum-
ar Jans höfðu ræst. Hann brosti.
Pepitu kom hlaupandi niður úr garðin-
um. Hún stökk létt og yndislega upp tröpp-
urnar og veifaði sigri hrósandi byssu, sem
hún var með í hendinni. — Fjórir blettir í
röð á sjö metra færi, sagði hún og hló.
— Þú getur farið að taka þátt í skot-
keppni, Pepita, sagði Jan. — Þegar við
komum til Englands, setjum við upp skot-
skífu í garðinum, því að auðvitað komum
við til með að hafa garð. Við skulum lifa
góðu lífi, bjóða vinum okkar heim, og þú
berð þá allar perlumar, sem ég hefi gefið
þér.
Pepita hló af gleði og hélt áfram inn í
húsið. Jan horfði á eftir henni með aðdáun
og brosti.
En þegar hann sneri sér við aftur, hvarf
brosið af vörum hans. Fyrir framan hann
stóð maður, algerlega óvænt, eins og hann
hefði komið upp úr jörðinni eða falið sig
bak við runna skammt frá þeim — og auð-
vitað hafði hann gert það.
Þetta var Papuaner-Tom.
Jan hreyfði sig ekki, Hann starði agn-
dofa á Tom.
— Góðan daginn, Jan, sagði Tom í
gázkafullum tón. Það er ánægjulegt að sjá
þig aftur. Við höfum ekki sést í þrjú ár
— langur tími, er það ekki?
Hann kom upp tröppurnar og Jan sá, að
hann var með skammbyssu í hendinni.
— Hvað viljið þér? spurði Jan, og rödd-
in skalf dálítið. Honum varð hugsað til
Pepitu inni í húsinu.
— Ég er lengi búinn að leita að þér,
Jan. Þetta er skemmtilegasti staður, sem
þú átt héma. Hann horfði á tréfót Jans.
— Það var svei mér heppilegt, að þér var
bjargað úr sjónum hérna um árið. Enn þá
meiri heppni var það samt, að þú skyldir
nóttina góðu komast í land á bátnum hans
Browns skipstjóra, þegar þið vomð hjá
Astrol-eyjunum. Það var vel af sér vikið.
Jan hálfreis upp í stólnum. — Hver hefir
sagt yður þetta?
— Collins. Mannstu eftir Collins ? Ágæt-
is náungi — en segir nokkuð mikið, ef
hann fær hæfilega mikið af viskýi. —
Hann hélt, að þú værir dauður. En ég