Vikan - 19.09.1940, Síða 1

Eru Englendingar
raunverulega
afturhaldssamir?
Margir hafa orðið til að rannsáka hina brezku þjóðar-
sál, — og skrifað bækur um niðurstöður sínar. Kelvin
Lindemann dregur saman í þessári grein ýms skemmti-
leg og athyglisverð ummæli í þessa átt eftir franska,
ameríska og þýzka rithöfunda.
L,jósgráir pípuhattar og kjólföt er hátiðarbun-
ingur Englendinga við Ascot- veðreiðarnar. I>að
eru glæsilegustu veðreiðar heimsins, og þangað
kemur konungur með allt sitt fylgdarlið.
Englendingar drekka árlega hundrað milljarða bolla af tei. 1 það fara 250 milljónir kg. af te-
blöðum. Það svarar til þess, að hver einasti En glendingur, ungur og gamall, drekki sex bolla á
dag. Það er því ekkert undarlegt, þó að þessar ungu stúlkur þurfi að fá sér tebolla á jám-
brautarstöðinni á meðan þær bíða eftir lestinni. Englendingar drekka sterkt te með rjóma út í.
André Maurois, hinn frægi franski rit-
höfundur, sem þekkir England og
Englendinga betur en flestir landar
hans, hefir skrifað bók, og gefur þar ung-
um Frakka, sem ætlar til Englands í fyrsta
sinn, eftirfarandi ráð:
„Þér eruð nú að leggja af stað til fjar-
lægs lands, ekki í bókstaflegri merkingu,
heldur lands, sem stendur yður fjarri í
háttum og skoðunum. Þér eigið að lifa í
landi, sem er erfitt og undarlegt. I fyrstu
munið þér segja við sjálfan yður aftur og
aftur: Það er ekki til neins! Ég get aldrei
lært að skilja þá. Það er allt of mikið djúp
á milli okkar. En þér skuluð ekki láta hug-
fallast. Það er liægt að brúa þetta djúp.“
Hversu margir útlendir rithöfundar hafa
ekki skrifað í svipuðum dúr — en auðvitað
oft án þess að vita um hvað þeir voru að
skrifa. Annar Frakki skrifaði einu sinni
bók, sem hann kallaði: „Eru Englending-
ar mannlegar verur?“ Hún varð útbreidd-
asta bók í Englandi á sínum tíma, af því
að Englendingar hafa yndi af að heyra út-
lendinga gera gys að sér. En ef einhver
dirfist að bera fram rökstuddar aðfinnslur,
t. d. á hinu hneykslanlega ástandi í sum-
um verkamannahverfum iðnaðarborganna,
eða stjórnmálaspillinguna, eða ástandið í
réttarfars- og heilbrigðismálum, þá dregur
Englendingurinn sig í hlé og tautar eitt-
hvað um sumt fólk, sem alltaf þurfi að
blanda sér í mál, sem því komi ekkert
við, og ekki kunni almenna kurteisi. Slík-
ar móttökur fékk ameríski rithöfundurinn
Louis Bromfield vegna bókar, sem hann
skrifaði og byrjaði þannig:
„Þegar Englendingar segja Jesús, þá
meina þeir baðmull.“
Auðvitað hefir Bromfield rétt fyrir sér,
þegar hann segir, að sér finnist Englend-
• Framh. á bls. 3.