Vikan - 28.01.1943, Blaðsíða 1

Nr. 4, 28. janúar 1943.
Ég sakna héraðslœknis-
starfsins
sagði Jónas Kristjánsson lœknir,
er vér fórum á fund hans og báðum hann að segja nokkur orð
með mynd peirri af honum, sem birt er nú á forsíðu blaðsins.
Þér eruð einn af elztu starfandi læknum
landsins og hafið verið héraðslæknir á tveim
stöðuxn utan Reykjavíkur, svo að það væri fróð-
tegt, ef þér vilduð segja lesendum Vikunnar eitt-
hvað lítilsháttar af starfsreynslu yðar.
Ég er tregur til að veita yður umbeðið viðtal
•ða umsögn, býst við, að það kunni að verða
tekið sem einskonar karlagrobb. Þér spyrjið um
starfsreynslu mína sem héraðslæknis. Ef ég á
að segja yður eitthvað um hana, þá er það fyrst,
að héraðslæknisstarf á Islandi er að mínum dómi
eitt hið skemmtilegasta starf, sem til er. Það
er að vísu oft erfitt, en ánægjulegt og lærdóms-
ríkf. Ég sakna þess enn þá.
Bg var 10 ár læknir á Fljótsdalshéraði. Mér
er enn þá í fersku minni, hversu vel og drengi-
lega héraðsbúar brugðust við, er ég sagði þeim,
að ég treysti mér ekki til þess að vera læknir
hjá þeim, nema að komið væri upp sjúkraskýli.
Þar brugðu allir við, konur jafnt sem karlar.
Allir voru fúsir til þess að leggja á sig hvers
konar útgjöld og erfiði til þess að koma þessu
í framkvæmd. Flutningar voru þá erfiðir á
Fljótsdalshéraði, aðeins hestvagnar yfír háa
heiði. Sjúkraskýllð var ekkí stórt, og það var
líka oftast þéttskipað sjúklingum, og stundum
jafnvel meira en það.
Gaman var að hleypa hesti á sléttum ísi
Lagarfljóts. Eg átti þá mikinn fjörhest, And-
vara, frá Hnausum í Húnaþingi. Líka var gaman
að hlaupa á skautum á frosnum Iæginum. Lenti
ég þá oft í hópi glaðra unglinga, t. d. með
drengjunum frá Geitagerði, þar sem Guttormur
alþm. Vigfússon bjó. Ferðir voru oft erfíðar,
eácki sízt í skammdeginu í hríðarveðrum. Fljóts-
dalsheiði er há og breið og einn jökull á vetr-
um. Með góðum kompási er auðvelt að rata
Jónas Kristjánsson, læknir.
Fmmhald á bls. 7.