Vikan - 04.02.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 5, 1943
5
(imiiiHimMHiiiintiiiimmiiiiiMiiimiiiiimiiMiiiiiiimimimiiiiimiiiiiiimimiiimiiuutiiiimiiMiHiiiMiiitiiuimiiiMiiiHiiHiiMimiiiiiiiiti
Frámhaldssaga:
Líkið í ferðakistunni
.Sakamálasaga eftir Dr. Anonymous .
„En elsku Edith mín! -— — Það var Strand-
fata nr. 17.“
Eg skrifaði heimilisfangið í vasabók mina, en
ungfrú Simpkinson horfði hálfhrædd á mig. Mér
var framkoma hennar alveg óskiljanleg.
„Óskið þér þess, að það hafist upp á morð-
ingjanum ?“ spurði ég.
,,Nei,“ svaraði hún.
„Óskið þér að koma í stað hans eða hennar?"
Hún þagði. Ég fann vel, að það var ógjörlegt
að fá nokkrar upplýsingar hjá henni. Þá datt
mér það allt í einu í hug, að ég skyldi ekki fara
hóðan fyrr en ég væri búinn að komast að ein-
hverju um ferðakistuna.
„Fyrirgefið forvitni mína," sagði ég. „Þér búið
í Greenwích, ekki satt?”
„Nei,“ svaraði hún stuttlega, „í Tooting. Ég er
búin að gefa lögreglunni upp heimilisfang mitt.“
„Ég bið afsökunar á þessum misskilningi. Ég
hélt, að þér byggjuð í Greenwich — það er mjög
fallegur staður og gott að búa þar.“
„Það getur vel verið," svaraði hún. „Ég veit
það ekki — ég.hefi aldrei komið þangað."
Nú vissi ég það, sem ég vildi vita; ég hafði
ekki búizt við að ná takmarki minu svona fljótt.
„Eitt er áreiðanlegt. Ferðakistan með líkinu í
fór 'í gærmorgun frá Charing Cross. Þar sem
þér haldið fast við, að þér eigið kistuna, þá vil
ég ekki efast um staðhæfingu yðar — en ætlið
þér einnig að halda því fram, að þér hafið látið
líkið í hana?“
Loks fölnaði hún; varir hennar urðu snjóhvit-
ar, en hún svaraði ákveðið:
„Nei, það segi ég ekki.“
„Eigið þér þá við, að einhver annar hafi gert
það i viðurvist yðar?“
„Nei.“
„Jæja, en þar sem ferðakistan tilheyrir yður,
þá hlýtur einhver önnur manneskja að hafa haft
aðgang að henni án vitundar yðar.“
„Nei. Ég keypti kistuna fyrir fjórum eða fimm
dögum, og siðan hefir hún staðið inni í herbergi
mínu. 1 gærmorgun lét þjónustustúlkan mín
niður í hana — þér getið sjáifur spurt hana um
það.“
Hún ætlar að reyna að sleppa frá mér, hugsaði
ég, og segir mér aðeins hálfan sannleikann. Ef
þjónustustúlkan hennar hafði látið niður í kist-
tma, þá hlaut það að vísu að hafa átt sér stað
snemma morguns daginn áður á gistihúsinu í
London, þvi í Southend hafði hún alls ekki haft
stúlkuna með sér.
Sem stóð var ómögulegt að greina í sundur
sannindi og ósannindi í frásögn hennar, en hún
hlaut brátt að flækjast í ósannindum sínum.
„Þér trúið mér ekki," sagði hún. „Nú, þá skuluð
þér bara ekki gera það. En ég get svarið það,
að ferðakistan fór ekki út úr herberginu mínu.
Lögreglan verður sjálf að komast að því, hvernig
lík veslings ungfrú Raynell hefir komið inn í
herbergi mitt, og hver hefir látið það i kistuna."
Hún leit þrákelknislega á unnusta sinn.
„Og hún mun líka komast að því,“ sagði ég
rólega.
Nærvera mín þama varð meir og meir óþörf,
já, næstum því hlægileg; ég gekk því í áttina til
dyranna.
„Þér eigið ekki þessa ferðakistu, ungfrú Simp-
kinscm," sagði ég um leið og ég fór út úr dyr-
unum.
Forsaga : íað fer & norður-járn-
° brautarstoðmm í Paris.
Ungur leynilögreglumaður, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að því, að lík
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður í að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja síns, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa í gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Hann athugar líkið og ferðakistuna, leysir
af henni álímda miða og sér þá stafina
P. H. á miða, sem límt hafði verið yfir.
Hann skrifar hjá sér stafina. Hann fær
leyfi til þess að tala við ungfrú Simpkin-
son; hittir hann hjá henni ungan mann,
Austin Harvey prófast, unnusta hennar.
Hann segir hina myrtu vera frænku sína.
VIII. KAFLI.
Kenningin uin tvær ferðakistur, sem eru
alveg eins.
Það var kannske illa og kjánalega gert af mér
að segja þetta, en ég varð að hefna mín dálítið,
og stúlkan átti hegningu skilið vegna hinnar
miklu þrákelkni sinnar. — Að hegða sér þannig,
þegar maður er ákærður fyrir morð! Ung stúlka
um tuttugu ára, sem telst til menntaðs fólks og
er köld sem ís og hörð sem tinna.
Á meðan ég hafði haldið, að hér væri um ástar-
mál að ræða, var það margt, sem mér fannst
fyrirgefanlegt; en nú var sú hugsun algjörlega
útilokuð, og ég hafði nú enga meðaumkunn með
henni. Verði hún hengd, þá á hún ekki betra
skilið, sagði ég við sjálfan mig, en það var
samt á engan hátt alvara mín.
Staðhæfing mín var alls ekki með öllu í lausu
lofti byggð. Svarta kistan, sem nú var á lög-
reglustöðinni, hafði verið flutt frá Greenwich til
Southend, það hafði komið í ljós á miðanúm, sem
ég hafði uppgötvað undir seðli þeim, er bar
stimpil Parísar. Ef ungfrú Simpkinson hafði í
raun og veru aidrei komið til Greenwich, og ef
sú ferðakista, sem keypt hafði verið fyrir þrem
eða fjórum dögum, hafði alltaf staðið í herbergi
hennar, þá var það ekki sú sama, sem nú var i
París. Það hafði hún sjálf hjálpað mér um. —
En þjónustustúlkan hafði þekkt hana sem sömu
kistuna. Það hlaut þar af leiðandi að vera um
tvær eins ferðakistur að ræða, og önnur þeirra
tilheyrði ungfrú Simpkinson, en hin einhverri enn
óþekktri manneskju, og skipt hafði verið á ferða-
kistum. Sé því þannig farið, þá hlaut ungfrú
Simpkinson að vita um þessi skipti. Allt fram-
ferði hennar gaf í skyn, að hún vissi um aðra
ferðakistu og þekkti eiganda hennar og maður
gat freistazt til að halda, að hún hafi einnig vitað
um innihaldið, áður en kistan var opnuð.
Þar af leiðandi var stúlka þessi meðsek ein-
hverjum glæpamanni.
Mér fannst erfitt að halda þetta uni unga
stúlku, er hafði unnið ást svo elskulegs og heið-
arlegs manns sem Austin Harvey var. En ég varð
að segja sjálfum mér hvað eftir annað, að hún
færi með ósannindi og gerði ef til vill það, sem
verra var, og ég fann til innilegrar meðaumkunar
með unga prestinum.
Nú gat ég einnig skýrt erfiðleikana með lykil-
inn. Eftir vandlega íhugun komst ég að þeirri
niðurstöðu, að ungfrú Simpkinson hefði ekki vit-
að neitt um, að skipt hefði verið á kistunum, fyrr
en rannsóknin á tollstofunni fór fram. — Mér
fanst mótstaða hennar gegn því, að kaðallinn
væri leystur, alveg eðlileg; athugasemd hennar
um, að þetta væri bezta ráðið til þess að vekja
grun, gat einungis hafa átt við „ástæðulausan
grun".
Á hinn bóginn hlaut hún óefað við opnun kist-
unnar að hafa skilið, hvemig öllu var farið og
hver hér átti hlut að máli. Hún hlýtur að hafa
vitað strax, hver hinn seki var, og hlaut að hafa
tekið strax þá ákvörðun að hjálpa honum, og
sennilega grunaði hana einnig, hvernig og hvers
vegna morðið hefði verið framið.
Morðið hafði verið framið af einhverjum, sem
var nákominn gömlu konunni og Harvey — senni-
lega *inhverjum ættingja. Presturinn og ungfrú
Simpkinson reyndu ákaft að vernda þennan ætt-
ingja — hann að svo miklu leyti sem heiður hans
og samvizka leýfði, en hún gekk feti lengra. —
Hvort þeirra um sig breytti í máli þessu eftir
innræti sínu og eðli, allt, sem hún gerði, var án
efa gert vegna ástar á unnusta sínum.
Þetta var mér að vísu enn allt hulin gáta, en
ég var þó alls ekki óánægður. Heimsóknin hafði
orðið mér að meira gagni en ég hafði búizt við.
Það hafði, ef svo var á það litið, verið órétt og
frekar djarft tiltæki, en það er í minni stöðu
engin mistök. Málið um lykilinn var enn eklú til
lykta leitt — frá sama framleiðandanum höfðu
komið tvær ferðakistur, en lásarnir voru ekki
eins.
Þess vegna var einnig hægt að skýra það, að
það vantaði heimilisfang, og það var ennþá óupp-
götvað, hvers vegna vantaði á kistuna miða þann,
sem líma hefði átt á hana í Southend til London.
Ferðakistan hafði verið í Southend og hún hafði
komið þangað frá Greenwick. Férðakista ungfni
Simpkinson hafði verið i Southend, sennilega
hafði hún verið send þangað frá einhverri verzl-
un í London eða Tooting. Hvenær höfðu skiptin
átt sér stað? — Og hvar? •— Hvernig hafði
kistan með líkinu komið til Charing Cross ? —
Ef ungfrú Raynell hafði verið myrt nóttina áður
en Simpkinson mæðgurnar höfðu lagt af stað til
Frakklands, og hefðu konurnar verið yfir nótt-
ina á gistihúsi í London, hvernig át'ti stúlkan þá
að vera viðriðin þennan glæp?
Nú var fyrst og fremst um að gera að hafa
upp á hinum raunverulega eiganda kistunnar,
sem nú var í París.
IX. KAFLI.
Heimsókn Austins.
Er ég morguninn eftir sat í herbergi mínu og
var að skrifa hina venjulegu skýrslu til yfir-
manns mins, var mér tilkynnt, að Harvey vildi
tala við mig. Hann var fölur og áhyggjufullur á
svipinn, eins og menn lita venjulega út eftir
svefnlausa nótt, og það var sannarlega heldur
ekki undarlegt.
„Ég hefi hugsað mikið um heimsókn yðar í
gær,“ sagði hann hreinskilnislega, eins og hans
var vandi, „og mér finnst, að við skuldum yður
skýringu. Yður hlýtur að hafa fundizt framkoma
ungfrú Simpkinson mjög undarleg, já, alveg
óskiljanleg."
Hann þagnaði.
„Ekki eins undarleg og þér ef til vill ímyndið
yður,“ svaraði ég rólega. „Þér verðið að muna
eftir því, að ég er vanur svona yfirheyrslum."