Vikan - 04.02.1943, Blaðsíða 6

6
Hann varð dálítið undrandi, en áttaði síg brátt
aftur.
„Er þér fóruð frá okkur, voruð þér komnir á
einhverja sérstaka skoðun. Væri það til of mikils
ætlazt, að ég bæði yður að segja mér, hvemig
sCl skoðun hafi verið?“
„Það er sannarlega til nokkuð mikils mælzt,
og það er ekki mjög litið, ef þér við það sviptið
mig þeim litlu yfirburðum, sem ég er búinn að
ná, án þess að bjóða mér neitt í staðinn."
• „Þér hafið á réttu að standa," svaraði Harvey.
„Nú, jæja, ef þér viljið segja mér skilning yðar
á málinu, þá lofa ég því að segja yður, hvort hann
er réttur.“
„Viljið þér segja mér, hvaða skilningur er
réttur ?“
„Nei,“ sagði hann fljótt, „aöeins hvort yðar er
það. Já eða nei!“
Hann stóð fyrir framan mig brosandi og horfði
biðjandi í augu mér og ég verð að segja það
aftur, að ég hefi aldrei hitt fyrir jafn aðlaðandi
og elskulegan mann og hann. Samúð mín í garð
ungfrú Simpkinson minnkaði að sama skapi og
samúð mín í garð Harvey óx.
„Ég fyrir mitt leyti,“ sagði ég hægt, „er ekki
í minnsta vafa um, að til séu tvær ferðakistur,
sem séu alveg eins og að bæði þér og ungfrú
Simpkinson vitið mjög vel, að sú kista, sem nú
er á lögreglustðöinni, er ekki eign unnustu yðar.
Þið vitið einnig bæði, hver á kistuna með líkinu
f, og þið óttist mjög mikið, að haft verði upp á
eiganda hennar.“
Austin skipti litum. Ég hafði valið orð mín
vandlega og virt hann gaumgæfilega fyrir mér,
og af hinni snöggu breytingu á svip hans fékk
ég staðfestingu á því, að grunur minn var ekki
rangur.
„Þér vitið mikið,“ sagði hann og rödd hans var
hás.
„Er grunur minn ekki réttur?"
„Alveg hárréttur.“
Nú varð þögn. Harvey hallaði sér afturábak í
stólnum og horfði niður í barðastóran filthatt
sinn. Ég virti hann fyrir mér og mig langaði til
þess að leggja fyrir hann eina spumingu —
hann var svo heiðarlegur og gáfaður og hann
gerði sér far um að breyta eins rétt og hon-
um var unnt, hvers vegna ætti ég ekki að voga
mér að bera upp spuminguna?
„Hver er eigandi svörtu feröakistunnar ?"
spurði ég, en iðraðist þegar ónærgætni minnar.
Það fóm eins og krampakenndir drættir um
andlit hans og augu hans urðu myrk; það var
greinilegt, að hann þurfti að leggja mikið að
sér til þess að stilla sig.
„Á ég að segja það?“ sagði hann eins og við
sjálfan sig.
Ég fann þessi orð frekar en ég heyrði þau.
Hann stóð á fætur, gekk út að glugganum og
leit niður á hina iðandi umferð á götunni.
Það var ekki fyrr en mörgum vikum seinna
að ég visssi, hvað þetta augnablik reyndi á
taugar hans.
„Nei,“ sagði hann, „það getur ómögulega verið
skylda mín að svara þessarri spumingu — ég
hefi rétt til þess að neita að svara henni."
Hann gekk aftur til min og var nú eins og
hann átti að sér.
„Þér verðið að taka vel eftir þeirri staðreynd,
að hvorki ég né ungfrú Simpkinson vitum neitt
um þetta morð,“ sagði hann, „en okkur leikur
grunur á ýmsu. Ef ég vissi eitthvað um það, þá
mundi ég álíta það skyldu mína að gefa yfir-
völdunum upplýsingar um það, þótt mér kynni
að falla það sárt.“ Orð þessi endurtók hann með
sársaukablandinni röddu. „Okkur grunar dálítið,
en það er innilegasta ósk okkar og von, að gmn-
ur þessi megi reynast ástæðulaus. Eins og málið
stendur, er ég reiðubúinn til þess að segja allt
það, sem ég veit, en ekki hvað ég hefi hugsað
og hugsa um. Ég held, að ég geti varið þetta
fyrir samvizku minni; það er skylda mín að
stöðva ekki ganga réttlætisins, en það er einnig
skylda min að flýta honum ekki, sérstaklega i
máli sem þessu, þar sem mistök eru eftir því sem
ég veit, heldur ekki útilokuð frá yðar hálfu."
„Ungfrú Simpkinson gengur feti lengra," skaut
ég inn í.
„Unnusta min breytir í máli þessu eftir eigin
áliti, og við verðum að athuga það, hve miklum
ruglingi svona viðburðir sem þessir, sem átt hafa
sér stað síðasta sólarhring, hljóta að valda á
hugsanagangi ungrar stúlku. Hún er enn ekki
fær um að hugsa eða tala í samhengi."
„Þér verðið að fyrirgefa, en á þessu sviði er
ég á allt annarri skoðun. — Ungfrú Simpkinson
er fullkomlega fær um að leiða yfirvöldin inn
á ranga braut með samhangandi, ósönnum frá-
sögnum, og þessu hefir lögreglan hér veitt eftir-
tekt. Ef þér hafið leyfi til þess að heimsækja
hana aftur, þá ættuð þér að hvetja hana til þess
að vera varkára með það, sem hún segir.
„Þér ætlið þó ekki að gefa í skyn með þessu,
að ungfrú Simpkinson eigi það á hættu að verða
fyrir óþægindum frá lögreglunnar hendi?"
„Hún á það á hættu að verða fyrir því, sem
er langtum verra en óþægindi!" sagði 'ég gremju-
lega.
„Guð minn góður, maður verður alveg örvingl-
aður út af þessu!" stundi Austin Harvey. „Hvað
VIKAN, nr. 5, 1943
eigum við að gera? Nei, ég get ekki trúað því,
að mál þetta eigi eftir að verða ungfrú Simp-
kinson á neinn hátt að tjóni — hve sú hugsun
kvelur mig! Ég sver yður við allt það, sem
heilagt er, að hún er saklaus!"
„Ég neita því ekki, en án vitundar sinnar og
vilja hegðar hún sér eins og hún væri meðsek í
glæpnum og meðsek manneskja er ekki saklaus."
Aumingja maðurinn! Hingað til hafði hann
nokkum veginn haldið kjarkinum, en hugsunin
um, að unnusta hans yrði að sæta hegningu
kvaldi hann augsýnilega mjög mikið.
„Hvemig á hún þá að yðar áliti að hegða
sér?“ spurði hann.
„Alveg eins og þér,“ svaraði ég blátt áfram.
„Engin ósannindi, engin leyndarmál og greinileg
svör við spumingum þeim, sem hún getur eða vill
svara."
Hann þrýsti hönd mína.
„Þér hafið á réttu að standa," sagði hann
rólega. „Við verðum að fá hana til þess að breyta
framkomu sinni. — Ég ætla að fara strax til
hennar og segja henni álit yðar. Sakleysi hennar
mun áreiðanlega koma í ljós, og þér eigið að
hjálpa okkur til þess. Þess vegna kom ég til yðar
I dag. Ég ætla að biðja yður um að taka málið
að yður fyrir mig og fylgjast vel með lögregl-
unni. Þér verðið að afla yður upplýsinga um,
hve mikið lögreglan veit og meira ef hægt er.
Við verðum að komast að þvi, hver framið hefir
glæpinn. Þér verðið að segja mér frá öllu, sem
þér komizt að eða haldið, að þér hafið komizt
að, og ég ætla að vona, að uppgötvanir yðar
geri útaf við gmn minn.“
„Ef ég skil yður rétt, þá felið þér mér mál
þetta rannsóknar vegna embættis míns. En þá
verð ég að gera yfirmönnum mínum boð um það.“
„Já, gerið það strax."
„Ég er sem stendur ekki minn eigin herra, en
mál það, sem ég hefi til meðferðar er hægtr að
fela hverjum öðmm manni. 1 svo þýðingarmiklu
máli sem þessu —,“ ég hneigði mig fyrir honum
án þess að ljúka við setninguna.
Austin Harvey greip hatt sinn og snéri honum
feimnislega milli handa sinna.
„Það er dálítið enn, sem mig langar til að
spyrja yður um, áður en ég fer,“ sagði hann
feimnislega. „Ég er ekki ríkur maður, og það
væri ef til vill réttast að spyrja fyrst —
„Spyrja um borgunina," greip ég snögglega
fram í fyrir honum, því ég reyni alltaf að sleppa
fljótt við þetta atriði. „Skrifstofan mun senda
yður verðlista og ég er viss um, að yður mun
finnast verðið mjög sanngjamt."
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: En hve ég er feginn þvi,
að við Erla erum orðin sátt. Hún er
dásamlegasta stúlka í heimi. Nú
hringir síminn. Það hlýtur að vera
hún.
Oddur: Já — halló! Elsku Erla,
þú verður að fyrirgefa, að ég skuli
koma í símann á skyrtunni. Hvað
viltu, ástin mín.
Erla: Ég ætla að koma við hjá þér á skrif-
stofunni, vinur minn. Ég getla að koma með
böggul til þín. Ég kem bráðum.
Sendisveinninn: Kona að hitta Odd.
Oddur: Nú fáið þið að sjá yndislegustu stúlku í heimi, piltar. Hún
kemur að færa mér böggul.
Lína: Erla gat ekki komið, svo hún sendi mig með þennan böggul.