Vikan - 20.05.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 20, 1943 5
•I * Framhaldssaga:
Z ;|||
1 ■ R n n
Höfundurinn: liuj iiiiiii uuniiii u 1 yyuiii uimii
Agatha Christie G
U
„Vegna þess að ég vil að þér hafið einhvem
vin yðar hér hjá yður — og það strax.“
,,Ó!“ Nick virtist taregða töluvert. Hún var
hugsi nokkur augnablik. Svo sagði hún efa-
blandin:
„Það væri þá helzt Maggie. Ég býst við að
ég geti náð í hana.“
„Hver er Maggie?"
„Ein af frænkum mínum frá Yorkshire. Þetta
er stór fjölskylda. Pabbi hennar er prestur.
Maggie er á mínum aldri, og er vön að dvelja
hér einhvern tíma, á hverju sumri. Hún er ekkert
skemmtileg, — ein af þessum erfiðu, fátæku
stúlkum. Ég var að vorta að ég slyppi við að
hafa hana hjá mér í sumar."
„Ekki alveg. Frænka yðar, ungfrú, er aðdáan-
leg. Einmitt stúlka eins og ég hafði hugsað mér.“
„Þá það,“ sagði Nick og andvarpaði. „Ég skal
hringja til hennar. Mér dettur engin önnur í hug,
eins og stendur. Það eru allir uppteknir. Ef ekki
er eitthvað sérstakt, þá veit ég að hún kemur.
Hvað er það, sem þér ætlið henni að gera?"
„Gætuð þér komið því þannig fyrir, að hún
svæfi innl hjá yður?"
„Ég geri ráð fyrir þvi.“
„Haldið þér að henni þyki þetta ekki skrítið?"
„Nei, Maggie hugsar aldrei. Hún er eins og
vél. Vinnur ýms góðgerðarstörf — með trú-
mennsku og þolgæði. Ég hringi þá til hennar og
bið hana að koma á mánudaginn."
„Því ekki á morgun?"
„Með sunnudagslestinni ? Hún mundi halda að
ég væri að deyja, ef ég bæði hana um það. Nei,
ég bið hana að koma á mánudaginn. Ætlið þér
að segja henni frá þessum örlögum, sem bíða
mín?“
„Þér gerið ennþá að gamni yðar i þessu máli.
Þér eruð kjarkmikil, og það gleður mig að heyra
það.“
„Það er þó alltaf skemmtilegra," svaraði Nick.
Það var eitthvað í rödd hennar, sem sló mig,
og ég leit á hana forvitnislega. Ég hafði það á
tilfinningunni, að hún leyndi okkur einhverju.
Við vorum nú komin aftur inn í viðhafnarsalinn.
Poirot sat í legubekknum og handlék dagblaðið.
„Hafið þér lesið þetta, ungfrú?" spurði hann
skyndilega.
„St. Loo dagblaðið? Ekki nákvæmlega. Ég
opnaði það og aðgætti sjávarföllin. Þeir hafa
venjulega yfirlit um þau vikulega."
„Einmitt. En segið mér, ungfrú, hafið þér gert
arf leiðsluskrá ? “
„Já, það hefi ég. Fyrir um það bil sex árum.
Rétt áður en ég var skorin upp.“
„Skorin upp?“
„Já, það var tekinn úr mér botnlanginn. Það
var einhver, sem sagði mér, að ég skyldi gera
arfleiðsluskrá. Eftir á fannst mér ég vera mjög
þýðingarmikil persóna."
„Og hver er ákvörðun arfleiðsluskrárinnar ? “
„Ég arfleiddi Charles að Byggðarenda. Ég átti
lítið annað, en það litla sem það var, ánafnaði
ég Freddie. Mér þykir sennilegt, að skuldirnar
séu meiri en' eignirnar, þegar öll kurl koma til
grafar."
Poirot kinkaði kolli fjarhuga.
„Þá er bezt að við förum í þetta skiptið. Við
hittumst aftur, ungfrú. Gætið yðar."
„Hvernig þá?“ spurði Nick.
„Þér eruð gáfuð. Já, það er hin veika hlið máls-
Forsasa • Poirot og Hastings vinur
® * hans eru nýkomnir til St.
Loo í sumarleyfi. Þar kynnast þeir ungri
stúlku, Nick Buckley að nafni, er býr alein
í húsi sínu, Byggðarenda. Þeir komast að
því, að hún hefir fjórum sinnum á skömm-
um tíma lent i lífsháska og vekur þetta
forvitni Poirots. Þegar hún fer, skilur hún
eftir hattinn sinn, en í barði hans er gat
eftir skammbyssukúlu. Þeir ákveða að
heimsækja hana að Byggðarenda. Er
, þangað kemur láta þeir Nich segja sér
ítarlega frá með hvaða hætti hún hefir
komizt I lífsháska, og sýna henni kúluna,
er fór í gegnum hattbarð hennar. Hún
segist eiga byssu, þeirrar tegundar, sem
kúlan er úr. En er hún ætlar að ná í byss-
una, er hún horfin. Poirot lætur hana nú
segja nákvæmlega frá atburðum síðustu
daga og hverjir séu vinir hennar. Nick er
þeirrar skoðunar, að þetta séu allt tilvilj-
anir, er fyrir hana hafa komið.
ins — á hvaða sviði eigið þér helzt að gæta yðar ?
Hver getur sagt það? Treystið mér, ungfrú. Ég
skal komast að því sanna í þessu máli á fáeinum
dögum."
„Og varið yður þangað til á eitri, sprengjum,
skammbyssuskotum, vélbilunum og örvum, sem
dyfið hefir verið í eitur," bætti Nick við hæðnis-
lega.
„Verið ekki að hæða sjálfa yður, ungfrú,“ sagði
Poirot alvarlega.
Hann nam staðar, er hann kom að dyrunum.
„Á meðan ég man,“ sagði hann. „Hversu háa
upphæð bauð herra Lazarus yður fyrir myndina
af afa yðar?“
„Fimmtíu pund."
„Svo mikið?" sagði Poirot.
Hann horfði alvarlegur á svip um öxl, á hið
dökka, fjörlausa andlit upp yfir arinhillunni.
„En eins og ég sagði yður, þá vil ég ekki selja
þann gamla."
„Nei“, sagði Poirot, hugsandi. „Nei, ég skil
það.“
IV. KAFLI.
Hér er ekki allt með feldu!
„Poirot," sagði ég, er við komum út á veginn.
„Það er dálítið, sem ég held að þú ættir að fá
að vita.“
„Og hvað er það, vinur minn."
Ég sagði honum álit frú Rice’s á löskun bif-
reiðarinnar.
„Auðvitað þekki ég þannig fólk, hégómlegt,
móðursjúkt, er reynir að vekja athygli á sjálfu
sér, með því að þýkjast hafa bjargast frá dauða,
á einhvern yfirnáttúrlegan hátt, og segir rnanni
áhrifamiklar sögur, af atburðum sem aldrei hafa
gerst! Já, þetta fólk er víða til. Þetta fólk legst
jafnvel á náinn, máli sinu til sönnunar".
„Þú heldur ekki, að —.“
„Að ungfrú Nick sé ein af því? Nei, vissulega
ekki. Þú varst vitni að þvi, Hastings, að ég átti
mjög erfitt með að sannfæra hana um hættu þá
er hún væri stödd í Og allan tímann gerði hún
gys að þessu. Hún tilheyrir nútímanum, sú litla.
En þrátt fyrir það, er þetta mjög merkilegt -—
þetta sem frú Rice sagði. Hvers vegna skyldi hún
hafa sagt það — jafnvel þó að það væri sann-
leikur? Það var óþarfi — hreinn óþarfi."
„Já“, sagði ég. „Það er satt. Hún kom þessu
alveg að ástæðulausu inn í umræðurnar."
„Það er skrítið. Já, það er verulega skrítið.
Það eru ýmis smá atvik, sem ég vil að verði ijós-
ari. Þau eru merkileg. Þau visa veginn."
„Veginn hvert?"
„Þú festir þig um of við smámunina, minn
ágæti Hastings. Hvert? Já hvert, vissulega. Ja,
það fáum við ekki að vita, fyrr en við komumst
þangað."
„Segðu mér, Poirot," sagði ég. „Hvers vegna
vildir þú svo ákaft, að hún fengi þessa frænku
sína til þess að koma?“
Poirot nam staðar, og bandaði að mér með vísi-
fingri.
„Ihugaðu", hrópaði hann. „Hugsaðu þig um,
eitt andartak, Hastings. Hversu margar hindr-
anir verða ekki á vegi okkar! Hversu bundnar
eru ekki hendur okkar! Að elta uppi morðingjann
eftir að glæpurinn er framinn, — það er auðvelt.
Þeir skilja oftast eftir sig einhver merki, er þeir
fremja glæpina. En hér hefir enginn glæpur verið
framinn ■— og það sem meira er, við óskum ekki
að svo verði. Að uppgötva glæp, áður en hann
er framinn — það er dálítið erfitt, verð ég að
segja.
Hvað verður þá fyrsta takmark okkar ? Öryggi
ungfrúarinnar. Og það er ekkert auðvelt. Nei,
það verður ekki auðvelt, Hastings. Við getum ekki
haft gát á henni nótt og dag, getum ekki einu
sinni sett lögregluþjón, til þess að gæta hennar.
Ekki getum .við dvalið næturlangt i svefnherbergi
ungra stúlku. Þetta er allt miklum erfiðleikum
bundið.
En við getum annað. Við getum gert allt
sem erfiðast fyrir morðingjann. Við felum ung-
frúna í hendur frænku hennar, og látumst ekkert
koma nærri þessu."
Hann þagði stund, og sagði síðan mjög breyttri
röddu.
„En það sem ég óttast, Hastings —“
„Já?“
„Það, sem ég óttast er — að hann sé fram úr
skarandi gáfaður maður. Þetta veldur mér
áhyggjum. Ég er yfirleitt mjög áhyggjufullur."
„Poirot," sagði ég. „Þú gerir mig kvíðafullan."
„Ég er það einnig sjálfur. Taktu eftir, vinur
minn, blaðið, St. Loo dagblaðið, lá þarna opið,
og hvað heldur þú að hafi staðið í því? Það var
smátilkynning um það, að Hercule Poirot og
Captain Hastings, væru meðal gestanna er nú
dveldu á „Majestic". Hugsaðu þér — bara hugs-
aðu þér að einhver hafi lesið þetta. Þeir þekkja
nafn mitt -— allir þekkja nafn rnitt."
„Ungfrú Buckley kannaðist ekki við það,“
sagði ég, og brosti.
„Hún er hugsunarlaus og telst ekki með. Menn
sem hugsa -— glæpamaður — mundi kannast við
nafn mitt. Og hann færi að verða hræddur! Mundi
undrast! Hann tæki að spyrja sjálfan sig. Þrisvar
sinnum hefir hann beinlinis sýnt ungfrúnni bana-
tilræði, og nú kemur Hercule Poirot, allt í einu
fram á sjónarsviðið. „Er það tilviljun?" spurði
hann sjálfan sig. Og hann mundi óttast að svo
væri ekki. Hvað heldur þá að hann gerði þar
næst?
„Reyna að forða sér,“ svaraði ég.
„Já — já — eða — ef hann er verulega
óskammfeilinn, þá mundi hann slá skjótt — til
þess að missa engan tíma. Áður en ég get nokk-
uð aðhafst, — þá væri ungfrúin dauð. Djarfur
maður færi þannig að.“